คุณหมอของนายขุนพล นิยาย บท 5

"หาววว" น้ำมนต์ลุกขึ้นนั่งที่โซฟา บิดขี้เกียจ พร้อมทั้งหาวออกมาขนาดที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นน้ำมนต์หลับไปนานพอสมควรจนตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้ว พอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้อยู่คอนโดแต่กลับอยู่ห้องพัก VIP ของโรงพยาบาลคิดได้ดังนั้นก็รีบเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟาและโฟกัสไปยังที่เตียงคนไข้ ซึ่งพบว่าตอนนี้นายขุนพลกำลังหลับอยู่ จึงเดินเข้าไปใกล้เตียงคนเจ็บและพบว่าตอนนี้หน้าของขุนพลซีดมาก น้ำมนต์เลยลองเอามองแตะหน้าผากวัดอุณหภูมิในร่างกายก็พบว่าตอนนี้เขาโดนพิษไข้เล่นงานสูง แต่เธอแปลกใจว่าทำไมถึงไม่มีพยาบาลหรือหมอเข้ามาดูอาการของขุนพลเลย

"เอ๊ะ!!" พอน้ำมนต์แตะฝ่ามือลงกับหน้าผากคนไข้ก็จับที่มือเธอทันที พร้อมกับลืมตาขึ้นแกมตักเตือน

"นายกำลังมีไข้นะ" เขามองฉันด้วยสายตาที่อ่อนลง ไม่มีเสียงตอบรับจากคนบนเตียงเขาแค่มองหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา(สงสัยคงกลัวดอกพิกุลร่วง)

"งั้นเดี๋ยวฉันเรียกหมอกับพยาบาลมาตรวจร่างกายให้นายนะ" คนไข้บนเตียงส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธซึ่งทำให้น้ำมนต์ไม่เข้าใจในปฏิกิริยาของเขาว่าสรุปเขาต้องการอะไรกันแน่

"ถ้านายไม่พูด ฉันก็ไม่เข้าใจนายนะขุนพล"

"เธอก็หมอ" อ๋อ เข้าใจแล้วสรุปคือเขาจะให้ฉันตรวจดูอาการบาดเจ็บให้สินะ

"งั้นเดี๋ยวฉัน ให้พยาบาลเอาอุปกรณ์มาให้นะ"

โอเครู้เรื่อง ตอนนี้ฉันเริ่มจับทางถูกแล้วว่าเขาต้องการอะไรจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมานั่งอ่านใจเขาให้ป่วยสมอง

"อ้าวคุณหมอน้ำมนต์ วันนี้ไม่มีเวรนิค่ะ"พี่จอมพยาบาลประจำวอร์ดทักขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ ไม่แปลกใจสิแปลกก็วันนี้คือวันหยุดแสนสงบของฉัน แต่จะไม่สงบเพราะนายนั้นคนเดียว

"ขออุปกรณ์ทำแผลพร้อมยาลดไข้ให้ห้องVIP หน่อยค่ะ" ฉันทำหน้าเซงทันที หลังจากเห็นหน้าพี่จอมที่ทำหน้ากรุ้มกริ่มมีเลศนัย ไม่แปลกหรอก        ถ้าเรื่องจะดังไปทั้งโรงพยาบาล ก็เพราะว่านายขุนพลเป็นลูกเจ้าของ   โรงพยาบาลนิเนอะ อยากจะกัดลิ้นตัวเองตายจริง ๆ

"ถ้าทำหน้าแบบนี้อีก ทีนี่มนต์จะไม่ซื้อขนมมาฝากแล้วนะ"

"โอ๋!! อย่าพูดแบบนั้นสิค่ะคุณหมอ ปะ พี่ว่าเราไปห้อง VIP เลยดีกว่าค่ะ" หึ! ทีแบบนี้เปลี่ยนเรื่องเร็วจังนะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ต้องเคาะประตูก่อนเข้าไป เพราะข้างในห้องเหมือนจะมีแขกอยู่ จึงต้องมีมารยาทในการเข้าตรวจคนไข้ก่อนเข้าไป

"หมอโรงพยาบาลนี้ทำไมสวยจังว่ะ" พอเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก็พบว่ามีผู้ชายสองคนที่หน้าตาดีทั้งคู่อยู่ในห้องพักด้วย สงสัยคงจะเป็นเพื่อนของนายขุนพลนั้นแหละ

"หมอขอตรวจอาการหน่อยนะค่ะ" สายตาที่มองมามันนิ่งจนฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ห้องทั้งห้องเกิดความเงียบขึ้น ทำให้พยาบาลที่มาด้วยอย่างพี่จอมพลอยเกรงไปด้วย

"ไอ้ขุนมึงจะทำหน้าดุใส่หมอทำไม หมอเกรงหมดแล้วไอ้ห่า" มันก็จริงอย่างที่เพื่อนเขาพูดสายตานิ่งที่มองทุกอริยบทการเคลื่อนไหวของฉันมันทำให้ฉันเกรงไปหมด แถมสายตาดุที่มองมา โอ้ย !!ฉันอยากจะบ้าตาย

"ตอนนี้คนไข้มีไข้ขึ้นสูงนะค่ะ น่าจะเกิดจากการอักเสบของแผล เดี๋ยวหมอให้พยาบาลล้างแผลให้แล้วเพิ่มยาแก้ไข้ให้นะค่ะ" เอาว่ะ มันคือหน้าที่จะมากลัวเขาได้ยังไง ถึงสายตาคู่นั้นจะจองมากดดันพร้อมทั้งดุดันก็เหอะ