คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 820

“ใครเป็นที่รักของคุณกัน?” แคทเธอรีนตะคอก “ฌอน คุณเป็นประธานไม่ใช่เหรอคะ? มีเวลาว่างมากจนต้องมากวนฉันในเกมที่ฉันเล่นหรือไง?”

“ผมหาเงินได้เพียงพอแล้ว สิ่งสําคัญที่สุดในตอนนี้คือหาผู้หญิงมาเป็นแฟน” คําตอบของฌอนมั่นใจ “มันเป็นหน้าที่ของผมนะที่ร่วมเล่นเกมกันกับแฟนสาวเนี่ย”

แคทเธอรีนจับหน้าผากของเธอ "คุณเจอบัญชีของฉันในเกมนี้ได้ยังไงคะ?"

เธอจําได้ว่าเธอไม่ได้ลงทะเบียนในเกมด้วยหมายเลขวอทส์แอปของเธอ

“ผมสังเกตเห็นตอนที่คุณเล่นเกมนั้นในวันที่เราดูหนังไง” ฌอนพูดด้วยเสียงต่ำ “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเล่นเกม ผมเคยคิดว่าการเล่นเกมนั้นเสียเวลาของชีวิตไปเปล่า ๆ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าการอยู่ในเกมกับคนที่ผมรักก็ค่อนข้างโรแมนติกอยู่เหมือนกันนะ”

แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในสาย แต่แคทเธอรีนก็ขนลุกจากการเกี้ยวเล่น ๆ ของเขาจนเธอไม่รู้ว่าจะสนทนาต่ออย่างไรดี

“เด็กดีเย็นนี้คุณเลิกงานกี่โมง ผมจะไปรับคุณได้ไหม?” ฌอนยังคงจีบเธอด้วยน้ําเสียงอ่อนโยน

"วันนี้ฉันขับรถมาเอง"

“ผมรู้ ผมจะขอให้เฮดลีย์ไปส่งผมที่นั่น แล้วผมจะรอคุณอยู่ที่รถของคุณ”

ในที่สุดแคทเธอรีนก็บอกเวลาเขา

…

ในตอนเย็น

แคทเธอรีนหยิบกระเป๋าและเดินเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัว

ลิฟต์หยุดที่ชั้น 25 ซึ่งเมลานีมองเธออย่างจองหองมั่นหน้าและกําลังจะเข้าไปในลิฟต์

อย่างไรก็ตามแคทเธอรีนกดปุ่มปิดประตูทันที หนีบเมลานีไว้ระหว่างประตู

“แคทเธอรีน นี่เธอพยายามจะฆ่าฉันเหรอ?” เมลานีตะโกน เธอดิ้นรนเป็นพัลวันจากการถูกหนีบระหว่างประตู

…

ในขณะเดียวกันแคทเธอรีนก็มาถึงที่จอดรถ ก่อนเธอจะไปถึงที่รถ เธอเห็นฌอนพิงอยู่หน้ารถสปอร์ตของเธอ เขาสวมกางเกงขายาวสีขาวและเสื้อเชิ้ตลายทางสีน้ําเงินสลับขาว พร้อมแว่นกันแดดแขวนที่ด้านหน้าเสื้อเชิ้ต ท่าทางหล่อเหลาและมีชีวิตชีวา โดยเฉพาะอย่างยิ่งขายาว ๆ ของเขาเทียบได้กับขาของนายแบบชั้นนําระดับโลก

แคทเธอรีนยืนตรงนั้นมองเขาอยู่พักหนึ่ง เธอรู้สึกเหมือนฌอนดูเด็กลงทั้งที่อายุมากขึ้น คนคงคิดว่าเขาอายุ 25 ปีด้วยซ้ำ

"แคธี่..."

เมื่อฌอนเห็นเธอกำลังมา เขาก็เปิดประตูผู้โดยสารให้ทันที

แคทเธอรีนยื่นกุญแจรถให้เขาและขึ้นรถ

"ฉันเปิดเองได้น่า"

เมื่อเงาร่างเขาครึ่งหนึ่งบดบังเธอ เธอก็ปะทะเข้ากับกลิ่นหอมของมัสก์นุ่มสุขุมที่คุ้นเคยถวิลถึง แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นอย่างเคอะเขิน