คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 49

นภัทรเอาเรื่องที่รู้มาบอกกับวายุตามความจริง

ได้ยินคำพูดของนภัทร หัวใจวายุหดตัวบีบรัดทันที รู้สึกแค่ว่าลมหายใจนิ่งชะงัก ความรู้สึกผิดปกติที่สับสนเล็กน้อย ทำให้เขาไม่สบายใจมาก

"รีบติดต่อหน่วยดับเพลิง!"

"ครับ"

หลังจากวางสาย วายุเหยียบคันเร่งจนมิด รถเก๋งเกิดเสียงคำรามบาดหู จากนั้นก็พุ่งทะยานไปบนถนนราวกับสายฟ้าแลบ บางครั้งก็แซงซ้ายบางครั้งก็แซงขวา นำมาซึ่งเสียงก่นด่าของผู้ใช้ถนนตลอดทาง

แต่วายุไม่ได้สนใจ

สิบนาทีต่อมา ในที่สุดวายุก็มาถึงหมู่บ้านคอนโดไพโรจน์

เป็นเวลาดึกสงัด ทุกคนล้วนกำลังนอนหลับใหล แต่ภายในหมู่บ้านคอนโดไพโรจน์กลับมีคนมารวมตัวกันอยู่ไม่น้อย

ผู้ที่พักอาศัยอยู่ในยูนิตที่2เหมือนกับมณิกาต่างก็ตกใจตื่นขึ้นมากลางดึก คนจำนวนไม่น้อยวิ่งลงไปชั้นล่าง และยังมีคนร้องเรียก"ไฟไหม้แล้ว ไฟไหม้แล้ว รีบไปช่วยคนเร็ว"

"รีบโทร119เร็ว"

"โทรแล้ว แต่ว่าคนอยู่ที่ชั้น8 ก็มีความลำบากในการช่วยเหลือแน่นอน"

"รีบไปบอกให้คนที่ชั้น8หนีออกไปเร็ว"

"มีคนเรียกแล้ว"

......

ทีมรักษาความปลอดภัยทั้งหมดภายในคอนโดปฏิบัติการ ส่งเสียงสัญญาณเตือนไฟไหม้ และรีบพุ่งไปที่ยูนิต 2 เพื่อเรียกคนออกไปถึงตอนนี้รถดับเพลิงก็ยังไม่มา

วายุยืนอยู่ที่ชั้นหนึ่งมองดูเพลิงโหมลุกไหม้อยู่ที่ชั้น8 หัวใจบีบรัดแน่นขึ้นมา

จากนั้น เขาก็พุ่งเข้าไปที่ยูนิตที่2

ทันใดนั้นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ชั้นหนึ่งกลับขวางวายุเอาไว้"คุณผู้ชาย ขึ้นไปไม่ได้ครับ ชั้นบนไฟไหม้แล้ว"

วายุไม่ได้สนใจจะพูดกับพนักงานรักษาความปลอดภัย จนกระทั่งผลักคนกระเด็นไปข้างๆ พุ่งตัวขึ้นไปจากบันได

เพราะไฟไหม้ ลิฟต์จึงถูกปิดห้ามใช้งาน ทางหนีไฟเต็มไปด้วยผู้พักอาศัยที่อยู่ในยูนิต2 แต่ละคนวิ่งลงไปข้างล่างอย่างบ้าคลั่ง

สิ่งนี้ทำให้ วายุ ขึ้นไปชั้นบนด้วยความยากลำบากในระดับหนึ่ง

"รีบหนีเร็ว"

"ไฟลามใหญ่แล้ว ชั้น8ไฟไหม้รุนแรงมากเลย"

"น่ากลัวเหลือเกิน รีบหนี รีบหนีเร็ว"

"แงๆๆ ......หม่ามี๊ หนูกลัว แงๆๆ ......"

......

เหตุการณ์เพลิงไหม้ทำให้ทุกคนตื่นตกใจกลัว บางครั้งส่งเสียงร้อง บางคนร้องไห้พลางวิ่งลงไปชั้นล่าง

วายุเดินสวนทางกับฝูงชนขึ้นไป สามนาทีต่อมาในที่สุดก็มาถึงชั้นแปด

ที่ชั้นแปด ประตูห้องที่มณิกาพักอาศัยอยู่ถูกไฟโหมลุกไหม้ออกมา ไฟแลบออกมาตามช่องที่ประตู

เหนือเมฆยืนอยู่ที่ประตู ใช้เท้าถีบไปที่ประตูอย่างแรง แต่ถีบไปครั้งสองครั้ง แทบจะไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย

เพราะลูกบิดประตูที่ด้านนอกขยับไม่ได้แล้ว ส่วนบานประตูก็ร้อนมากเหนือเมฆทุบประตูร้องเรียกอยู่นานก็ไม่การตอบโต้อะไร เขาโทรหาหน่วยดับเพลิง  ตอนนี้ได้แต่ยืนถีบประตูแล้ว

เหนือเมฆเห็นวายุปรากฏตัว สายตาเขาคมกริบ ถอดเสื้อคลุมออก เดินไปตรงหน้าวายุ ยกกำปั้นขึ้นมาแล้วชกไปที่วายุอย่างแรงโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง!

"แม่งเอ้ย ถ้ามณิกาเป็นอะไรขึ้นมา ฉันเอาเรื่องแกแน่!"

เหนือเมฆรู้ว่ามณิกาทำไมถึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ดังนั้นจึงยิ่งโกรธแค้นวายุ

ต่อให้เขาจะลงมือรวดเร็วแค่ไหน ก็ยังเร็วไม่เท่ากับวายุ

ถูกเขาปัดป้องได้อย่างง่ายดาย ขัดขวางหมัดของเหนือเมฆได้อย่างสบาย

วายุดวงตาหรี่ลง"นายเป็นบ้าอะไร!"

เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของมณิกา ไม่มีเวลาจะมาหาเรื่องกับเหนือเมฆ

สะบัดเหนือเมฆออกด้วยมือข้างเดียว วายุ แล้วเดินไปที่ประตูห้องมณิกา ถอดเสื้อคลุมสูททิ้ง ยกเท้าขึ้นมาถีบที่ประตูห้องรับแขกแรงๆ

เหนือเมฆที่ยืนอยู่ข้างๆ แม้จะกระวนกระวายใจ แต่กลับทำอะไรไม่ได้

"อย่าถีบเลย ไม่มีประโยชน์"

เพราะเพลิงโหมลุกหนักมาก ที่ชั้น8ร้อนระอุอย่างยิ่ง สถานการณ์อันตรายมาก จำเป็นต้องให้พวกเขาอพยพไปในที่ปลอดภัยก่อนเป็นอันดับแรก

"ไม่จำเป็น!"

วายุปฏิเสธทันควัน พร้อมพูดว่า"ช่วยคนเป็นเรื่องเร่งด่วน!"

เขายืนตัวตรง ท่าทางองอาจกล้าหาญ  ไปยืนทางนั้นก็เปล่งออร่าของความเป็นผู้ดีมีสกุลออกมาทั่วร่าง ข่มให้ผู้คนเกรงขาม

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำเกลี้ยกล่อมของเจ้าหน้าที่ดับเพลิงอีก วายุไม่เพียงไม่ยอมเชื่อฟัง ในทางกลับกันก็ไปหาค้อนจากในตู้เครื่องดับเพลิงมาหนึ่งอัน คิดจะมาพังประตูให้เปิด

เจ้าหน้าที่ดับเพลิงจนปัญญา ได้แต่เร่งรีบพังประตูให้เร็วที่สุด แต่ก็ต้องระมัดระวังอย่างมากอีกด้วย กลัวว่าหลังจากเปิดประตูได้แล้ว เมื่อไฟเจอกับออกซิเจนจะเกิดระเบิดขึ้น

ห้านาทีต่อมา ประตูห้องรับแขกเปิดออก

ทันใดนั้นไฟที่ลุกโหมกระหน่ำก็พุ่งเข้ามา ไฟลุกโชนก็เหมือนมังกรไฟที่มีฟันและกรงเล็บ ราวกับว่าจะกลืนทุกคนเข้าไป น่ากลัวอย่างยิ่ง

คลื่นความร้อนที่แผดเผาปกคลุมผู้คน อุณหภูมิที่ร้อนระอุทำให้ยากที่จะปรับตัว

ในกองไฟที่โหมรุนแรง ได้ยินเพียงเสียงปะทุ แต่กลับไม่เห็นตัวมณิกาเลย

เหนือเมฆขมวดคิ้ว ไม่สามารถหยุดร่างที่ซวนเซของเขาได้ เขาเอนหลังพิงกำแพง ตกตะลึงพรึงเพริด

"มณิกา คุณมันปัญญาอ่อน!"

นอกจากด่าว่ามณิกาแล้ว เหนือเมฆก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

เพราะเขารู้ดีว่า ตอนนี้ด้วยไฟขนาดนี้ เธอไม่มีโอกาสจะรอดชีวิตเด็ดขาด!

"พวกคุณได้โปรดรีบไปเถอะ ไฟลุกรุนแรงมากเหลือเกิน!"

เจ้าหน้าที่ดับเพลิงสั่งทั้งสองคนอย่างแข็งกร้าวอีกครั้งหนึ่ง

จากนั้นเมื่อพูดจบ ก็เห็นวายุเข้าไปในห้องข้างๆ อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นหลายสิบวินาที เขาพุ่งออกมาจากห้องข้างๆ อย่างเปียกปอน พร้อมกับดึงเอาหมวกนิรภัยจากเจ้าหน้าที่ดับเพลิงที่ยืนอยู่ตรงประตูพุ่งเข้าไปในกองเพลิงทันที

"เข้าไปไม่ได้ อันตรายเกินไป!"

เจ้าหน้าที่ดับเพลิงยื่นมือไปจับวายุ แต่กลับจับไว้ได้เพียงชายเสื้อเขาเท่านั้น

วายุพุ่งเข้าไปในกองเพลิง เสื้อสูทที่ชุบน้ำมาปิดหน้าเอาไว้ สวมหมวกนิรภัย เพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะปลอดภัยในช่วงระยะเวลาสั้นๆ