คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 130

มณิกาเอี้ยวหัวไป ส่งสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งมองไปทางวายุ แล้วโกหกออกไป "หนูไม่ทราบค่ะ คุณย่าลองโทรถามเขาดูสิคะ"

"อ่า ได้เลย ๆ หนูเมื่อไหร่จะมีเวลาว่าง มาอยู่เป็นเพื่อนหญิงชราคนนี้หน่อยสิ ตั้งแต่ที่ช่วยฉันครั้งที่แล้วจนตอนนี้มันก็เดือนกว่าแล้ว มีแค่เมื่อหลายวันก่อนที่เพิ่งจะได้เจอหน้าหนู ทำไมถึงได้ยุ่งขนาดนี้ทุกวันเลย?"

น้ำเสียงของนายหญิงเนตรเป็นมิตรเป็นกันเองอย่างมาก

"งั้นเย็นนี้หนูจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าดีมั้ยคะ?"

"ดี ๆ งั้นตกลงตามนี้นะ"

"ค่ะ คุณย่า เย็นนี้เจอกันค่ะ"

มณิกาวางสายไป รู้สึกเพียงแค่ว่าวันนี้นายหญิงเนตรดูแปลก ๆ

"มีอะไร?" วายุสังเกตเห็นสายตาของมณิกาผิดไป จึงได้ถามออกไป

มณิกาส่ายหน้าไม่ได้พูดอะไรออกมา รอนายหญิงเนตรโทรหาวายุไปเงียบ ๆ แต่รออยู่นานก็ไม่มีสายของนายหญิงเนตรโทรเข้ามาเลย

เธอไม่ใช่ว่าจะหาวายุอยู่หรือไง ทำไมถึงไม่ติดต่อมาหาเขา?

"เอ่อ โทรศัพท์ของคุณ ยังมีแบตอยู่หรือเปล่า?" มณิกาอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าโทรศัพท์ไม่มีแบต สายของนายหญิงเนตรก็ควรจะโทรเข้ามาแล้ว

"มี"

"อ้อ..." มณิกาก้มหัวลงไปเล็กน้อย แล้วจมอยู่ในความคิด ในทันใดนั้นเองก็นึกอะไรขึ้นมาได้อีก จึงถามออกไป "คุณย่าฉลองวันเกิดเมื่อไหร่?"

"อีกหนึ่งเดือนกับหกวัน"

"งั้นก็เป็นวันที่ยี่สิบสี่ เดือนสิงหา ตามปฏิทินจันทรคติสินะ"

มณิกาคำนวณเวลาตามที่วายุบอกมาดู แล้วนึกถึงตอนที่เธอช่วยนายหญิงเนตรเมื่อครั้งที่แล้ว นายหญิงเนตรบอกว่าอีกสองเดือนเธอจะฉลองวันเกิด

ถ้าตามเวลาที่นายหญิงเนตรบอกมา อีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดของเธอ แต่วายุกลับบอกว่าอีกเดือนนึง ส่วนตระกูลเดชากุลจนถึงตอนนี้ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย

อย่างนี้แล้ว ครั้งที่แล้วนายหญิงเนตรพูดผิดงั้นเหรอ?

แล้วก็ยังมีเมื่อหลายวันก่อนอีก เธอไปที่บ้านเก่าตระกูลเดชากุล นายหญิงเนตรเห็นเธอแล้วบอกว่าไม่ได้เจอเธอมาเดือนนึงแล้ว แต่ความจริงแล้วหลังจากที่เธอได้ช่วยนายหญิงเนตรไป ก็ไม่ได้เจอกันมาเกินครึ่งเดือนไปแล้ว

แล้วก็เมื่อกี้อีก เห็นได้ชัดว่าลูกสาวคนเล็กของเธอได้เสียไปสิบปีแล้ว ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก?

"เธอกำลังคิดอะไรอยู่?"

วายุสังเกตเห็นว่าสีหน้าของมณิกาผิดไปเล็กน้อย จึงซักถามเธอออกไป

"ฉันคิดว่า..." มณิกาลังเลชั่วขณะนึง เห็นสีหน้าวายุดูจริงจังออกมา สายตาดูเป็นกังวลอย่างมาก "ช่างเถอะ ไม่มีอะไร เมื่อกี้คุณย่าเรียกหาคุณ คุณโทรกลับไปหาท่านหน่อยเถอะ"

บางคำพูด ก่อนที่จะได้พิสูจน์ดู มณิกาก็ไม่อยากจะคาดเดาไปมั่ว ๆ ช่วงนี้ก็เลือกที่จะคอยอยู่เป็นเพื่อนนายหญิงเนตรลองจับตาดูสักหน่อยแล้วค่อยยืนยันอีกทีก็ไม่มีปัญหา

ต่อมาวายุก็ได้โทรกลับไปหานายหญิงเนตร อีกฝ่ายเหมือนกับไม่ได้มีธุระอะไร จึงถามไปสองประโยคแล้ววางสายไป

รถค่อย ๆ ขับมาถึงใจกลางเมืองอย่างช้า ๆ ในทันใดนั้นเองวายุก็ได้เอ่ยปากพูดออกมา "เลี้ยงฉันกินอะไร?"

มณิกาคิดไปแป๊บนึง เห็นร้านอาหารเช้าที่ข้างทาง แล้วพูดกับนภัทรออกไป "ผู้ช่วยนภัทร รบกวนช่วยจอดรถที่ข้างทางสักหน่อยค่ะ"

"เอ๋ ได้ครับ คุณมณิกา"

นภัทรตอบรับออกมา แล้วก็ได้หมุนพวงมาลัย จอดรถลงข้างทาง

"คุณรอฉันอยู่ที่บนรถนะ ฉันจะไปซื้อมาให้คุณ"

มณิกาพูดกับวายุไปประโยคนึง แล้วเปิดประตูตรงไปที่ร้านอาหารเช้าที่อยู่ตรงข้ามถนน

หลังจากผ่านไปหลายนาที สาวน้อยก็ได้หิ้วของมา ข้ามถนนไปอย่างระมัดระวัง กลับขึ้นไปบนรถ ปิดประตูรถลง

"นี่ดูสิ มื้อเช้าของคุณ"

และของกินเล่นที่แผงลอยข้างทางอาจจะไม่ได้สะอาดนัก แต่คนเราก็กินธัญพืชหลากหลายชนิด เลยไม่ได้กังวลเรื่องพวกนี้

"พรุ่งนี้เป็นต้นไป กินข้าวจะเก็บเงิน"

วายุกินไข่ใบชาในมือเสร็จ ดื่มน้ำเต้าหู้ไปพลางพูดกับมณิกาไปพลาง"

มณิกาที่กำลังกินไข่ใบชาอยู่ก็ได้หยุดนิ่งไป แล้วก็ได้รู้สึกว่าไข่ใบชาในมือมันไม่อร่อยขึ้นมาทันที

คิ้วสวยของเธอไปบิดเข้าด้วยกัน หน้าบึ้งถามออกไปด้วยความไม่พอใจ "มีสิทธิ์อะไร? ตกลงกันแล้วว่าจะไม่เก็บเงิน ทำไมถึงจะผิดสัญญา?"

"แก้หน่อย ที่ฉันบอกก็คือ "ดูที่การประพฤติตัวของคุณ" ต่างหาก"

ใบหน้าชายหนุ่มได้เผยรอยยิ้มออกบาง ๆ ไม่ชัดนัก

เมื่อวันนั้นแท้จริงแล้ววายุได้บอกมณิกาไปว่า อยู่ที่อพาร์ทเม้นท์ของเขา กินโจ๊กไม่เก็บเงิน แต่...ขีดเน้นเอาไว้ว่า: ต้องดูการประพฤติตัวแล้วค่อยการตัดสินใจ

นั่นก็คือว่า วายุได้สงวนสิทธิ์ของการตีความเอาไว้หมดแล้ว

"การประพฤติตัวของฉันมันยังไม่ดีพอ? เลี้ยงอาหารเช้าคุณ ซื้ออาหารเช้าให้คุณ มีปัญหา?"

"อาหารเช้าสามหยวน ดีมากเลย?"

มันก็ดีกว่าไม่มีจะกินเยอะเลยไม่ใช่หรือไง"

มณิกาโกรธเคืองขึ้นมาไม่หยุด

ดูสิ คนอะไรกันน่ะ ให้กินก็ดีแล้ว ไม่เพียงจะไม่รู้สึกขอบคุณแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะยังรังเกียจอีก

ภายในใจของเธอไม่สบอารมณ์อย่างมาก จึงได้เสริมไปอีกประโยคนึง "ในเมื่อไม่อยากกิน ก็ไม่ได้มีใครบังคับให้คุณกินนี่ มีปัญญาคุณก็อ้วกมาสิ!"

"พรืด แค่กแคก...อุ๊บ..."

นภัทรที่อยู่ตรงที่นั่งคนขับกำลังกินไข่ใบชาอยู่ ตอนที่กำลังเคี้ยวไข่แดงอยู่ มณิกาพูดออกมาประโยคหนึ่งจนนภัทรรู้สึกขำขึ้นมา เขาได้กลืนไข่แดงลงไปทันที จุกอยู่ที่ในลำคอ สำลักจนหายใจไม่ทันขึ้นมาเล็กน้อย