คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 83

แคทเธอรีนหันไปมองรีเบคก้าก่อนจะหัวเราะคิกคักขึ้นมาอีกครั้ง

“นี่เธอแอบอิจฉาที่ฉันสวยกว่าเธอหรือเปล่า? พูดออกมาตรง ๆ เลยก็ได้นะ ไม่ต้องพูดอ้อมค้อมซ้ายทีขวาทีหรอก สุดท้ายแล้ว เธอก็แค่พูดออกมาแล้วก็จะมีคนจัดการงานสกปรกให้เธอเองใช่ไหมล่ะ? แล้วเธอก็จะแสร้งทำเป็นอ่อนแอไม่มีทางสู้ไร้เดียงสา”

“แคทเธอรีน ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ ฉันชื่นชมเธอจากใจจริงของฉัน” น้ำตาแห่งความเสียใจค่อย ๆ ไหลออกมาจากดวงตาของรีเบคก้าช้า ๆ

อีธานไม่สามารถทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป “แคทเธอรีน เธอยังไม่หยุดอีกเหรอ? เธอเป็นคนใจร้ายกับรีเบคก้าก่อนนะ”

“นั่นไง ตอนนี้ก็มีคนก้าวขึ้นมาปกป้องเธอแล้ว” มุมปากของแคทเธอรีนยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่มีความหมาย

อีธานเบิกตาขึ้นด้วยความโกรธ ในที่สุดเจฟฟี่ก็พูดขึ้น “พอได้แล้ว ตอนนี้พวกเรายังมีแขกอยู่ แคทเธอรีน ไปที่ห้องส่วนตัวแล้วอยู่เป็นเพื่อนคุณย่า ให้ออกมาอีกทีเมื่อพิธีฉลองเริ่มขึ้น”

“หนูจะกลับทันทีหลังจากที่พบกับคุณย่า...”

“แกต้องอยู่ทานอาหารกับท่านหลังจากนั้น” เจฟฟี่โพล่งขัดจังหวะขึ้น “คุณย่าของแกเป็นอัมพาตหลังจากที่ท่านล้มเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้ท่านไม่สามารถทานอาหารได้ด้วยตัวเอง”

ข่าวนี้ราวกับกระสุนปืนที่พุ่งเข้าใส่แคทเธอรีน เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยิน มันเพิ่งผ่านไปแค่หนึ่งเดือนเท่านั้นตั้งแต่เธอไปเยี่ยมคุณย่าของเธอ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร?

“ทำไมคุณพ่อถึงเพิ่งมาบอกหนูตอนนี้คะ?!”

“แล้วแกช่วยอะไรให้ดีขึ้นได้เหรอ? แกทำอะไรได้อีกนอกจากทำให้พวกฉันโกรธ?”

แคทเธอรีนเดินตรงไปยังห้องส่วนตัวด้วยความเย็นชา หญิงชราผมขาวกำลังนั่งอยู่บนวีลแชร์ พลางจ้องมองไปที่หน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ผู้หญิงอีกคนที่อยู่ข้าง ๆ กำลังป้อนน้ำให้กับเธอ

น้ำตาไหลลงมาตามแนวแก้มของเธอ “ขอโทษนะคะคุณย่า ที่หนูเพิ่งมาหาคุณย่าเอาตอนนี้”

ที่เธอไม่ได้ไปเยี่ยมเมื่อเร็ว ๆ นี้ ก็เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หญิงชราเกิดความกังวล

นอกจากคุณปู่ของเธอที่จากไปแล้ว คุณย่าของเธอเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในตระกูลโจนส์ที่ดูแลเธอเป็นอย่างดีตั้งแต่ยังเด็ก

นับตั้งแต่เธอยังเด็ก เจฟฟี่และแซลลี่ก็ใจร้ายและห่างเหินกับเธอ คุณย่าเป็นเพียงคนเดียวที่รักเธออย่างแท้จริงโดยปราศจากเงื่อนไขใด ๆ

ทว่าเมื่อเธอเดินทางไปเรียนต่อยังต่างประเทศ คุณย่าของเธอก็ย้ายกลับไปที่สวนพลัม