คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 92

ฌอนรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที

โธ่เว้ย! แคทเธอรีนฟังดูเหมือนดีใจมากที่ได้ไปสำนักทะเบียนอย่างนั้นเหรอ?

นอกเสียจากว่าเธอจะดีใจเพราะในที่สุดเธอก็จะได้พบกับเขาอีกครั้ง?

ต้องเป็นอย่างนั้นแน่

เมื่อคืนก่อนเธอย้ายออกด้วยความหุนหันพลันแล่นจนเกินไป เธอคงจะรู้สึกเสียใจกับการที่ตัดสินใจโดยไม่คิดทบทวนให้ดี ทว่าก็รู้สึกอับอายเกินว่าจะยอมรับความผิดพลาดนั้นของเธอ

บางทีเธออาจจะหาข้ออ้างเพื่อชวนเขาออกไป เขาควรจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เมื่อพวกเขาได้พบกันหลังจากนี้หรือเปล่า?

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รับประทานอาหารดี ๆ เลยตั้งแต่เธอย้ายออกไป

เอาละ ถ้าอย่างนั้นเขาควรจะแวะระหว่างทาง เพื่อซื้อเค้กไปฝากเธอที่นั่น

เขาแวะซื้อชีสเค้กก่อนจะตรงไปหาเธอ

เมื่อไปถึงสำนักงานทะเบียน ฌอนสังเกตเห็นว่าแคทเธอรีนสวมเดรสสีขาวที่เขาซื้อให้เธอคราวที่แล้วภายใต้เสื้อคลุมสีเบจ แสงยามบ่ายตกกระทบลงบนร่างของเธอส่งผลให้ผิวพรรณของเธอดูเปล่งปลั่งสดใส

ริมฝีปากบางเซ็กซี่ของเขายกยิ้มขึ้นน้อย ๆ

เธอแต่งตัวดูดีเพียงเพื่อจะมาที่สำนักทะเบียน นี่เธอต้องการจะหย่าจริง ๆ หรือเปล่า หรือต้องการจะเอาชนะใจเขากันแน่? เขามั่นใจว่าเขารู้คำตอบนั้นดี

เขาก้าวยาว ๆ ไปหาเธอพลางถือชีสเค้กไว้ในมือ ดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อเห็นเขา “ไปกันเถอะค่ะ”

จากนั้นเธอก็หันหลังแล้วเดินเข้าไปในสำนักงานทะเบียน

“...”

เขาพูดอะไรไม่ออก

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดเอาไว้

“หยุดก่อน”

เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน ผู้หญิงคนนี้ไม่ยินดียินร้ายอะไรเลยจริง ๆ เธอไม่เห็นชีสเค้กที่เขากำลังถือเอาไว้เหรอ? เห็นได้ชัดว่าเขาทุ่มสุดตัวเพื่อที่จะง้อเธอ