คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 134

บนรถของวายุ ธิกานต์กับเขาก็เดินลงมาพร้อมกัน

"อ่า ณิกา พาแฟนมาด้วยกันเหรอคะ?"

ธิกานต์ถือกระเป๋า พลางแสร้งทำเป็นอ่อนโยนใจกว้าง ทักทายมณิกา

แต่กลับเป็นวายุที่เหลือบมองมณิกาด้วยสายตาดุดัน และสุดท้ายสายตาไปหยุดอยู่ที่เหนือเมฆ แววตาเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

"เกี่ยวอะไรกับคุณ!"

เธอดูถูกเหยียดหยามท่าทีไม่มีความจริงใจของธิกานต์ จึงพูดอย่างตรงไปตรงมาหนึ่งประโยค พร้อมกับมองเธอด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

"คุณ......ฉัน......"

ธิกานต์คิดไม่ถึงว่ามณิกาจะไม่ไว้หน้าเธอถึงขนาดนี้ จู่ๆ ในใจก็รู้สึกทั้งโกรธทั้งน้อยใจ สายตาอ้อนวอนมองไปยังวายุ น่าเสียใจที่เขากลับ'มองไม่เห็น'

"ฉันทำไมเหรอ?ถ้าไม่มีอะไรก็อยู่ห่างๆ ฉันหน่อย เสียอารมณ์!"

มณิกาถอนหลังไปสองสามก้าวทันที ยื่นมือออกไปปัดฝุ่นฝุ่นบนร่างกายที่มีอยู่จริง หันหลังถืออาหารเสริมจากรถของเหนือเมฆพลางพูดขึ้นกับเขาว่า:"พี่......"

เมื่อคำว่า'พี่'เพิ่งจะพูดออกจากปาก ก็ถูกเหนือเมฆขวางไว้"ผมช่วยคุณถือเองครับ เข้าไปเยี่ยมคุณย่าเนตรด้วยกันเถอะ"

มณิกางงงวย รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

คุยกันว่าจะแค่มาส่งเธอที่บ้านเก่าตระกูลเดชากุลไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆ ถึงได้จะไปเยี่ยมคุณย่ากับเธอด้วยล่ะ?

ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ก็เป็นความหวังดีของเหนือเมฆ มณิกาจึงไม่อยากปฏิเสธ

"คุณชายเหนือเมฆ ณิกาเกิดที่บ้านนอก พูดจาอะไรจึงหยาบคายไปบ้าง คุณอย่าเก็บไปใส่ใจเลย เธอ......ต่อไปเธอจะค่อยๆ เปลี่ยน"

ธิกานต์ไม่ยอมแพ้จึงพูดเย้นหยันสถานะภาพของมณิกา พร้อมทั้งพูดกับมณิกาด้วย'ความดทน'ว่า:"ในเมื่อคุณเป็นแฟนของคุณชายเหนือเมฆ ก็ควรที่จะเปลี่ยนที่นิสัยที่ไม่ดีของตนเมื่อก่อน มิฉะนั้น ต่อไปจะแต่งงานกับเขายังไง ก็อดไม่ได้ที่จะถูกคนอื่นวิจารณ์ในทางลบ"

พอพูดจบ เธอก็หันมาหาวายุ"คุณว่าถูกไหมพี่วายุ?"

หางตาของวายุเหลือบมองธิกานต์ จากนั้นสายตาก็มองไปยังมณิกา ทำเพียง'อึม'อย่างราบเรียบหนึ่งที

"หมาพยายามจับหนู ก็ไม่ได้ช่วยทำให้อะไรดีขึ้น ยุ่งมากเรื่อง!"

มณิกาไม่ได้เห็นแก่ที่ธิกานต์เป็นคู่หมั้นของวายุแล้วจะไว้หน้าเธอ

แต่อารมณ์'ปะทะ'ที่กระทำต่อธิกานต์ ทำให้เหนือเมฆเข้าใจ และรู้สึกว่ามณิกากับธิกานต์นอกจากจะ'มีความแค้นกันทางครอบครัวแล้ว'ยังเป็น'ศัตรูหัวใจด้วย'ด้วย

"คุณ......มณิกา คุณทำเกินไปแล้วนะ ฉันหวังดีกับคุณ แล้วคุณมาว่าฉันเป็นหมาทำไม?"

ธิกานต์โกรธจนเม้มริมฝีปาก ขอบตาแดงก่ำ น้อยใจเป็นอย่างมาก

"คุณชอบโยงฉันไปเกี่ยวข้อง ฉันจะขัดขวางคุณไม่ได้เลยเหรอ?อีกอย่าง เลิกพูดว่า'หวังดีกับคุณ'คำพูดพวกนี้ได้แล้ว หากคุณหวังดีกับฉันจริงๆ คุณก็ช่วยไปให้ไกลๆ ฉันหน่อย อย่ามาพูดจาสกปรกต่อหน้าฉัน แปดเปื้อนดวงตาของฉัน"　

มณิกากวนโมโหต่อ

เหนือเมฆที่อยู่ข้างๆ พยักหน้าให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี"อึม แม้แต่ลมหายใจก็เต็มไปด้วยกลิ่นชาเขียว* ฉุนมากเกินแล้ว"(*ในคำแสลงจีน ชาเขียวมีความหมายแฝงว่าผู้หญิงที่แกล้งแอ๊บแบ๊ว)

ประชดประชันเสริมที่เยี่ยมจริงๆ !

เมื่อได้ยินดังนั้น ณิกาอดหัวเราะไม่ได้ ถูกเหนือเมฆเย้าแหย่จนต้องหัวเราะ

กลับเป็นธิกานต์ที่น้ำตาไหลพราก ทำทีสะอึกสะอื้นน่าสงสาร ก้มหน้าและไม่พูดอะไรอีก

เดิมทีวายุไม่อยากเข้ามายุ่ง'สงคราม'ในครั้งนี้ แต่เมื่อเห็นมณิกากับเหนือเมฆร่วมมือกันเป็นอย่างดี เธอยิ้มให้กับเขาราวดอกไม้บาน วายุก็รู้สึกขวางหูขวางตาไม่น้อย

"ในเมื่อคุณชายเหนือเมฆมีปัญหาในการรับกลิ่น ถ้างั้นผมก็ไม่สะดวกที่จะรั้งไว้ เดินทางปลอดภัยนะครับ ไม่ส่ง!"

บอกให้เหนือเมฆจากไป ไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่น้อย

เมื่อมณิกาเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ว่าที่สามีปกป้องว่าที่ภรรยา เผยความรู้สึกไม่มั่นใจออกมาเล็กน้อย

ในใจของเธอไม่สบอารมณ์นัก"เหนือเมฆเป็นแขกที่ฉันเชิญมา ต้องให้คุณมาพูดด้วยเหรอ?บ้านเก่าตระกูลเดชากุลคงยังไม่ต้องให้คุณมาเป็นคนมีอำนาจในการตัดสินใจหรอก!"

เมื่อพูดจบ มือซ้ายของมณิกาก็คว้าข้อมือของเหนือเมฆไว้"ไป พวกเราเข้าไปกันเถอะ"