คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 789

นายท่านสโนว์โบกมืออย่างไม่สนใจใยดี “นั่นไม่จําเป็นเลย คุณเพียงแค่ต้องชดเชยให้ร็อดนีย์ เนื่องจากคุณได้ทําลายชื่อเสียงของเขาและทําให้ผู้หญิงคนอื่นกลัวที่จะแต่งงานกับเขา ถ้างั้นก็ให้ใช้ตัวคุณเองเป็นค่าชดเชยให้เขาไงล่ะ”

เฟรยา “...”

เธอตกตะลึง นายท่านสโนว์พูดว่าอะไรนะ? ทําไมเธอไม่เข้าใจเลยสำคำ?

ปากของแคทเธอรีนกระตุก “คุณหมายความว่าคุณต้องการให้เฟรยา... แต่งงานกับร็อดนีย์เหรอคะ?”

"แน่นอนที่สุด" นายท่านสโนว์พยักหน้า “เราไม่มีทางเลือกอื่น แม่ของร็อดนีย์ได้จัดเตรียมงานแต่งให้เขาแล้วแต่คุณทําลายทุกอย่าง”

จากนั้นเขาก็ขยิบตาให้ลูกสะใภ้ เวนดี้ คอลลินส์พูดขึ้นหน้าตาเฉยว่า “ใช่ ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงที่ดีจริง ๆ พวกเขาคงได้แต่งงานกันแน่ ดังนั้นคุณต้องชดเชยให้เขาด้วยการแต่งงาน”

"ไม่นะ" เฟรยาส่ายหน้าจนหัวของเธอแทบหลุด“ ครอบครัวของฉันยากจนเกินไปค่ะ คนอย่างฉันไม่คู่ควรกับตระกูลสโนว์”

นายท่านสโนว์พูดกร้าว “เราได้ตรวจสอบภูมิหลังของคุณแล้ว ตระกูลลินช์เป็นหนึ่งในครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุดในเมลเบิร์น แม้ว่าก่อนนี้คุณจะไม่คู่ควร แต่ตอนนี้ชื่อเสียงของร็อดนีย์ก็ไม่ดี ดังนั้นเราจึงยอมรับคุณได้”

เฟรยาอยากจะร้องไห้ “ร็อดนีย์ไม่ชอบฉันและฉันก็ไม่ชอบเขาเช่นกัน จึงไม่มีประโยชน์เลยนะคะที่จะพยายามบังคับฝืนใจ”

“อยู่ ๆ ไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ" เวนดี้เกลี้ยกล่อม

“ฉันสกปรกและไม่คู่ควรกับร็อดนีย์ ฉันเคยถูกโทมัส นีสัน ทำให้แปดเปื้อนมาก่อน เป็นข่าวเลยในตอนนั้นไปหาดูสิคะ หลายคนก็รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้” เฟรยายอมทำลายชื่อเสียงตัวเอง

“เราได้ตรวจสอบแล้ว คุณไม่ได้เสียความบริสุทธิ์” เจสัน สโนว์ กล่าวเสริม

เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน

เธอกัดฟันพลางเอ่ยว่า “ไม่ว่ายังไงให้ตายฉันก็จะไม่แต่งงานกับเขา ถ้าพวกคุณคิดว่าฉันทําลายชื่อเสียงของ

สีหน้าของแคทเธอรีนเปลี่ยนไป

ขณะนั้น เธอเห็นร่างสูงตระหง่านของฌอนมุ่งหน้ามาจากศาลา เขาสวมเสื้อผ้าแบบเดียวกับเมื่อช่วงบ่าย เสื้อเชิ้ตสีดําและกางเกงสีดํา ในขณะนั้นร่างกายของเขามีออร่าที่เคร่งขรึมเย็นชา

"คุณมาทําอะไรที่นี่"

ไม่นานฌอนก็เดินมาถึงประตู เขากวาดนัยน์ตาแข็งกร้าวพุ่งไปยังบรรดาการ์ดที่หยุดเขาที่ประตู

การ์ดจําลักษณะท่าทางของเขาได้และหลีกทางอย่างเงียบ ๆ ทันที

ฌอนเดินก้าวยาว ๆ มาข้างในและเขาก็สบตาเข้ากับแคทเธอรีนที่อยู่ตรงประตู

เมื่อเห็นเธอจ้องมองเขาด้วยดวงตาโตที่สดใสของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงข้อความว้อทส์แอปที่เธอส่งหาเขาตอนกำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้าน มุมปากของเขาก็ยกยิ้มโดยไม่ได้ตั้งใจ