คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 690

เชสเตอร์นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับแคทเธอรีน มีรอยยิ้มสดใสปรากฏชัดบนใบหน้าเขา ทว่าออร่าของการบังคับขู่เข็ญแผ่ออกมาจากตัวเขาอย่างรุนแรง “เอาสมุดเพลงต้นฉบับมาให้ฉัน”

“ดูเหมือนซินดี้จะสารภาพความจริงกับคุณแล้วสินะ” แคทเธอรีนยิ้มอย่างใจเย็น “ผู้หญิงจอมเสแสร้งคนนั้นมีดีอะไรนัก?”

“เธอมีข้อบกพร่องมากมาย แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงของฉัน” เชสเตอร์พูดขึ้น “แคทเธอรีน โจนส์ อย่ามาขัดแย้งกับฉัน ตระกูลยูลของเธอทนรับผลที่ตามมา จากการทำให้คุณชายที่สามของประเทศโกรธเคืองไม่ไหวหรอก คืนนี้เธอยังตบหน้าคนอื่นไม่พออีกหรือไง?”

มุมปากของแคทเธอรียเหยียดขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย “เชสเตอร์ จิวเวล ในฐานะคุณชายที่สามของประเทศ สายตาของคุณแย่มาก คุณน่าจะเปลี่ยนแว่นตาใหม่ได้แล้วนะ”

ดวงตาของเชสเตอร์เผยแววเย็นชา “ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด”

“เรื่องราวระหว่างฉันกับซินดี้ถือว่าเป็นความแค้นเก่าเก็บน่ะค่ะ ฉันไม่อยากเอาอดีตขึ้นมาพูด แต่… มันเป็นความผิดของคุณที่เป็นคนโหดร้ายนะ คุณชายจิลเวล” แคทเธอรีนยิ้มอย่างเย็นชา “แค่คำสั่งคำเดียว คุณไล่คุณพ่อของฉันออกจากโรงพยาบาลของคุณ”

เชสเตอร์ชะงักนิ่งไปพลางขมวดคิ้ว “ฉันไม่รู้เรื่องนั้น”

“ถึงคุณรู้ คุณก็ยอมให้ฌอนทำแบบนี้อยู่ดี ไม่ใช่ความผิดของฉันเพราะพวกคุณสามคนมันพวกเดียวกัน” แคทเธอรีนยืนขึ้น ดวงตาคู่สวยของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา “คุณอยากให้ฉันมอบหนังสือเพลงต้นฉบับให้คุณใช่ไหม? คุณชายจิวเวล ไปนอนฝันเอานะ คุณคิดว่าฉันเป็นพนักงานของคุณหรือไง? แน่นอน ถ้าคุณอยากโค่นตระกูลยูลก็เอาเลย พ่อของฉันยืนกรานให้ฉันเป็นทายาทเอง แต่จริง ๆ แล้วฉันไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีเงินเลยนี่ แต่ฉันขอเตือนคุณเอาไว้นะ อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือเลย ดูฌอนตอนนี้เอาไว้สิ”

เชสเตอร์ที่ไม่เคยถูกปฏิเสธตรง ๆ มาก่อน เริ่มรู้สึกโกรธยิ่งขึ้นจนเขาต้องหยิบบุหรี่ออกมา

“เชสเตอร์ จิวเวล เมื่อสามปีที่แล้ว ฉันขอบคุณมากที่คุณหาหมอมาช่วยชีวิตคุณพ่อของฉันเอาไว้ แต่หลังจากที่ฉันรู้ว่าแชริตี้กระโดดลงทะเลแล้วเสียชีวิต ฉันก็สูญเสียความรู้สึกขอบคุณที่มีต่อคุณไปจนหมดสิ้น คนเจ้ายศเจ้าอย่างแบบคุณปฏิบัติกับผู้หญิงอย่างซินดี้ราวกับเธอมีค่า ในสมองของคุณคงมีแต่ขี้เลื่อยแน่ ๆ”

หลังจากที่แคทเธอรีนพูดจบ เธอก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ที่ด้านหลังของเธอ เชสเตอร์ทุบโต๊ะด้วยความโกรธ แล้วแก้วไวน์ก็ตกลงบนพื้น ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ร่างผอมบางทั้งสองที่เดินมากับร็อดนีย์ต่างตกใจ “ไม่มีทาง แคทเธอรีนพูดอะไรถึงทำให้นายโกรธถึงขนาดนี้?”