คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 962

ยังไงก็ตามการเผชิญหน้ากับฌอนที่ปฏิบัติตัวเยี่ยงนี้ทําให้แคทเธอรีนได้แต่ขนลุก

เขาช่างน่ากลัวมากเหลือเกินระหว่างงานแต่งงานก่อนหน้านี้กับตอนนี้ทําตัวแตกต่างไปจนไม่เหลือเค้าเดิมได้ยังไง?

เขากำลังหลอนจากโรคจิตเภทหรือเปล่าเนี่ย?

แคทเธอรีนคิดอยู่ว่าถ้าหากเธอต้องการวิ่งหนีไปต่อด้วยเท้าเปล่าคงจะไม่เหมาะ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเธอถึงสวมรองเท้าแตะ

เมื่อฌอนปล่อยเธอ เธอก็รีบวิ่งออกไปเหมือนหญิงบ้า

มันเป็นสถานที่แปลกตาราวกับป้อมปราสาทขนาดใหญ่ ผนังตกแต่งด้วยดอกกุหลาบมากมาย สายริบบิ้น และธงยาวหลากสีตกแต่งงานเลี้ยง มองดูแล้วให้บรรยากาศรื่นเริงสนุกสนาน ดูราวกับว่างานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่เพิ่งจะเริ่มดำเนินขึ้น ณ บัดนี้ได้เวลาที่ทั้งคู่จะใช้เวลาค่ำคืนแรกของพวกเขาอยู่ด้วยกัน

บรรดาคนรับใช้ที่เดินผ่านแคทเธอรีนมีใส่ชุดสีดำขาว พวกเขาทั้งหมดยิ้มกว้างให้เธอและทักทายเธอเป็นครั้งคราวว่า “สวัสดีคุณผู้หญิง”

แคทเธอรีนพบว่ามันน่าขนลุก เธอจึงวิ่งให้เร็วยิ่งขึ้นอีก

แต่ว่าเธอเร่งรีบออกจากคฤหาสน์ไปก็เท่านั้นเพราะเจอคฤหาสน์อีกหลังที่ข้างนอก

หลังจากวิ่งไปอยู่เป็นเวลานาน เธอก็วิ่งเข้าไปในป่าแปลก ๆ ไม่คุ้นตา และแล้วทั้งหมดที่เธอได้เห็นต่อมาภายหลังคือมหาสมุทรที่ไร้ขอบเขต

เธอตกตะลึงอึ้งไป

เธอไม่ได้อยู่ในออสเตรเลียอีกแล้ว?

แล้วเธอก็ไม่ได้พกโทรศัพท์ติดตัวเธอมาด้วยเช่นกัน

ความรู้สึกกลัวที่เธอไม่ได้ประสบพบเจอมาเป็นเวลานานค่อยๆคืบคลานเข้ามาในจิตใจเธอ

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าอยู่ข้างหลังเธอ เมื่อเธอหันมาฌอนกําลังเดินมาหาเธอที่ชายหาด ดวงตาของเขามืดมนราวกับท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลเหนือเขา

เธอสติหลุดไปเลย “ฌอนคุณชักจะบ้าใหญ่แล้ว! ที่นี่อยู่ตรงไหนของโลกกันเนี่ย? คุณเข้าใจไหมว่าฉัน

แต่งงานกับเวสลีย์แล้ว และการแย่งชิงภรรยาของคนอื่นมันผิดกฎหมาย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน