คุณหมอของนายขุนพล นิยาย บท 8

เวลาผ่านไปซักพัก หนังท้องตึงหนังตาหย่อนหลังจากที่นั่งไถ่มือถือครึ่งชั่วโมง สภาพร่างกายตอนนี้ต้องเอนตัวนอนราบลงกับโซฟา ซึ่งตอนนี้ขุนพลก็ยังนั่งทำงานขะมักขะเม้น นี่สินะที่เขาเรียกว่านักธุรกิจทำงานที่ไหนก็ได้ ไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้ 

"สี่โมงครึ่งปลุกด้วย" เสียงแผ่วเบาเหมือนคนละเมยพูด บอกกับขุนพลเอาไว้เพราะเธอต้องเข้าเวรที่โรงพยาบาล ซึ่งคำตอบที่ได้คือความเงียบ แต่ใช้มือลูบเบาๆ บนเส้นผมสวยนุ่มลื่นของฉัน อย่างอ่อนโยน ยิ่งทำให้เคลิ้มหลับทันที

"น้ำมนต์ตื่น" แรงสะกิดเบา ๆ ที่หัวไหล่ปลุกเรียกให้น้ำมนต์ตื่นขึ้นมา หลังจากนอนพักได้ชั่วโมงกว่า ซึ่งก็ถึงเวลาที่เธอจะต้องเตรียมตัวไปทำงาน 

หาววว!! อาการหลังพึ่งตื่นนอนทำให้น้ำมนต์ลุกขี้นเอาหลังนั่งพิงกับโซฟาแต่ยังไม่กระดิกตัวไปไหน ยังคงนั่งหลับตาแบบนั้น

โป๊ก !! 

"โอ้ยย!! ทำอะไรของนายเนี้ย" แรงดีดที่หน้าผากมนทำให้น้ำมนต์ตื่นเต็มตาและมองค้อนไปยังขุนพล ที่มือหนักกว่าตีนสะกิด

"ไปอาบน้ำ" เจ็บมาก ไอ้บ้าขุนพลหาความอ่อนโยนไม่เคยเจอ ใครได้เป็นสามีคงซวยตลอดชาติ ด่าในใจเสร็จก็กระทืบเท้าเข้าไปในห้องนอนเพื่อชำระร่างกายให้สดชื่นพร้อมทำงาน

"เรียบร้อย สวยใช่ได้" ร่างกายที่ห่อหุ้มด้วยผ้าเช็คตัวผืนเดียวยืนแต่งหน้าอยู่ที่หน้ากระจก ลืมนึกไปว่ายังมีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ในห้องนี่ด้วย

แอ๊ด!!

กึก !! น้ำมนต์หันไปทางต้นเสียงที่ขุนพลเดินเข้าห้องอย่าถือวิสาสะแถมยังไม่เคาะประตู เดินเข้ามาหน้าตาเฉย 

"เข้ามาทำไมฉันโป๊อยู่นะ"

"เคยเห็นมาหมดแล้ว" โอ้ยย ฉันควรจะทำยังไงกับไอ้บ้านี่ดี ด่าไปก็ไม่สะทกสะท้านแถมยังตีหน้ามึนอีก 

"ไอ้โรคจิต"

"ให้พูดอีกที" ไม่ว่าเปล่า ขุนพลเดินเข้ามาหาตัวน้ำมนต์ อย่างใจเย็นและไล่ต้อนให้น้ำมนต์จนมุม และใช้มือทั้งสองข้างยันกับพนังห้องเอาไว้ ทำให้น้ำมนต์อยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงคู่นั้น

"ฉะ ฉันพูดเล่น อะ อือ" พูดไม่ทันจบประโยคขุนพลฉวยโอกาสประกบปากจูบน้ำมนต์ทันที จูบที่อ้อยอิ่งแปลเปลี่ยนเป็นรุงแรงและดุดันตามนิสัยและอารมณ์ของชายหนุ่ม มือสองข้างจากตอนแรกที่ค้ำยันพนักไว้ แปลเปลี่ยนเป็นบีบคลึงสะโพกมนต์ของน้ำมนต์อย่างเมามัน

"ขะ ขุน พอก่อนนะ วันนี้มีเข้าเวร" น้ำมนต์คิดว่าถ้าเธอไม่หยุดอารมณ์ของขุนพลตอนนี้ เธอคงไม่ได้ไปทำงานแถมยังต้องรองรับอารมณ์ดิบของขุนพลอีกต่างหาก ซึ่งอาชีพของเธอไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้

ขุนพลไม่ตอบอะไร แต่สบตากับน้ำมนต์ที่ตอนนี้ทำตาแป๋ว ออดอ้อนเหมือนแมวไม่มีผิด ทำให้เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"หยุดทำหน้าอ้อน ถ้ายังอยากไปทำงาน" ขุนพลพูดขึ้นแบบนั้น ทำให้น้ำมนต์รู้ตัวเองทันทีว่าเผลอไปอ้อนชายหนุ่มเข้าให้แล้ว

"แยกกันตรงนี้เลยนะ" หลังจากที่ลงมาจากคอนโดเพื่อไปที่ลานจอดรถ หมายจะแยกย้ายกันตรงนี้ แต่นายขุนพลไม่ยอม แถมยังแย่งกุญแจรถและขึ้นไปประจำที่คนขับเรียบร้อย ทำให้น้ำมนต์เกิดอาการหัวเสียขึ้นมาทันที

"นี่ นาย ฉันไม่มีเวลาว่างมาเล่นกับนายนะ ฉัน ต้อง ไป เข้า เวร" น้ำเสียงที่ฉุนเฉียวเน้นทีละประโยค เผื่อคนหน้ามึนจะเข้าใจ แต่ไม่เลย เขาไม่เข้าใจ

"ขึ้นรถ ถ้าไม่อยากสาย" 

"แต่นี้มันรถฉันนะ"

"ทำไมวันนี้ดูอารมณ์ไม่ดีเลยค่ะ" พี่พยาบาลประจำเวรทักขึ้น เมื่อเห็นหน้าบึ้งตึงของฉัน เพราะทักครั้งที่มาโรงพยาบาลนอกจากจะหน้ายิ้มก็มักจะมีแค่หน้าเหนื่อยจากร่างกายเท่านั้น

"นิดหน่อยค่ะ เอางานมาเลยค่ะ หมอพร้อมแล้ว" หลังจากงานมาฉันก็เริ่มลืมเรื่องของไอ้บ้าขุนได้

หลังจากที่ไปส่งน้ำมนต์ที่โรงพยาบาลเขาก็มุ่งหน้ามาที่ผับเพื่อตรวจงานทันที โดยขับรถของน้ำมนต์เข้าไปจองที่จองวีไอพีของผู้บริหารเท่านั้น 

"อ้าว เฮียวันนี้ขับรถใครมา" ลูกน้องคนสนิททักขึ้นหลังจากเห็นเจ้านายขับรถแปลกตาเข้ามาจอด ซึ่งเป็นรถ BMW ห้าประตูสีขาว ซึ่งเขามั่นใจว่าไม่ใช่รถของเจ้านายแน่นอน

"รถเมีย"

"ห๊า" นี่เขาหูฟาดรึป่าวที่ได้ยินว่าเจ้านายมีเมีย ตั้งแต่ทำงานกับเฮียขุนพลมาเขาไม่เคยเห็นแฟนหรือว่าเฮียขุนเลือกใช้บริการผู้หญิงเลยซักคน

"ไอ้บอล เอางานมา" ถึงห้องทำงานปุบ เจ้านายก็เรียกหางานปั๊บ  สงสัยคงรีบไปหาเมีย

"เฮียสรุปเรื่องนีน่าให้จัดการยังไง"นีน่าคนที่คิดจะวางยาเฮียขุน ซึ่งโดนเฮียไล่ออกไปตั้งแต่วันนั้น แต่ก็ยังตื้อขอโอกาสกับมาทำงานอีกครั้ง

"ไม่ควรเก็บไว้"  ประโยคคำสั่งของขุนพล ถ้าได้พูดออกมาถึงว่าเด็ดขาด

##อยากจะแหม่ถึงดาวอังคาร       รถเมียพูดมาได้นะเฮียขุน ##