คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 993

"ไม่ค่ะ"

แคทเธอรีนสะดุ้งกับดวงตาของเวสลีย์ เธอไม่เคยเห็นเขามองเธอด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน

"ผมขอโทษที่ทําให้คุณกลัว" เวสลีย์ตระหนักว่าเขาใจร้อนเกินไปและกอดเธอแน่นอีกครั้งทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“แคธี่ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ว่าตลอดเดือนที่ผ่านมาผมกังวลและเป็นทุกข์มาก ผมเกลียดตัวตนที่ไร้ประโยชน์ของผมที่ปล่อยให้ฌอนพาคุณไป แต่ผมไม่พอใจที่คุณอยู่กับเขาทุกวัน คุณจะหย่ากับผมไหมถ้าหากคุณตกหลุมรักเขาอีกครั้งขึ้นมาแล้วล่ะก็?”

ยิ่งแคทเธอรีนได้ฟัง เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดและใจสลายมากขึ้นเท่านั้น “ไม่ เวสลีย์ ฉันควรจะเป็นฝ่ายขอโทษนะคะ ฉัน...”

เมื่อนึกถึงที่เธอนอนกับฌอนทุกวันในช่วงเวลานี้ เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการขุดหลุมและคลานเข้าไปมุดตัวหลบซ่อน เธอละอายใจเกินกว่าจะเผชิญหน้าเรื่องนี้กับเวสลีย์

เธอนอนกับฌอนในคืนแต่งงานของพวกเขาด้วยซ้ำ

ยิ่งเธอคิดถึงมันมากเท่าไหร่ ใบหน้าของเธอก็ยิ่งซีดลงเท่านั้น เธอพูดอะไรไม่ออกเอาซะเลย

“หยุดคุยกันก่อนนะครับแล้วออกไปจากที่นี่กันเถอะ พ่อคุณก็เป็นห่วงคุณมากด้วยเช่นกันนะ”

เวสลีย์โอบแขนรอบตัวเธอแล้วมุ่งหน้าไปยังเฮลิคอปเตอร์

หลังจากขึ้นเฮลิคอปเตอร์แล้ว แคทเธอรีนยังคงรู้สึกสับสน

เธอได้รับการช่วยเหลือจากเวสลีย์แต่มันสายไปแล้ว เธอไม่สามารถแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้หรอก

“อีกอย่างเวสลีย์ คุณบอกฉันได้ไหมคะว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกกันแน่? คุณหาฉันเจอได้อย่างไร? ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนเหรอคะ?” เธอถามด้วยความงุนงง

“นี้เป็นเกาะเล็กแห่งหนึ่งในมหาสมุทรแปซิฟิก เป็นเกาะที่ฌอนซื้อไว้เมื่อตอนที่เขาอยู่ต่างประเทศซึ่งไม่ได้จดทะเบียนในนามของเขา ดังนั้นเราจึงหาไม่เจอ ที่ผมจัดแจงจนได้พบกับคุณเพราะว่าผมได้ไปแจ้งตํารวจว่าเขาลักพาตัวภรรยาของผมไป”

เวสลีย์อธิบายให้เธอฟังอย่างอดทนว่า “แคธี่ ที่จริงผมอยากจะแจ้งตํารวจตั้งนานแล้วนะครับ แต่ตอนที่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน