คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 794

หลังจากที่แคทเธอรีนกลับมาที่สถาบันเฮกเกตต์ เฟรยาซึ่งเพิ่งอาบน้ําเสร็จก็วิ่งออกมาทันทีและหลิ่วตาให้ “ให้ฉันดูหน่อยว่าถ้าเสื้อผ้าเธอยังเนี้ยบส่วนเนื้อตัวมีรอยจูบบ้างไหม อ้าวนี่เสื้อผ้าของเธอยับและผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงเหลือเกิน เธอเองก็ดูเหนื่อย ๆ ด้วย หรือเธอสองคน...”

เธอยิ้มอย่างมีเลศนัย

แคทเธอรีนกรอกตาไร้ความรู้สึกของเธอมองบน “ทิ้งความคิดสกปรกเหล่านั้นไปเลย ฉันไปที่บ้านเขาและทําอาหารให้เขาสองชั่วโมง ฉันสับซี่โครงไปเยอะจนมือพองแล้วเนี่ย”

"..."

เฟรยามองมือที่แดงก่ำของเธออย่างเงียบ ๆ พูดไม่ออก

แคทเธอรีนดูอยากจะร้องไห้และบ่น “ซี่โครง 40 ปอนด์และเนื้อ 40 ปอนด์ ฉันสับอยู่นานก่อนที่จะนํามันเข้าช่องแช่แข็งให้เขา จากนั้นฉันก็ปรุงหมูย่าง สตูว์ซี่โครงหมู สันนอกพริกไทยดำ ผัดหมู และซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานให้เขา ฉันเพิ่งกินข้าวเสร็จตอนที่เขาถามฉันว่าทําไมฉันถึงไม่ล้างจานล่ะ ฉัน...”

เธอดื่มน้ำแก้วใหญ่อย่างโกรธเคือง “แล้วเธอเชื่อไหมว่าฉันไม่ได้ดื่มน้ำสักแก้วที่บ้านของเขาด้วยซ้ำ”

เฟรยาตบไหล่เธออย่างเห็นอกเห็นใจ “ต้องไร้สติหน้ามืดตามัวขนาดไหนถึงได้ตกหลุมรักเขาเมื่อก่อนนี้น่ะ?”

“เธอก็รู้ว่าฉันตาบอดเหรอ?” แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นและทอดถอนใจ “ฉันบล็อกเบอร์ของเขาทันทีที่ฉันออกมา น่าโมโหชะมัด”

“ทําดีมาก เธอคงเหนื่อยแน่เลย ไปพักสมองแล้วนอนเถอะ” เฟรยาปลอบโยนเธอ “ฉันเชื่อว่าหลังจากเรื่องวันนี้ หัวใจของเธอจะสงบนิ่งและจะไม่หวั่นไหวกับเขาอีกต่อไปแล้ว”

แคทเธอรีนหัวเราะ “ระลอกเดียวที่ฉันจะมีให้เขาคือระลอกคลื่นจากความโกรธ”

...

ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น.

เช้าวันรุ่งขึ้น เวลา 8.00 น.

เมื่อฌอนออกมาจากลิฟต์ เขาได้ยินเฮดลีย์คุยกับบรรดาผู้หญิงหลายคนในแผนกเลขานุการที่โถงทางเดิน

“ผู้ช่วยยัง ฉันเห็นสุดยอดบุรุษเพศนิยมบ้าบอคนหนึ่งตั้งคำถามออนไลน์เมื่อวานนี้ ตานั่นมาถามว่า 'ผมเชิญสาวที่ผมชอบกลับบ้านมาทําอาหาร แต่เมื่อผมขอให้เธอล้างจาน เธอก็โกรธและจากไป มันเป็นความผิดของผมหรือว่าผู้หญิงคนนั้นใจแคบเกินไป?' พระเจ้า โลกนี้ใหญ่มากจริง ๆ มีผู้ชายแปลก ๆ ทุกประเภทอยู่ในโลกนี้เนี่ย”

"เข้ามา"

จากนั้นฌอนก็เข้าไปในห้องทำงาน

เฮดลีย์ตามเขามาอย่างน่าเวทนาและปิดประตู “ท่านประธานฮิลล์ ผมขอโทษ.. ผมจะไม่คุยกับคนอื่นที่ทางเดินอีกเลย...”

“ผู้ช่วยยัง คนบ้าที่คุณพูดถึงก่อนหน้านี้คือผมเอง” ฌอนถอดแจ็กเก็ตแล้วโยนลงบนที่นั่งเบาะหนังของเขา ดวงตาของเขาเย็นยะเยือก “ผมเป็นคนที่ถามคําถามออนไลน์นี้ ผู้ชายคนเดียวกับที่คุณบอกว่าในชีวิตของเขาจะไม่มีวันหาแฟนได้”

เฮดลีย์กลัวจนตัวแข็งเป็นหิน “...”

เขาอยากตีตัวเองให้ตายไปตรงนั้นทันทีเหลือเกิน ก่อนหน้านี้เขาพูดคําอุกอาจรุนแรงแบบไหนไปหว่า? เขาจําไม่ได้เลย

“ท่านประธานฮิลล์ ผมขอโทษก็ผมไม่รู้นี่ครับ” เฮดลีย์พูดติดอ่าง “ผะ... ผมคิดว่ามันเป็นคนขี้แพ้ที่น่าสงสารธรรมดาคนหนึ่ง สําหรับผู้ชายที่หล่อเหลา รวย และพราวเสน่ห์น่าหลงใหลเช่นคุณ มีผู้หญิงมากมายเป็นตัน ๆ ที่เต็มใจทําอาหารและล้างจานให้คุณอย่างแน่นอน ไม่มีทางที่คุณจะหาแฟนไม่ได้นะครับ”