คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 50

ภายในห้องรับแขก วายุไม่พบตัวมณิกา เขาพุ่งตัวไปที่ห้องนอนเป็นอันดับแรก

แต่ภายในห้องนอนก็ไม่พบแม้แต่เงาของมณิกา สุดท้าย เขาก็พบว่าห้องน้ำในห้องนอนนั้นถูกปิดตายเอาไว้อย่างแน่นหนา

วายุตะโกนเรียกเสียงดัง "มณิกา มณิกา "

ชายหนุ่มเรียกสองครั้ง ยกขาขึ้นมาถีบไปที่ประตูห้องน้ำ ใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่อง ผลปรากฏว่าเจอมณิกาอยู่บนพื้นในห้องน้ำ

วินาทีนั้น วายุรีบพุ่งตัวไปทันที เอาเสื้อสูทที่ปิดปากและจมูกเอาไว้ไปคลุมหน้าของมณิกา อุ้มเธอแล้วรีบวิ่งออกไป

เหนือเมฆที่ยืนอยู่ตรงระเบียง ตอนแรกคิดว่ามณิกาตายไปแล้ว จนกระทั่งวินาทีที่เห็นวายุอุ้มมณิกาออกมาจากด้านใน ร่างของเขาแข็งทื่อ ดวงตาเบิกโต มองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ

"มณิกา？มณิกา？"

เหนือเมฆก้าวไปข้างหน้าร้องเรียกอยู่สองสามครั้ง แต่กลับไม่มีการตอบโต้ใดๆ

วายุก็อุ้มมณิกาลงไปชั้นล่างแบบนี้ เอาเธอไปส่งที่รถพยาบาล จากนั้นเหนือเมฆก็ถูกเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ขวางไว้ด้านนอกรถพยาบาล

วายุอยู่เป็นเพื่อนมณิกาในรถพยาบาล ภายใต้แสงสว่างจากหลอดไฟภายในรถ ทำให้เขาพบว่าขาและแขนของมณิกาถูกไฟไหม้จนเป็นแผลพุพอง ผมที่ยาวถึงเอวก็ถูกไหม้ไปเยอะทีเดียว

เพราะมณิกาสูดดมควันไฟเข้าไปมาก เธอจึงอยู่ในสภาวะหมดสติ

หลังจากถูกส่งไปที่โรงพยาบาลก็ถูกส่งไปรักษาที่ห้องฉุกเฉินทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็ฟื้นขึ้นมา

ไม่ ไม่ใช่ฟื้นขึ้นมา แต่เป็นการตกใจตื่นจากความฝัน

"ว้าย ช่วยด้วย......"

เธอส่งเสียงร้อง ลุกขึ้นมานั่งด้วยความตกใจ ตกใจจนเหงื่อไหลท่วม

แต่เพราะเคลื่อนไหวอย่างแรงเกินไป ทำให้เจ็บแผล เจ็บจนเธอแทบหายใจไม่ออก

"ฟื้นแล้วเหรอ"

"มณิกา ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว"

มีเสียงสองเสียงดังขึ้นข้างหู มณิกาเหลือบมอง ก็มองเห็นวายุและเหนือเมฆทั้งสองคนยืนอยู่ข้างเตียง

เหนือเมฆเสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อย แต่วายุเสื้อผ้าหลุดลุ่ย บนใบหน้ายังมีคราบเขม่าควัน ท่าทางเหนื่อยล้าแตกต่างกับสภาพตามปกติอย่างสิ้นเชิง

เธอนึกย้อนกลับไปตอนที่ได้ยินเสียงเรียกนั้นในห้องน้ำ ที่แท้......

เป็นวายุจริงๆ

เธอไม่ได้หูฝาด!

แต่ว่า ทำไมจู่ๆ เขาถึงโผล่มาได้

แม้มณิกาจะสงสัยในใจ แต่กลับทำได้แค่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

"พวกคุณทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ใครช่วยฉันไว้"เธอถามอย่างอิดโรย

เมื่อเอ่ยถามว่าใครช่วยเธอ สีหน้าดีใจบนใบหน้าของเหนือเมฆก็จางหายไปทันที สายตามองไปทางวายุอย่างไม่รู้ตัว

วินาทีนั้น สายตาเขาสับสนมาก

ชื่นชม แปลกใจ นับถือ อิจฉา......

อารมณ์ความรู้สึกต่างๆ ประดังมาพร้อมกัน ทำให้เหนือเมฆจมอยู่ในความเงียบ

ที่เมืองจันทรา ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าวายุเป็นคนโหดเหี้ยม เลือดเย็นไร้ความปรานี

แต่เมื่อเหนือเมฆเห็นวายุพุ่งเข้าไปในทะเลเพลิงโดยไม่สนใจอะไรด้วยตาตนเองในตอนนั้น เขาจึงเข้าใจ......

วายุเป็นห่วงมณิกา และยัง......รักมณิกาด้วย

เขาเองก็ประกาศตัวว่าชอบมณิกา แต่ตอนที่เผชิญหน้ากับไฟที่ลุกโชน เขาก็ไม่ได้พุ่งเข้าไปในตอนแรก

อาจจะ เป็นเพราะว่าเขาคิดว่ามณิกาตายไปในทะเลเพลิงแล้ว หรือว่า เขาไม่กล้าพุ่งเข้าไปในกองเพลิง เพียงเพราะว่ากลัวตัวเองจะตาย หรืออาจจะ มีสาเหตุอื่น......

สรุปแล้ว เหนือเมฆก็ไม่ได้พุ่งเข้าไปในกองเพลิง

แต่วินาทีที่เขามองเห็นวายุอุ้มมณิกาออกมาจากกองเพลิงราวกับวีรบุรุษด้วยตาตนเอง ก็เกิดความรู้สึกสับสนขึ้นมาในใจ

ความรู้สึกนั้น เหมือนกับดึงบางอย่างออกจากภายในร่างกาย ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน

"ใครจับตัวคุณไป"

วายุไม่ได้ตอบคำถามของมณิกา แต่พุ่งเป้าไปที่ประเด็นสำคัญ