คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 995

คําพูดของเวสลีย์เหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่รัวยิงตกใส่หัวแคทเธอรีนตามกันมาทีละลูก

ใช่สินะ

ฌอนได้ทําเรื่องที่ผิดกฎหมายโดยที่เธอก็ไม่เคยให้ความยินยอมพร้อมใจใด ๆ กับสิ่งที่เขาทำมันลงไปเลย

คนเราก็สมควรจะถูกตัดสินตามความผิดที่เขาก่อไว้ใช่ไหม?

แล้วทําไมเธอถึงได้ลังเลล่ะ?

ถึงแม้ฌอนจะเข้าคุกแล้วฮิลล์ คอร์ปอเรชั่นก็ล้มครืนลงไป แต่ว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรที่ต้องข้องเกี่ยวกับเธอเลย

“แคธี่ผมเข้าใจนะว่ามันยากสําหรับคุณที่จะพูดถึงเรื่องทำนองนี้กับตํารวจแต่มันก็ยากสําหรับผมเช่นกัน”

เวสลีย์พูดอย่างขมขื่น “แต่ว่าเราต้องอยู่กับมันต่อไปให้ได้ในอนาคต ผมเวสลีย์ ลียงส์จะไม่มีทางทอดทิ้งคุณหรอกครับ”

ยิ่งเขาพูดมากเท่าไร แคทเธอรีนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้น

ยิ่งเวสลีย์ปฏิบัติต่อเธอดีเท่าไร ก้อนหินใหญ่ในใจของเธอก็ยิ่งหนักอึ้งมากขึ้นเท่านั้น

...

ห้าชั่วโมงต่อมา

เฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนสนามหญ้าของบ้านพักตระกูลยูล ทั้งโจเอลและลูคัสรออยู่ที่นั่นนานแล้ว

ลูคัสซึ่งไม่สามารถติดต่อแคทเธอรีนได้มานานมากเหลือเกินรีบวิ่งกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของแคทเธอรีนทันที

“แม่ครับ...” ลูคัสกอดแคทเธอรีนแน่นด้วยดวงตาแดงก่ำ "ผมคิดถึงแม่มากเหลือเกินครับ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน