คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 992

พูดตามเหตุผลแล้ว แคทเธอรีนควรจะนอนหลับสบายตลอดคืน เนื่องจากเธอไม่ต้องอยู่ในอ้อมแขนของชายผู้นั้นในตอนกลางคืนอีกต่อไป

แต่เธอยังคงพลิกตัวไปมา นอนไม่หลับ

เธอรู้สึกกระวนกระวายใจราวกับกำลังจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น

เธอจำสายตาของฌอนเมื่อคืนนี้ตอนที่เขาออกไปได้ เขาดูแปลกมากและจากไปอย่างเร่งรีบ มันมีบางอย่างเกิดขึ้นใช่ไหม?

ด้วยสถานะปัจจุบันของเขา ยังมีใครที่ไหนอีกหรือที่จะสามารถคุกคามเขาได้?

เวลา 08.00 น. เธอนั่งอยู่ในห้องอาหารเพื่อทานมื้อเช้า พ่อครัวทำอาหารดี ๆ ไว้มากมาย แต่หลังจากกัดไปได้สองคำเธอก็กินไม่ลงเลย

หลังอาหารเช้าเธอออกไปเดินเล่นจนถึงประมาณราวเที่ยง จู่ ๆ เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งก็บินมาแต่ไกล

เธอคิดว่าคงเป็นฌอนที่กลับมาทั้งที่เธอก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้

แต่เมื่อเฮลิคอปเตอร์จอดลงบนพื้นหญ้า เวสลีย์ก็พุ่งเข้ามาพร้อมกับกลุ่มคนแทบจะทันที

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและผมสั้นสีดำของเขาตั้งขึ้นเล็กน้อยจากกระแสลมแรง ดวงตาสีเข้มของเขาที่มองเธอด้วยอารมณ์ที่ลึกลับซับซ้อนทั้งหลายก็ฉายแววในดวงตาลึกล้ำของเขาก่อนที่ความยินดีปรีดาจะได้ปรากฏเข้ามาแทน

“แคธี่ ในที่สุดผมก็ได้พบคุณแล้ว” เขาก้าวเข้าไปหาเธอ

แคทเธอรีนตะลึง นี่เธอฝันอยู่หรือเปล่า?

ตอนที่เธอถูกพามาที่นี่ครั้งแรก เธอฝันว่าเวสลีย์หาเธอพบแล้ว

จากนั้นเธอก็หมดหวัง เธอไม่คิดเลยว่าเวสลีย์จะตามหาเธอจนได้พบกันอีก

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะเข้าถึงตัวเธอได้ พ่อบ้านก็มายืนขวางอยู่ที่ตรงหน้าแคทเธอรีน

“หยุด นี่คือคุณผู้หญิงของเรา บรรดาคนนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าพบเธอ” พ่อบ้านจ้องไปที่เวสลีย์เชิงตักเตือน

เธอเป็นภรรยาของเขาชัด ๆ

อย่างไรก็ตามเวสลีย์ไม่ได้เปิดเผยเรื่องที่คิดออกไปแต่อย่างใด

เขาเพียงแต่กอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบแน่น

ถึงแคทเธอรีนรู้สึกประหลาดใจนักแต่ก็มีความรู้สึกผิดอยู่เช่นกัน

เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอสกปรกเกินไปสําหรับเวสลีย์

ความรู้สึกอึดอัดปะทุขึ้นมาในใจเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตัวเธอถูกเขาเกาะกุมไว้เช่นนี้

“เวสลีย์ ฉันขอโทษนะคะ...” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ว่าแต่คุณหาทางมาที่นี่ได้อย่างไรคะ? นั่นสิคุณบอกว่าฌอนถูกจับ เกิดอะไรขึ้นหรือคะ?"

"คุณเป็นห่วงเขาเหรอครับ?" ดวงตาของเวสลีย์เริ่มเย็นชาขณะเขาจ้องมาที่เธอเขม็ง