คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 994

แคทเธอรีนรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ฌอนพ่ายแพ้อย่างกะทันหันเกินไปราวกับมีคนจงใจพุ่งเป้าโจมตีที่ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นโดยเจตนา

“ถ้าอย่างนั้น... ฉันเดาว่าตระกูลฮิลล์ไม่ได้เป็นตระกูลชั้นนําในประเทศอีกต่อไปแล้วใช่ไหมคะ?” เธออดไม่ได้ที่จะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“ใช่ครับ ตอนนี้มูลค่าตลาดของ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นนั้นยังต่ำกว่าบริษัทของผมซะอีก”

เวสลีย์กล่าวว่า “บอกไม่ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันพรุ่งนี้ ถ้าหากฌอนไม่จ่ายค่าชดเชยให้บริษัทเหล่านั้นชื่อเสียงของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นจะตกต่ำลงถึงที่สุดและไม่มีบริษัทใดกล้าจับมือร่วมธุรกิจกับพวกเขาอีกเลยในอนาคต”

“แต่ถ้าเขายอมจ่าย ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นก็อาจกลายเป็นบริษัทที่ยืนทรงตัวอยู่ไม่ไหวจนหมดแรงล้มเลิกที่จะหาเงินมาลงทุนในห้องปฏิบัติการเพื่อพัฒนาไมโครชิพต่อไปในอนาคต หากไม่มีการเปิดตัวชิพใหม่ ฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นก็จะต้องถูกขับออกไปจากตลาดนี้”

แคทเธอรีนเข้าใจดี

กล่าวโดยสรุป ฌอนได้พบกับทางตันแล้วในครั้งนี้

ตระกูลอันดับหนึ่งในประเทศกําลังจะหายสาบสูญไปแล้วนับจากนี้

“แคธี่ ฌอนจะไม่สามารถคุกคามเราได้อีกต่อไปแล้วในอนาคต” แล้วทันใดนั้นเองเวสลีย์ก็เอื้อมมือมากอดรัดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา “ผมจะไม่มีวันปล่อยเขาลอยนวลไปได้ที่ริมาขโมยภรรยาของผมไป”

แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้นแลเห็นความเกลียดชังอยู่ในดวงตาของเขา เธอตกใจมาก "เวสลีย์..."

“แคธี่ครับคุณไม่อยากแก้แค้นหรอกเหรอ?” เวสลีย์ก้มหน้ามองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน “ในฐานะผู้ชาย ภรรยาของผมถูกพรากตัวไปท่ามกลางสาธารณชนในระหว่างงานแต่งงานของเรา ผมควรแสร้งทําเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือไงกันครับ? นอกจากนี้คุณถูกขังอยู่บนเกาะนั้นและต้องทนทุกข์อย่างมากถึงเวลาต้องชำระสะสางแล้ว”

ขนตาของแคทเธอรีนหลุบลง เป็นเรื่องธรรมดาที่เวสลีย์จะมีความคิดเหล่านั้น เป็นผู้ชายคนไหนก็เกลียดเรื่องแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ

แม้แต่เมื่อวานนี้เธอก็ยังเกลียดฌอนอย่างหาที่เปรียบมิได้อยู่เลย เธอถึงกับสาปแช่งให้เขาสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง

แต่พอวันนั้นได้มาถึงแล้วจริง ๆ ในตอนนี้ เธอกลับไม่ได้รู้สึกมีความสุขขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นพักใหญ่ เสียงของเธอก็ถูกเค้นออกมาจากลําคอจนได้ “เวสลีย์ อะไรนะ... นั่นคุณหมายความว่ายังไงเหรอ?”

รูม่านตาสีเข้มของเวสลีย์มีร่องรอยของความเจ็บปวดอย่างหนึ่งแว่บขึ้นแต่ครู่ต่อมาเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น “แคธี่เราทุกคนโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้วนะ พูดตามตรงผมไม่เชื่อว่าฌอนไม่ได้แตะต้องคุณหลังจากที่เขาพาคุณไป แต่ว่าคุณเป็นภรรยาของผมอยู่ตราบใดที่คุณไม่ยินยอมพฤติกรรมของเขาก็เป็นอาชญากรรม”

แคทเธอรีนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นจากความอับอายได้

หลังจากเงียบอยู่ครึ่งนาที เธอดึงมือเธอออกจากมือเขาและผละออกจากอ้อมกอดของเขาด้วย เธอเดินไปที่หน้าต่าง เธอต้องการเวลาเพื่อทบทวนเรื่องนี้

“แคธี่กว่าผมจะได้เจอคุณน่ะผมคงไม่ปล่อยเรื่องทั้งหมดให้มันค้างคาหรอก”

เวสลีย์พูดอย่างกับรักใคร่เธออย่างสุดซึ้งและหนุนหลังเธอว่า “ผมรู้ว่าคุณถูกบังคับแต่ผมทำอะไรไม่ได้นี่นา ถ้าผมมาเร็วกว่านี้คุณคงไม่เจอเรื่องทั้งหมดนี้หรอก แต่คุณต้องยอมรับว่าฌอนบ้าไปแล้วเขาควรได้รับการลงโทษตามสมควรแก่กรรมชั่วที่เขาก่อไว้”