เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการซุบซิบนินทาของผู้คน แคทเธอรีนจึงยิ้มออกมาจาง ๆ แล้วกดลงบนคีย์เปียโน ทำให้ภายในห้องจัดเลี้ยงตกอยู่ในความเงียบ
เธอปรับไมโครโฟนพลางพูดด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ “นี่เป็นเพลงใหม่ที่ดิฉันแต่งขึ้นมาค่ะ วันนี้จะเป็นครั้งแรกที่ดิฉันบรรเลงและขับร้องเพลงนี้ ดิฉันหวังว่าทุกคนจะตั้งใจฟังกันนะคะ”
“เธอบ้าไปแล้วเหรอ? เธอยังแต่งเพลงเองอีกด้วย”
“บางทีเธอคงจะอิจฉาซินดี้และอยากจะโดดเด่นกว่าเธอ แต่ซินดี้เป็นนักร้องนะ”
“ทุกวันนี้คุณหนูจากตระกูลที่ร่ำรวยก็อยากจะทำเพลงเป็นของตัวเองทั้งนั้นแหละ เป็นการดูถูกดนตรีเสียจริง”
ขณะที่ทุกคนกระซิบกระซาบที่ข้างหูของกันและกัน เสียงเพลงสดใสที่บรรเลงขึ้นจากคีย์เปียโนก็ค่อย ๆ ดังขึ้น
“ฉันบอกกับคุณว่า ‘หยุดอยู่ตรงนั้นนะ’ ”
“เครื่องบินบินข้ามผ่านนภาสีคราม”
“ฉันกำลังจะออกเดินทาง”
“ฉันจะออกเดินทางไปไกลแสนไกล”
“น้ำตาร่วงเผาะบนอกฉัน”
“ความสัมพันธ์นี้ จะไม่จบบริบูรณ์”
“เรากำลังตามหาความฝันอนาคตไปด้วยกัน”
“นี่ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นการเริ่มต้นใหม่”
...
ผู้คนค่อย ๆ เงียบเสียงลง และตั้งใจฟังเพลงใหม่ เป็นเพลงที่มีความสุขสดใส ทว่าแฝงด้วยความเศร้าที่พูดถึงการพรากจากกัน มันเตือนผู้คนให้คิดถึงสมัยที่พวกเขาเรียนมหาวิทยาลัยขึ้นมาทันที ที่ที่พวกเขาต้องอำลาจากคนที่รักเพื่อต่างคนต่างจะได้ไปไล่ตามความฝันของตัวเอง
มันเศร้าเล็กน้อยและสะกิดใจพวกเขา
ฌอนมองผู้หญิงที่เฉิดฉายอยู่บนเวทีอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...