คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 867

“ลุกขึ้น” ฌอนกําหมัดแน่น

"ไม่" ร็อดนีย์กัดฟันจ้องมองอย่างอ้อนวอน “ฌอน ตอนนี้หมอช่วยชีวิตเธอไว้ได้ แต่หลังจากนี้ถ้าเธอไม่เหลืออะไรให้หวัง? พรุ่งนี้ มะรืนนี้ล่ะจะเกิดอะไรขึ้น? นี่หากเธอไม่ให้กำลังใจนายกลับไปโรงพยาบาลจิตเวช นายคงพับฐานไปแล้ว ต่อมาเธอก็ยังเอาจริงเอาจังทางด้านจิตวิทยาเพื่อนาย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเมื่อสามปีก่อนนายคงเป็นบ้าไปแล้ว ทําไมนายไม่เห็นใจเธอบ้างเลย? โธ่เว้ย นายต้องเอาแต่โหดร้ายด้วยเหรอ?”

ขมับฌอนกระตุกเร็วรัว เขาหมุนตัวเดินดุ่มออกจากวอร์ดไปทันที

ร็อดนีย์คว้าขาของเขา “ฌอนฉันขอร้องล่ะ ถ้านายไม่ตกลงฉันจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้ต่อไป”

“ร็อดนีย์ในฐานะเพื่อนฉัน นายไม่ควรมาขู่ฉันแบบนี้”

ฌอนสลัดหลุดพ้นจากมือเขาและรีบก้าวยาว ๆ ให้พ้นไปจากตรงนั้น

“ร็อดนีย์ ลุกขึ้น” เชสเตอร์ถอนหายใจ “ฉันเข้าใจว่านายอยากให้ซาร่ามีความสุข แต่นายไม่สามารถสร้างความสุขให้เธอบนความเจ็บปวดของใครเลยสักคน ฌอนรู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับซาร่าและชีวิตของเธอ เขาก็เครียดมากอยู่แล้ว”

จากนั้นเชสเตอร์ก็เดินออกไป

ฌอนจุดบุหรี่ที่โถงทางเดิน เอ่ยขึ้นว่า "บางครั้ง ฉันคิดว่าคงดีกว่าถ้าซาร่าไม่ช่วยฉันเมื่อสามปีก่อน"

“ฌอน อย่ากดดันตัวเองมากเกินไป” อันที่จริง... นายไม่ได้ทําอะไรผิดเลย” เชสเตอร์ตบไหล่ฌอน “ฉันเข้าใจก่อนหน้านี้ นายแค่ฝืนบังคับตัวเองแต่งงานไปกับซาร่าทั้งที่นายไม่มีความสุข”

"ขอบคุณ”

ฌอนฝืนยิ้ม

เขาหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา เพื่อดูแคทเธอรีนบนวอทส์แอป อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีข้อความหรือโทรศัพท์จากเธอ

เขากดแป้นพิมพ์ ตั้งใจจะถามอะไรบางอย่างกับเธอ ในจังหวะนั้นเอง เขาเกิดนึกถึงที่ซาร่ากำลังตั้งหน้าตั้งตาเอาหัวเธอโขกกําแพง ในที่สุดเขาก็หยุดการกระทําของเขาไว้ก่อน เขาก็เหนื่อยใจด้วยเหมือนกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน