คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 959

ทุกคนในงานแต่งงานจ้องเขม็งมาที่ฌอน

เขาเป็นคนที่โดดเด่นเหนือใครที่สุดในประเทศ แต่ในขณะนั้นเขาดูน่าสังเวชเหมือนเด็กชายตัวโตที่ทำของรักหาย ใบหน้าของเขาถูกฉาบไว้ด้วยความไม่มั่นใจและทําอะไรไม่ถูก

แต่ครู่ต่อมา เขาก็หัวเราะอย่างมืดมน มันเย็นชา น่าขนลุกและน่ากลัวมาก

“เวสลีย์ ลียงส์ นายไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนแบบไหน? เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เธอเป็นของฉันไปตลอดชีวิต สำคัญยังไงเหรอที่เธอแต่งงาน? มันก็แค่กระดาษแผ่นเดียว”

ฌอนก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างเฉยชา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเขียนป้ายไว้แล้วว่ากำลังบ้าคลั่ง

เวสลีย์และแคทเธอรีนหวาดกลัวมาก ดูเหมือนว่าพวกเขาประเมินความหน้าด้านไร้ยางอายของฌอนต่ำไป

“ฌอน ฮิลล์ ปลงซะแล้วก้าวพ้นไปให้ได้ ฉันหมดรักคุณไปนานแล้ว” แคทเธอรีนอดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่ เธอเคยบอกเขาไปแล้วตั้งหลายครั้ง

"มันไม่สําคัญหรอกตราบใดที่ผมรักคุณ" ฌอนเอื้อมมือออกไปจะจับมือเธอ แต่เวสลีย์สวนหมัดใส่เขาทันที

หลังจากแลกหมัดซัดกันไปมาได้ไม่กี่หมัด เวสลีย์ก็เสียเปรียบ

"ลุงครับ ผมจะช่วยลุงเอง" อีธานรีบลุกพรวดขึ้นมาจากที่นั่งทันที และบรรดาชายฉกรรจ์จากตระกูลลียงส์ก็เข้ามารุมล้อมกันอย่างว่องไวด้วยเพื่อช่วยเหลือ

ฌอนผู้บ้าคลั่งสอยพวกเขาทั้งหมดลงไปนอนชักดิ้นชักงอด้วยความเจ็บปวดไม่สามารถลุกขึ้นมา

"การ์ด!" เวสลีย์กุมหน้าอกของเขาและตะโกนเรียกออกไปที่ด้านนอกห้องโถงขณะกระเสือกกระสนจะลุกขึ้นยืน

การขอความช่วยเหลือของเขาเป็นการเรียกไปยังคนหูหนวก เพราะที่เข้ามานั้นเป็นกลุ่มคนแปลกหน้า

ร่างกํายํา

“คุณชายใหญ่ ทุกคนข้างนอกถูกเก็บกวาดเรียบร้อยแล้วครับ” ชายที่นําขบวนพูดกับฌอนด้วยความเคารพ

"ทําได้ดีมาก"

ฌอนพยักหน้าด้วยความซาบซึ้ง

แคทเธอรีนมองฌอนราวกับเขาเป็นปีศาจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน