คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 837

เสียงของฌอนเย็นชาเล็กน้อย “อาจารย์ซิกเลอร์ อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของคุณกับยาเอล”

แชนซ์ตกใจ เขาคิดเสมอว่าฌอนไม่รู้ “คุณชายใหญ่ ผม...”

“ผมเข้าใจ ยาเอลยังสาวและสวย แต่วัยคุณขนาดนี้ยังมีผู้หญิงแบบไหนอีกหรือที่คุณไม่เคยพบ?” ฌอนลดเสียงลง “ยาเอลหมดสิ้นความภักดีต่อผมไปแล้ว ผมไม่ไว้ใจที่เธออยู่ในไลโอน่า”

แชนซ์ยิ้มขมขื่น ยาเอลไม่เหมือนใครเพราะเขาเฝ้าดูเธอเติบโตขึ้นมา จากเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นเติบโตเป็นหญิงสาวงดงามและรักเขา ทำให้บางอย่างที่สงบนิ่งในตัวเขามานานหลายปีดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นมาในทันใด

“อาจารย์ซิกเลอร์คุณเศร้าเหรอ?” จู่ ๆ ฌอนก็ถาม

“ไม่ครับคุณชายใหญ่ เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ผมเกรงว่าการขับไล่เธอออกจากไลโอน่าแบบนั้นจะทําให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์จากผู้อื่นได้ ย้ายเธอออกนอกประเทศเถอะครับ” แชนซ์กล่าวอย่างระมัดระวัง ในฐานะปรมาจารย์แห่งไลโอน่า เขาไม่ได้รับอนุญาตให้มีอารมณ์ใด

“ตกลง ผมจะทำตามที่คุณจัดการ อาจารย์ซิกเลอร์ผมยอมทําแบบนี้ด้วยความเคารพต่อคุณนะ”

จากนั้นฌอนก็วางสาย

แชนซ์กำโทรศัพท์ของเขาจนแน่น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็โทรหายาเอล “เก็บของและไปที่เขตแดน X เพื่อปฏิบัติภารกิจ ผมจะไปหาคุณเมื่อมีเวลา”

ยาเอลตกใจมาก “คุณหมายถึงอะไร? ฉันไม่อยากไปเขตแดน X คุณหมายความว่ายังไงที่คุณจะมาหาฉันเมื่อคุณมีเวลา? ฉันจะไม่ได้กลับมาอีกใช่ไหม?”

“มันเป็นคําสั่งของคุณชายใหญ่ คุณไปก้าวข้ามเส้นของเขาแล้ว คุณชายใหญ่สงสัยว่าคุณภักดีไม่พอ” แชนซ์ยิ้มขมขื่น “เขาต้องการขับไล่คุณออกจากไลโอน่าในตอนแรกแต่เขาให้ทางเลือกผม ผมจึงเลือกให้คุณออกจากประเทศ ยาเอลเชื่อผมนะ วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีของเขตแดน X ได้รับการพัฒนามาอย่างดี สิ่งแวดล้อมก็ดีเช่นกัน การไปปฏิบัติภารกิจของคุณที่นั่นจึงไม่ได้ยากลำบาก”

“ฉันไม่อยากไปสถานที่ห่างไกลแบบนั้น” ยาเอลกล่าวอย่างบ้าคลั่ง” “คุณชายใหญ่ให้ฉันได้รับบทลงโทษที่โหดร้ายที่สุดไปแล้ว ทําไมเขาถึงยังทำกับฉันแบบนี้อีก? ตระกูลแช้ดวิกต้องใช้ชีวิตเยี่ยงสุนัขรับใช้ไปอีกหลายชั่วอายุคนหรือถึงจะเรียกว่าจงรักภักดีต่อตระกูลฮิลล์?”

"หุบปากซะ" แชนซ์เตือน “ผมจะพาคุณกลับหลังผ่านไปสองสามปีเมื่อความโกรธของเขาบรรเทาลง”

“คุณนีสันคะ ฉันปอกแอปเปิ้ลให้คุณแล้วค่ะ...” ผู้ดูแลยื่นจานให้อย่างประจบ

"ออกไปซะ" ซาร่าห์กระแทกจานด้วยความโกรธ

ผู้ดูแลก็โกรธเช่นกัน “เอาล่ะค่ะฉันจะไป ฉันก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งเหมือนกันนะคะ ฉันแค่มาดูแลคุณเพราะคุณจ่ายเงินให้ฉัน แต่เงินน่ะหาจากที่ไหนก็ได้ ฉันไม่เห็นจําเป็นต้องได้จากคุณ ฉันพอแล้วค่ะกับอารมณ์ผีเข้าผีออกน่ากลัวของคุณ ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณชายใหญ่ฮิลล์ทนคุณไม่ได้”

พอกล่าวจบหล่อนก็หันไปเก็บข้าวของและจากไป

"พวกแกทุกคนมันโคตรหน้าไหว้หลังหลอกเลย" ซาร่าห์ด่าไล่หลังแต่ผู้ดูแลไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้นก็เหลือเธอโดดเดี่ยวลำพังในวอร์ด

เธอตกใจกลัวรีบกดหมายเลขโทรศัพท์หาฌอนอย่างเร่งรีบ เมื่อสายเชื่อมต่อแล้วเธอก็ร้องไห้ทันที “ฌอนคะ รีบมาเลยนะคะ ฉันอยู่คนเดียวในโรงพยาบาล จู่ ๆ ยาเอลถูกเรียกตัวไปตั้งแต่เช้าและผู้ดูแลก็รังแกฉันแถมจากไปแล้ว ฉันคิดถึงคุณมากค่ะ...”