คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 49

นภัทรเอาเรื่องที่รู้มาบอกกับวายุตามความจริง

ได้ยินคำพูดของนภัทร หัวใจวายุหดตัวบีบรัดทันที รู้สึกแค่ว่าลมหายใจนิ่งชะงัก ความรู้สึกผิดปกติที่สับสนเล็กน้อย ทำให้เขาไม่สบายใจมาก

"รีบติดต่อหน่วยดับเพลิง!"

"ครับ"

หลังจากวางสาย วายุเหยียบคันเร่งจนมิด รถเก๋งเกิดเสียงคำรามบาดหู จากนั้นก็พุ่งทะยานไปบนถนนราวกับสายฟ้าแลบ บางครั้งก็แซงซ้ายบางครั้งก็แซงขวา นำมาซึ่งเสียงก่นด่าของผู้ใช้ถนนตลอดทาง

แต่วายุไม่ได้สนใจ

สิบนาทีต่อมา ในที่สุดวายุก็มาถึงหมู่บ้านคอนโดไพโรจน์

เป็นเวลาดึกสงัด ทุกคนล้วนกำลังนอนหลับใหล แต่ภายในหมู่บ้านคอนโดไพโรจน์กลับมีคนมารวมตัวกันอยู่ไม่น้อย

ผู้ที่พักอาศัยอยู่ในยูนิตที่2เหมือนกับมณิกาต่างก็ตกใจตื่นขึ้นมากลางดึก คนจำนวนไม่น้อยวิ่งลงไปชั้นล่าง และยังมีคนร้องเรียก"ไฟไหม้แล้ว ไฟไหม้แล้ว รีบไปช่วยคนเร็ว"

"รีบโทร119เร็ว"

"โทรแล้ว แต่ว่าคนอยู่ที่ชั้น8 ก็มีความลำบากในการช่วยเหลือแน่นอน"

"รีบไปบอกให้คนที่ชั้น8หนีออกไปเร็ว"

"มีคนเรียกแล้ว"

......

ทีมรักษาความปลอดภัยทั้งหมดภายในคอนโดปฏิบัติการ ส่งเสียงสัญญาณเตือนไฟไหม้ และรีบพุ่งไปที่ยูนิต 2 เพื่อเรียกคนออกไปถึงตอนนี้รถดับเพลิงก็ยังไม่มา

วายุยืนอยู่ที่ชั้นหนึ่งมองดูเพลิงโหมลุกไหม้อยู่ที่ชั้น8 หัวใจบีบรัดแน่นขึ้นมา

จากนั้น เขาก็พุ่งเข้าไปที่ยูนิตที่2

ทันใดนั้นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ชั้นหนึ่งกลับขวางวายุเอาไว้"คุณผู้ชาย ขึ้นไปไม่ได้ครับ ชั้นบนไฟไหม้แล้ว"

วายุไม่ได้สนใจจะพูดกับพนักงานรักษาความปลอดภัย จนกระทั่งผลักคนกระเด็นไปข้างๆ พุ่งตัวขึ้นไปจากบันได

เพราะไฟไหม้ ลิฟต์จึงถูกปิดห้ามใช้งาน ทางหนีไฟเต็มไปด้วยผู้พักอาศัยที่อยู่ในยูนิต2 แต่ละคนวิ่งลงไปข้างล่างอย่างบ้าคลั่ง

สิ่งนี้ทำให้ วายุ ขึ้นไปชั้นบนด้วยความยากลำบากในระดับหนึ่ง

"รีบหนีเร็ว"

"ไฟลามใหญ่แล้ว ชั้น8ไฟไหม้รุนแรงมากเลย"

"น่ากลัวเหลือเกิน รีบหนี รีบหนีเร็ว"

"แงๆๆ ......หม่ามี๊ หนูกลัว แงๆๆ ......"

......

เหตุการณ์เพลิงไหม้ทำให้ทุกคนตื่นตกใจกลัว บางครั้งส่งเสียงร้อง บางคนร้องไห้พลางวิ่งลงไปชั้นล่าง

วายุเดินสวนทางกับฝูงชนขึ้นไป สามนาทีต่อมาในที่สุดก็มาถึงชั้นแปด

ที่ชั้นแปด ประตูห้องที่มณิกาพักอาศัยอยู่ถูกไฟโหมลุกไหม้ออกมา ไฟแลบออกมาตามช่องที่ประตู

เหนือเมฆยืนอยู่ที่ประตู ใช้เท้าถีบไปที่ประตูอย่างแรง แต่ถีบไปครั้งสองครั้ง แทบจะไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย

เพราะลูกบิดประตูที่ด้านนอกขยับไม่ได้แล้ว ส่วนบานประตูก็ร้อนมากเหนือเมฆทุบประตูร้องเรียกอยู่นานก็ไม่การตอบโต้อะไร เขาโทรหาหน่วยดับเพลิง  ตอนนี้ได้แต่ยืนถีบประตูแล้ว

เหนือเมฆเห็นวายุปรากฏตัว สายตาเขาคมกริบ ถอดเสื้อคลุมออก เดินไปตรงหน้าวายุ ยกกำปั้นขึ้นมาแล้วชกไปที่วายุอย่างแรงโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง!

"แม่งเอ้ย ถ้ามณิกาเป็นอะไรขึ้นมา ฉันเอาเรื่องแกแน่!"

เหนือเมฆรู้ว่ามณิกาทำไมถึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ดังนั้นจึงยิ่งโกรธแค้นวายุ

ต่อให้เขาจะลงมือรวดเร็วแค่ไหน ก็ยังเร็วไม่เท่ากับวายุ

ถูกเขาปัดป้องได้อย่างง่ายดาย ขัดขวางหมัดของเหนือเมฆได้อย่างสบาย

วายุดวงตาหรี่ลง"นายเป็นบ้าอะไร!"

เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของมณิกา ไม่มีเวลาจะมาหาเรื่องกับเหนือเมฆ

สะบัดเหนือเมฆออกด้วยมือข้างเดียว วายุ แล้วเดินไปที่ประตูห้องมณิกา ถอดเสื้อคลุมสูททิ้ง ยกเท้าขึ้นมาถีบที่ประตูห้องรับแขกแรงๆ

เหนือเมฆที่ยืนอยู่ข้างๆ แม้จะกระวนกระวายใจ แต่กลับทำอะไรไม่ได้

"อย่าถีบเลย ไม่มีประโยชน์"