คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 796

“ขอบคุณนะคะแต่ฉันไม่อยากเป็นหนูลองยาของคุณ ฉันเกรงว่าคุณจะวางยาพิษฉัน” แคทเธอรีนเคยลองอาหารฝีมือเขาแล้วซึ่งไม่น่ากิน

“งั้นให้ผมพาคุณไปดูหนังเถอะ”

“ไม่”

แคทเธอรีนวางสายทันที แม้รู้ว่าเธอควรยึดตามแผนของเธอแทนที่มาทำแบบนี้ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขุ่นเคืองกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้

…

ขณะเดียวกัน ในห้องทํางานของท่านประธาน

เมื่อถูกตัดสาย ขมับของฌอนกระตุก

เขาเปิดแล็ปท็อปแต่อ่านไม่รู้เรื่อง ตามองไปก็ไม่สามารถเข้าใจคําใดบนจอได้ พอถึงเวลา 15.00 น. เขาก็ออกสตาร์ทรถบึ่งไปที่โรงเรียนอนุบาล

รปภ.ตรงประตูรู้จักเขา เขาจึงได้รับอนุญาตให้เข้าไปถึงประตูห้องเรียน

เด็ก ๆ เพิ่งตื่นจากการงีบนอนกลางวันและกําลังดื่มน้ำลูกแพร์เย็น ๆ ซูซี่นั่งข้างเด็กผู้ชายสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เขากําลังก้มหน้าอ่านหนังสือ เธอจึงแอบหยิบน้ำผลไม้ของเขาและจิบมัน

เด็กชายเงยหน้าขึ้น หลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วและจ้องไปที่ซูซี่เป็นการเตือน

ซูซี่แลบลิ้นออกมาอย่างทะเล้นซุกซนเหลือเกิน

เมื่อเธอเห็นฌอนผ่านบานกระจกประตูโค้ง เธอตกใจมากจนแทบจะกัดลิ้นตัวเอง

ลูคัสมองไปในทิศทางเดียวกันและนึกสั่นกลัวอยู่ข้างใน

ให้ตายสิ! ฌอนได้เห็นใบหน้าของเขาเข้าแล้ว เขาจําได้ว่าแม่ของเขาบอกว่าตัวเขามีความคล้ายคลึงกับเธอมาก

ทันใดนั้น ใบหน้าของลูคัสก็ซีดลงโดยไม่ตั้งใจ

“หนูไม่คิดว่าเขา... ดูเหมือนป้าแคธี่เหรอ?” มือของฌอนสั่นเทาอย่างคุมไม่อยู่

“ใช่ค่ะ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้หนูรู้สึกผูกพันสนิทสนมกับเขายังไงล่ะคะ เราเล่นด้วยกันเสมอและเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของหนูค่า” ซูซี่ตอบด้วยรอยยิ้ม

ฌอนหรี่ตาและเม้มริมฝีปากของเขา “เข้าไปข้างในเล่นต่ออีกสักพักเถอะ เดี๋ยวลุงจะมารับหนูอีกที”

"โอ้ โอเคค่ะ" คําพูดของเขาทําให้ซูซี่ประหม่า

เมื่อเขาไปแล้ว ลูคัสวิ่งไปหาเธอและถามอย่างกังวลว่า “เขาว่ายังไงบ้าง?”

“ดูเหมือนว่าคุณพ่อห่วยแตกของเราเริ่มสงสัยเธอแล้วล่ะ” ซูซี่เอ่ยอย่างจนปัญญาไม่รู้จะทำยังไงดี

ลูคัสขมวดคิ้ว “อย่ากลัวไปเลย ตอนที่แม่ตัดสินใจส่งฉันมาที่นี่ ฉันเองก็ได้เตรียมพร้อมรับมือสถานการณ์ทำนองนี้ไว้อยู่แล้ว”