คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 133

แม้ว่าเขาจะไม่อยากแต่งงาน ก็คงต้องเคารพผู้ใหญ่บ้าง

กลัวอะไร?

"นภัทรโทรหาลูกด้วยเรื่องอะไร?ถามลูกเกี่ยวกับเรื่องงานแต่งงานที่ต้องจัดการใช่ไหม?"ในมือของวิมลถือหยกนวดพลาง นวดคลึงบนใบหน้าไปมา เพื่อรักษาความงาม

"ยกเลิกงานแต่งงาน"

ธิกานต์นั่งลงบนโซฟาด้วยความโกรธ ตาแดงก่ำด้วยความโกรธและน้อยใจ

เมื่อได้ยินดังนั้น มือของวิมลก็หยุดชะงักลง วางหยกนวดลง มองไปยังธิกานต์ที่ดวงตาแดงก่ำ จึงถามขึ้นด้วยความร้อนใจ:"เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ ถึงจะยกเลิกงานแต่งล่ะ?"

"หนูจะรู้ได้ยังไงคะ ไม่แน่อาจจะเกี่ยวกับมณิกา หญิงสารเลวคนนั้นก็ได้!"

"เรื่องใหญ่ของบ้านเก่าตระกูลเดชากุล ไม่ใช่ว่ามณิกาจะพูดสองสามประโยคก็สามารถยุยงได้"ทัพทองส่ายศีรษะ"เรื่องนี้พูดยาก แต่ว่าลูกอย่าคิดเยอะเลย แม้ว่าวายุจะไม่อยากแต่งงาน แต่ก็ต้องเคารพผู้ใหญ่ ช่วงนี้ลูกก็ไปพักบ้านเก่าตระกูลเดชากุลบ่อยๆ ก็แล้วกัน"

ทัพทองให้คำแนะนำพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพื่อปลอบใจธิกานต์

"ใช่ พ่อของลูกพูดมีเหตุผล ในเมืองจันทรามีใครบ้างที่ไม่รู้ว่านายหญิงเนตรกำลังรออุ้มหลานคนนี้อยู่ เรื่องที่ลูกท้องเด็กคนนี้ เกรงว่านายหญิงเนตรจะยังไม่ทราบ ลูกไม่รู้ใช่ไหมว่าบ้านเก่าตระกูลเดชากุลใครมีอำนาจในการตัดสินใจ!"

วิมลส่ายหัว แม้ว่าปากจะกล่าวโทษ แต่เธอก็เอ็นดูธิกานต์ไม่น้อยเลย

"หนูรู้ค่ะ ดังนั้นก็เลยวางแผนที่จะไปหาพี่วายุ จากนั้นก็จะไปบ้านเก่าตระกูลเดชากุล"ธิกานต์หยิบกระดาษทิชชู่เช็ดคราบน้ำตา

เธอไม่รู้ว่านายหญิงเนตรจะเป็นไพ่ใบสุดท้ายของเธอ เมื่อสักครู่นี้ตอนที่เธออยู่ชั้นบนจึงโวยวายยกใหญ่ และรู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมาก

หึ่ง หึ่ง หึ่ง——

จู่ๆ โทรศัพท์ของทัพทองก็ดังขึ้น

ทัพทองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรับ

"มีเรื่องอะไร ว่ามา"

"คุณว่า......คุณว่าเธอถูกคนวางยาที่ศิศิรนคร?"

"ใครเป็นคนทำ?"

"คนโง่ รีบไปตรวจสอบสิ"

ทัพทองพูดเพียงสองสามประโยคก็วางสายลง จากนั้นสายตาของเขาก็เหลือบมองไปยังธิกานต์และมองไปยังวิมล คิ้วขมวดแน่น พลางพูดขึ้นว่า:"เมื่อสักครู่นี้ มีสายโทรมาบอกว่าก่อนหน้านั้นมณิกาอาศัยอยู่ศิศิรนครช่วงหนึ่ง ถูกคนวางยาแล้วโยนลงน้ำ เพราะอยากฆ่าเธอ"

"ใช่ค่ะ พ่อกับแม่ไม่ทราบเหรอคะ?"

ธิกานต์เหลือบมองสามีภรรยาทั้งสองด้วยแววตาประหลาดใจ

"ลูกรู้เหรอ?"

สามีภรรยาทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน สายตาจ้องมองไปที่เธอ

"สองวันก่อนฉันได้ยินนภัทรคุยโทรศัพท์ ก็เลยรู้เรื่องนี้โดยบังเอิญ "ธิกานต์พูดตามความจริง

แม้ว่าก่อนหน้านี้ เธอจะทราบว่ามณิกาประสบอุบัติเหตุตกน้ำ แล้วถูกช่วยขึ้นมา แต่ไม่รู้ว่าถูกวางยา

แววตาของวิมลเคร่งขรึม ลังเลอยู่ครู่หนึ่งพลางถามขึ้นว่า:"กานต์ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับลูกใช่ไหม?"

"อะไรกันคะ จะเกี่ยวกับลูกได้ยังไง?ถ้าลูกเป็นคนทำมณิกา จะต้องทำให้ตายในครั้งแรกอย่างแน่นอน"ธิกานต์ ฮึอย่างเยือกเย็นหนึ่งที "เธอว่าเธอดวงดี "

ฟ้ารู้ว่าธิกานต์หวังที่จะอยากให้มณิกาตายแค่ไหน

"กานต์ ลูกฟังแม่นะ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ลูกอย่าทำอะไรมณิกาเด็ดขาด"

"ทำไมคะ? แม่ แม่คงไม่ได้ต้องการที่จะปกป้องเธอหรอกนะคะ แม่"

"ลูกโง่เหรอ ตอนนี้ลูกคือคู่หมั้นของวายุ ส่วนมณิกานั้นเป็นหลานบุญธรรมของนายหญิงเนตร หากลูกทำอะไรเธอ จะทำให้บ้านเก่าตระกูลเดชากุลสงสัย เมื่อถึงเวลานั้นลูกจะแต่งงานกับวายุยังไง?"

"แน่นอนว่าลูกรู้ในสิ่งที่แม่พูด ไม่งั้นลูกคงลงมือกับเธอนานแล้ว"

ธิกานต์นำกระดาษทิชชู่ที่อยู่ในมือทิ้งลงถังขยะ ลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างนอก"หนูไปหาวายุก่อนนะคะ บ๊ายบาย"

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องใช้ประโยชน์จากลูกในท้อง ในการยื้อความสัมพันธ์กับวายุ

ธิกานต์พยายามคว้าโอกาสในครั้งนี้ไว้อย่างสุดความสามารถ

เธอเปลี่ยนรองเท้า หยิบกุญแจรถ แล้วขับรถออกจากคฤหาสน์

กระทั่งเสียงจากบริเวณลานกว้างหน้าบ้านค่อยๆ ไกลออกไป จนเงียบลง วิมลจึงมองไปยังทัพทอง สายตาที่ซับซ้อนมีความหมายอย่างลึกซึ้ง ทำให้คนไม่สามารถคาดเดาได้