คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 7

"ยัยหนูณิกา เธอก็พักอยู่ในคฤหาสน์ไปก่อนแล้วกัน อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย"

นายหญิงเนตรพูดกับมณิกา

มณิการู้ว่าตัวเองล่วงเกินวายุเข้าแล้ว ยิ่งไม่อยากก้มหัวให้ตระกูลธนัตถ์โชติเพื่อพ่อแม่บุญธรรมอีกแล้ว ดังนั้นตอนนี้ที่พึ่งเดียวของเธอก็คือนายหญิงเนตร

เพราะยังไงนายหญิงเนตรดูแล้วก็ไม่ได้เกลียดเธอมาก

"หนูไม่เข้าใจค่ะ ทำไมถึงต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าล่ะคะ?"

"วายุเจ้าหมอนั่น 'รังแก' หนู ก็ต้องรับผิดชอบต่อหนูสิ ให้หนูอยู่ต่อที่นี่อีกสองสามวัน ฉันจะได้รู้จักหนูมากขึ้นยังไงล่ะจ๊ะ"

ว่าแล้ว นายหญิงเนตรก็นึกถึงปัญหาที่มณิกากังวล เลยพูดต่อว่า: "ฉันเชิญหมอจากต่างประเทศที่ดีที่สุดรักษาพ่อแม่เธอแล้วล่ะ เชื่อว่าพวกเขาจะดีขึ้นในไม่ช้า"

มณิการู้สึกซาบซึ้งใจมาก จนไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดี

เธอจึงจำใจต้องใช้เรื่องที่เคยช่วยชีวิตวายุไว้มาปลอบใจตัวเอง เธอช่วยวายุไว้ นายหญิงเนตรช่วยพ่อแม่บุญธรรมของเธอไว้ ถือว่าเจ๊ากัน

"ขอบคุณมากค่ะคุณย่า"

เธอรู้สึกขอบคุณจากใจจริง

และหลังจากนั้นสามวัน มณิกาก็ฝึกรำไทเก๊กกับนายหญิงเนตรตอนเช้า ตอนกลางวันก็ไปตัดแต่งต้นไม้ดอกไม้ที่สวน ตอนบ่ายก็ไปทำเค้กคุกกี้หรือไม่ก็เล่นหมากรุกจีน

เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ

เช้าวันที่สี่ มณิกากินข้าวกับนายหญิงเสร็จแล้วก็ถึงเก็บของแล้วเดินลงบันได เธอพยักหน้าให้กับนายหญิงเนตรที่นั่งอยู่บนโซฟา "คุณย่าคะ หนูกลับก่อนนะคะ ขอบคุณที่คุณย่าต้อนรับหนูเป็นอย่างดีค่ะ"

นายหญิงเนตรลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าเธอ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน "หนูเป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดีมากเลยนะ ย่าอยู่กับหนูแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองสาวขึ้นเยอะเลย"

อยู่ตรงหน้ามณิกา นายหญิงเนตรไม่วางมาดของการเป็นนายหญิงของบ้านเลย แต่กลับเป็นความห่วงใยที่คุณย่ามีต่อหลานมากกว่า

"คุณย่าจะต้องมีจิตใจสุขภาพอ่อนเยาว์นะคะ หนูกลับก่อนนะคะ บายๆ ค่ะ"

"จ้ะ ถ้ามีเวลาว่างก็มาหาฉันบ่อยๆ นะ"

"เอ่อ......แหะๆ ......ได้ค่ะคุณย่า"

มณิกาตอบรับอย่างอึดอัด

จะมาคฤหาสน์ได้อีกไหม ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะตัดสินใจได้

พอออกจากคฤหาสน์แล้ว นายหญิงเนตรก็สั่งให้คนขับรถไปส่งเธอที่ใจกลางเมืองจันทรา

ในตอนที่ผ่านร้านขายยา เธอก็บอกกับคนขับรถว่า: "จอดรถก่อนค่ะ เดี๋ยวฉันลงตรงนี้แหละ"

รถเบนซ์จอดลงช้าๆ เธอลงรถแล้วพูดกับคนขับรถว่า: "คุณลุงคะ ช่วยขอบคุณคุณย่าแทนหนูด้วยนะคะ"

"ได้เลยครับ คุณมณิกา"

คนขับรถตอบกลับ แล้วขับรถกลับไปทันที

มณิกาถือกระเป๋าวิ่งเข้าร้านยาไป เภสัชก็รีบถามว่า: "สวัสดีครับ ซื้อยาอะไรดีครับ?"

"ฉันขอยาคุมกำเนิดด่วนที่ดีที่สุดหนึ่งกล่องค่ะ"

มณิการีบบอกกับเภสัช

ช่วงนี้อยู่คฤหาสน์ตระกูลเดชากุลตลอด เธอไม่มีโอกาสออกมาซื้อยาเลย

ตอนนี้ได้ออกมาแล้ว เธอก็ต้องรีบซื้อยามากินสิ ไม่งั้นเดี๋ยวท้องขึ้นมาจะเป็นเรื่องได้

เภสัชยื่นกล่องยาให้เธอ "นี่คือยาคุมกำเนิดฉุกเฉินภายใน 72 ชั่วโมงที่ดีที่สุดครับ"

มณิการับยามาแล้วเตรียมชำระเงิน แต่ก็ต้องชะงัก "คุณว่าไงนะคะ 72 ชั่วโมง?"

"ใช่ครับ กินเร็วๆ ยิ่งดี ถ้าผ่านไปสามวันแล้วค่อยกินก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ"

"แค่สามวัน?"

"ครับ"

มณิกาสมองตื้อไปหมด

ต่อมาก็ก้มหน้าอ่านคำอธิบายของยา เป็นยาคุมกำเนิดฉุกเฉินภายใน 72 ชั่วโมงจริงด้วย ถ้าผ่านไปแล้วก็ไม่ได้แล้ว

เธอไม่เคยกินของแบบนี้เลย แล้วยังไร้เดียงสาคิดว่ายาคุมกำเนิดฉุกเฉินกินได้ภายในหนึ่งสัปดาห์

ถึงว่านายหญิงเนตรถึงได้บอกให้เธออยู่ต่ออีกสามวัน ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุผลนี้นี่เอง

เธอเอายาคืนให้เภสัช เดินออกจากร้านยาด้วยขอบตาที่แดงก่ำ

เธอเดินอยู่คนเดียวบนถนน นานมากกว่าจะปลอบใจตัวเองได้ กลัวอะไร ถ้าตอนที่รู้ว่ามีเด็กก็แค่ทำแท้งก็สิ้นเรื่อง!