คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 995

คําพูดของเวสลีย์เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่รัวยิงตกใส่หัวแคทเธอรีนตามกันมาทีละลูก

ใช่สินะ

ฌอนได้ทําเรื่องที่ผิดกฎหมายโดยที่เธอก็ไม่เคยให้ความยินยอมพร้อมใจใด ๆ กับสิ่งที่เขาทำมันลงไปเลย

คนเราก็สมควรจะถูกตัดสินตามความผิดที่เขาก่อไว้ใช่ไหม?

แล้วทําไมเธอถึงได้ลังเลล่ะ?

ถึงแม้ฌอนจะเข้าคุกแล้วฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นก็ล้มครืนลงไป แต่ว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรที่ต้องข้องเกี่ยวกับเธอเลย

“แคธี่ผมเข้าใจนะว่ามันยากสําหรับคุณที่จะพูดถึงเรื่องทำนองนี้กับตํารวจแต่มันก็ยากสําหรับผมเช่นกัน”

เวสลีย์พูดอย่างขมขื่น “แต่ว่าเราต้องอยู่กับมันต่อไปให้ได้ในอนาคต ผมเวสลีย์ ลียงส์จะไม่มีทางทอดทิ้งคุณหรอกครับ”

ยิ่งเขาพูดมากเท่าไร แคทเธอรีนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น

ยิ่งเวสลีย์ปฏิบัติต่อเธอดีเท่าไร ก้อนหินใหญ่ในใจของเธอก็ยิ่งหนักอึ้งมากขึ้นเท่านั้น

...

ห้าชั่วโมงต่อมา

เฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนสนามหญ้าของบ้านพักตระกูลยูล ทั้งโจเอลและลูคัสรออยู่ที่นั่นนานแล้ว

ลูคัสซึ่งไม่สามารถติดต่อแคทเธอรีนได้มานานมากเหลือเกินรีบวิ่งกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของแคทเธอรีนทันที

“แม่ครับ...” ลูคัสกอดแคทเธอรีนแน่นด้วยดวงตาแดงก่ำ "ผมคิดถึงแม่มากเหลือเกินครับ"

อย่างไรก็ตามเวสลีย์และโจเอลอยู่ใกล้ ๆ ดังนั้นเธอจึงพูดอะไรมากไม่ได้

“ดีใจจังที่ลูกกลับมาแล้ว ลูกคงยังไม่ได้กินอะไรมาเลยทั้งวัน พ่อจะบอกให้ทางครัวเตรียมอาหารอร่อย ๆ ให้นะ” โจเอลพาพวกเขาเข้าไปในวิลล่า

เธอขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน โทรศัพท์มือถือและข้าวของอื่น ๆ ของเธออยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง เธอป้อนรหัสผ่านอย่างรวดเร็ว สายที่ไม่ได้รับนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

เธอโทรหาเฟรยาก่อนใคร "ฉันกลับมาแล้ว"

“สาวน้อยที่รัก ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว!” เฟรยาอารมณ์ปริ่มล้นจนเธอกําลังจะร้องไห้ “ฉันคิดอยู่แล้วว่าเธอจะต้องได้กลับมาหลังจากที่ฌอนล้มลงเท่านั้น”

แคทเธอรีน "..."

คําพูดของเฟรยาใกล้จะเป็นจริงเข้าแล้วสิ