ฌอนมองไปที่แคทเธอรีน เขาแพ้อย่างราบคาบ ทว่าท่าทางน่าเอ็นดูของเธอกลับทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง
เขาลอบกลืนน้ำลายพลางขยับไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว เขากัดเส้นพาสต้าที่ห้อยอยู่ตรงปากของเธอ
พอเขากัดลงไป ริมฝีปากของเขาก็สัมผัสกับริมฝีปากของเธอ
ดวงตาของแคทเธอรีนเบิกกว้างขึ้นทันที แพขนตาหนาของเธอปัดป่ายไปตามผิวแก้มของเขา อีกทั้งดวงตาของเธอบริสุทธิ์และสดใสราวกับประกายดวงดาวบนท้องฟ้า
ในตอนนั้นเอง ฌอนรู้สึกมีบางอย่างสั่งการอยู่ในสมองของเขา
เขาอยากประคองท้ายทอยของเธอเอาไว้พลางลิ้มลองสิ่งที่พวกเขาทำด้วยกันเมื่อคืนอีกครั้ง
ทันใดนั้นเอง เสียงกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น
แคทเธอรีนสะดุ้งพลางผลักเขาออกไป ใบหน้าขาวราวกับหิมะของเธอแดงขึ้นเล็กน้อยขณะที่เธอมองเขาก่อนจะเดินไปเปิดประตู
ร่างสูงและหล่อเหลาของเชสเตอร์ยืนอยู่หน้าประตู ทันทีที่ดวงตาคมของเขาจ้องมองที่ริมฝีปากของแคทเธอรีน เขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เคยมีประสบการณ์มาเหมือนกัน
“ของคุณน่ะ ช่วยรีบออกไปด้วย ฉันไม่อยากโดนกล่าวหาว่ายั่วคุณอีก”
แคทเธอรีนหันไปพูดเยาะเย้ยกับฌอน จากนั้นเธอจึงหยิบชามเข้าห้องครัวไป
เมื่อฌอนเห็นเชสเตอร์เดินเข้ามา ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขาก็หม่นลงทันที
เขาไม่เคยเห็นว่าเชสเตอร์ขัดหูขัดตาเท่านี้มาก่อน ถ้าเมื่อสักครู่นี้เชสเตอร์ไม่เคาะประตู บางทีเขาคงจะมี...
ภาพที่ชัดเจนผุดขึ้นในความคิดของเขา
ฌอนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด นี่สเปิร์มว่ายขึ้นไปบนหัวของเขาแล้วหรือไงกัน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...