คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 8

"อืม อยากสิ อยาก"

รับรู้ได้ถึงความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของชายหนุ่ม เสมือนดั่งยมทูตที่มาจากนรก ทำให้เธอรู้สึกถึงความตายที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ด้วยสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอด มณิกาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "แน่นอนสิ แต่ว่า ต้องทำยังไงถึงจะพิสูจน์ได้เหรอ?"

"ดีมาก"

ความเย็นชาบนใบหน้าของวายุได้หายไป แล้วก็แสยะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

เขาโน้มตัวเข้าไปแล้วกระซิบข้างหูเธอ ลมหายใจขอเขาพ่นลงไปบนคอของเธอ รู้สึกคันหยิกๆ แต่กลับทำให้มณิกาแผ่นหลังเย็นวาบ

สักพัก ชายหนุ่มถึงเอ่ยขึ้นว่า: "ฉันมีวิธีการที่ดีอย่างหนึ่ง"

"วิ......วิธีอะไร?"

"นั่นก็คือ......"

เขาพูดถึงครึ่ง เพื่อให้เธอรู้สึกตื่นเต้น เขารับรู้ได้ว่าหญิงสาวตื่นเต้นอย่างมาก ก็ถึงบอกไปว่า: "ตัดมดลูกเธอออกไป!"

"มด......มดลูกงั้นเหรอ?"

มณิกาตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว แผ่นหลังชนเข้ากับโซฟา แล้วล้มตัวลงไปนั่ง เธอเงยหน้ามองวายุแล้วพูดว่า "ไม่ ไม่นะ......ฉันไม่ทำเด็ดขาด"

ถ้าตัดมดลูกออกเธอก็จะมีลูกอีกไม่ได้ตลอดชีวิต

เธอจะไม่ยอมตกลงเด็ดขาด

"วายุ นายมันเป็นปีศาจหรือไง?"

มณิกาที่เข้มแข็งมาตลอดก็ต้องตกใจจนขาอ่อน

ก่อนหน้านั้น เธอไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของวายุ แต่ตอนนี้รู้แล้ว เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

เพราะผู้ชายคนนี้มีพลังทำลายล้างสูงมาก

ฆ่าเธอก็ง่ายเหมือนบีบมดให้ตายในกำมือ

วายุหัวเราะ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "นภัทร ติดต่อโรงพยาบาล เตรียมห้องผ่าตัดมดลูก......"

"ไม่ ไม่ได้นะ ไม่ได้!"

ไม่รอวายุพูดจบ มณิกาก็รีบลุกขึ้น เธอรีบแย่งโทรศัพท์เขามาแล้วกดวางไป เธอตะคอกอย่างโมโห: "นายมีสิทธิ์อะไร? แค่นายมีเงินก็จะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ"

ความจริงพิสูจน์ได้ว่า แสร้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้าผู้ชายคนนี้ไม่มีประโยชน์เลย

เพราะตาหมอนี่เลือดเย็นยิ่งกว่าสัตว์อีก

"จะได้หรือไม่ ลองแล้วก็จะรู้เอง"

วายุแย่งโทรศัพท์ไปจากมือของเธอ เดินอ้อมเธอแล้วออกไปทันที

"อย่าไปนะ!"

มณิกาคว้าข้อมือวายุไว้แน่น เธอล้ม 'โครม' ลงไปบนพื้น คุกเข่าขอร้องเขา: "คุณชายวายุ อย่าทำแบบนี้เลยนะ ฉันท้องหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แต่ถ้าท้องแล้วฉันจะทำแท้งแน่นอน"

มณิกาทุ่มสุดตัวเพื่อรักษา 'มดลูก' เอาไว้

ศักดิ์ศรีต่างๆ นานาไม่สำคัญเท่าชีวิตหรอกนะ

เธอไม่อยากเสียมดลูกไปในตอนที่ยังสาวอยู่แบบนี้ ถึงตอนนั้นเธอก็ขายไม่ออกน่ะสิ

"เมื่อกี้ยังทำท่าไม่พอใจอยู่เลย ตอนนี้คุกเข่าขอร้องแล้วเหรอ?" ผู้ชายเชยคางเธอขึ้นมา "เธอว่า ฉันควรเชื่อด้านในของเธอกันแน่?"

"คุณชายวายุ พวกเราเป็นคนต้องมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ยานั่นเป็นยาที่ย่าคุณวาง คุณนอนกับฉัน ฉันเป็นเหยื่อเคราะห์ร้ายนะ ทำไมต้องเป็นฉันที่รับกรรมด้วยล่ะ?"

เธอโมโหมาก

เห็นเธอเมื่อกี้ยังทำท่าน่าสงสาร ตอนนี้คุกเข่าลงพื้นแล้วยังทำท่าไม่พอใจอีก อารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาไวแบบนี้ ทำให้วายุเกิดความสนใจในตัวผู้หญิงคนนี้มากขึ้น

"เพราะว่ามีเงินก็เลยทำอะไรก็ได้ไง"

เขาตอบกลับมณิกา แล้วพูดต่อว่า: "อยู่ที่นี่ดีๆ ล่ะ เดี๋ยวสักพักจะมีคนมารับเธอไปผ่าตัด"

วายุหยิบทิชชูมาเช็ดมือที่จับคางเธอ ทำอย่างกับคางของเธอสกปรกมาก

เขาโยนทิชชูลงถังขยะ จากนั้นก็กลับหลังหันเดินออกไป

"คุณชายวายุ?"

"คุณชายวายุ? พวกเราคุยกันได้นะ"

"นี่ วายุ นายอย่าไปสิ"

"นายวายุ อีตาบ้า หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ สารเลว!"