คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 689

“แบบนั้นจะไม่เป็นการพูดเกินจริงไปหน่อยเหรอ?”

“คุณไม่เข้าใจดนตรี ยิ่งคุณฟัง แคทเธอรีนจะบรรเลงเพลงที่ไพเราะได้มากขึ้นเรื่อย ๆ แถมน้ำเสียงของเธอยังดีมากด้วย ทักษะการเล่นเปียโนของเธอนั้นสูงกว่าเกรด 10 และยังเทียบเท่าได้กับนักเปียโนมืออาชีพด้วยซ้ำ ซินดี้ไม่มีตรงไหนเลยที่อยู่ใกล้ระดับนั้น”

“ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าซินดี้จะเป็นคนแบบนี้”

“เป็นเรื่องปกติ คนมากมายในวงการเพลงหลงลืมความเป็นเพื่อนเมื่อมีชื่อเสียงโด่งดัง เมื่อหลายปีก่อน ผมได้ยินมาว่าแคทเธอรีนเป็นแค่คนที่ไม่มีใครรู้จักในออสเตรเลีย อีกทั้งตระกูลยูลก็ไม่ได้ยอมรับเธอ”

“ไม่แปลกใจเลย”

“...”

สายตาของผู้คนที่จับจ้องไปทางซินดี้เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามมากขึ้นเรื่อย ๆ

ใบหน้าของซินดี้ซีดเผือด เธอซึ่งเป็นคนกลางของเรื่องทั้งหมด นับตั้งแต่เธอคบหากับเชสเตอร์มา ก็ไม่มีใครกล้าดูถูกเหยียดหยามเธอเลย

เธอเดินไปหาเชสเตอร์ ราวกับว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตเธอ “เชสเตอร์ ฉัน...”

“เพลงพวกนั้นแคทเธอรีนเป็นคนแต่งขึ้นจริง ๆ เหรอ?”

เชสเตอร์จ้องมองเธอด้วยแววตาที่เฉียบคม ราวกับว่าเขาอยากจะเห็นเธออย่างทะลุปรุโปร่ง “เธอพูดความจริงมาเลยดีกว่า ถ้าแคทเธอรีนมีเนื้อเพลงต้นฉบับและทำนองอยู่ในมือ ไม่ว่าเธอจะจ้างคนสักกี่คนมาปิดข่าว ชาวเน็ตก็จะประณามเธอไปจนตาย”

ซินดี้บอกได้จากคำพูดของเขาว่าเขาเต็มใจช่วยเหลือเธอ เธอจึงทำได้เพียงพยักหน้าแล้วร้องไห้ออกมาขณะที่รู้สึกเสียใจ “ตอนนั้นเรายังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ เคธี่บอกว่าเธอเต็มใจช่วยฉันเพราะเข้าใจความฝันของฉัน เธอไม่ได้อยากเป็นนักร้อง และอยากสืบทอดบริษัทของครอบครัวแทน เธอจึงมอบเพลงให้กับฉัน ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ … ว่าตอนนี้เธอจะยกเอาเรื่องนี้มาพูดอีกครั้ง อาจจะเป็นเพราะความเข้าใจผิดที่ไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน จึงทำให้เธอเกลียดฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ”

ซาร่าเดินมาหา เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้า “ถ้าเธอมอบเพลงให้คุณ งั้นก็เป็นความผิดของเธอที่มาทวงคืนเอาป่านนี้ มันสร้างความเสียหายให้กับชื่อเสียงของคุณนะ”