คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 651

ฌอนมองไปที่แคทเธอรีน เขาแพ้อย่างราบคาบ ทว่าท่าทางน่าเอ็นดูของเธอกลับทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง

เขาลอบกลืนน้ำลายพลางขยับไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว เขากัดเส้นพาสต้าที่ห้อยอยู่ตรงปากของเธอ

พอเขากัดลงไป ริมฝีปากของเขาก็สัมผัสกับริมฝีปากของเธอ

ดวงตาของแคทเธอรีนเบิกกว้างขึ้นทันที แพขนตาหนาของเธอปัดป่ายไปตามผิวแก้มของเขา อีกทั้งดวงตาของเธอบริสุทธิ์และสดใสราวกับประกายดวงดาวบนท้องฟ้า

ในตอนนั้นเอง ฌอนรู้สึกมีบางอย่างสั่งการอยู่ในสมองของเขา

เขาอยากประคองท้ายทอยของเธอเอาไว้พลางลิ้มลองสิ่งที่พวกเขาทำด้วยกันเมื่อคืนอีกครั้ง

ทันใดนั้นเอง เสียงกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น

แคทเธอรีนสะดุ้งพลางผลักเขาออกไป ใบหน้าขาวราวกับหิมะของเธอแดงขึ้นเล็กน้อยขณะที่เธอมองเขาก่อนจะเดินไปเปิดประตู

ร่างสูงและหล่อเหลาของเชสเตอร์ยืนอยู่หน้าประตู ทันทีที่ดวงตาคมของเขาจ้องมองที่ริมฝีปากของแคทเธอรีน เขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เคยมีประสบการณ์มาเหมือนกัน

“ของคุณน่ะ ช่วยรีบออกไปด้วย ฉันไม่อยากโดนกล่าวหาว่ายั่วคุณอีก”

แคทเธอรีนหันไปพูดเยาะเย้ยกับฌอน จากนั้นเธอจึงหยิบชามเข้าห้องครัวไป

เมื่อฌอนเห็นเชสเตอร์เดินเข้ามา ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเขาก็หม่นลงทันที

เขาไม่เคยเห็นว่าเชสเตอร์ขัดหูขัดตาเท่านี้มาก่อน ถ้าเมื่อสักครู่นี้เชสเตอร์ไม่เคาะประตู บางทีเขาคงจะมี...

ภาพที่ชัดเจนผุดขึ้นในความคิดของเขา

ฌอนขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด นี่สเปิร์มว่ายขึ้นไปบนหัวของเขาแล้วหรือไงกัน?