คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 96

"สวัสดีครับ ผมชื่อสมชัย เป็นลูกชายของผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านบุริมพิสัย พ่อผมติดธุระ เลยให้ผมมาต้อนรับพวกคุณแทนครับ"

จังหวะที่วายุกำลังมองมณิกาด้วยอาการหลุดภวังค์นั้น พลันมีเด็กหนุ่มสะดุดตา รูปร่างผอมสูง ผิวคล้ำหน่อย เดินมาหาพวกเขา

สมชัยดูแล้วอายุประมาณยี่สิบต้นๆ แถมพูดภาษากลางได้ดีมาก และเป็นคนที่ให้ความรู้สึกสนิทสนมเข้ากับคนได้ง่าย

เขายื่นมือออกมาอย่างเป็นมิตร วายุเองก็ยื่นมือออกไปจับมือกับเขา "วายุครับ"

มณิกาแจกขนมหมดแล้ว เด็กพวกนั้นต่างกระโดดโลดโผนอย่างดีใจแล้ววิ่งหายไป แต่กลับเป็นชาวบ้านในหมู่บ้านต่างกรูเข้ามาแทน

"ค่ะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมณิกาค่ะ"

มณิกาเดินไปทางด้านหน้าเพื่อจับมือสมชัย

"ยินดีต้อนรับพวกคุณสู่หมู่บ้านบุริมพิสัยครับ"

สมชัยฉีกยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจ ตอนที่ทักทายมณิกา

"ฉันเป็นตัวแทนของบริษัทรุ่งเรืองภพเพื่อมาบริจาคสิ่งของให้กับอำเภอศิศิรนคร พร้อมทั้งเอาสิ่งของต่างๆ อีกมากมายมาให้เด็กๆ ด้วย ซึ่งจะมาถึงในภายหลัง และใกล้จะมาถึงแล้วค่ะ"

เธอเป็นคนพูดออกมา

"ขอบคุณครับ ขอบคุณ ผมเป็นตัวแทนของคนในหมู่บ้านบุริมพิสัยขอขอบคุณพวกคุณที่สละเวลามา ทางนี้ครับ ผมได้เตรียมอาหารกลางวันไว้ที่บ้าน ไปกินข้าวด้วยกันครับ"

สมชัยพูดกับทั้งสองคน

ชาวบ้านที่อยู่รอบๆ อาจจะเป็นเพราะพูดภาษากลางไม่ค่อยได้ ดังนั้นจึงคอยยืนมองอยู่ข้างๆ แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกมา แต่ทุกคนต่างมีรอยยิ้ม และแสดงความเป็นกันเองอย่างเต็มเปี่ยม

มณิกากับวายุเดินไปพร้อมกับสมชัยมุ่งหน้าไปทางบ้านเขา

สมชัยแนะนำเรื่องราวต่างๆ ในหมู่บ้านบุริมพิสัยอย่างกระตือรือร้นตลอดทาง จนทั้งสองคนเข้าใจมากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อถึงบ้านสมชัยมณิกาจึงเห็นถิรพัชร์ รวมทั้งบอดี้การ์ดทั้งสองคนของ...วายุด้วย?

มณิกาไม่มั่นใจสถานะที่แท้จริงของผู้ชายทั้งสองคน แต่ดูจากรูปร่างบึกบึนและหน้าอกเป็นลอนๆ ของพวกเขาแล้ว ไม่ใช่คนทั่วไปอย่างแน่นอน

หมู่บ้านบุริมพิสัยตั้งอยู่ตีนเขาของภูเขาใหญ่ แม้ว่าบ้านของสมชัยจะถือว่าเป็นบ้านที่สมบูรณ์แบบที่สุดของหมู่บ้านบุริมพิสัยก็ตาม แต่ก็แค่มีห้องที่ทำมาจากอิฐดินเผาห้าห้อง หลังคามุงด้วยกระเบื้องสีดำแบบเก่าเป็นแถว ด้านหลังตัวบ้านเป็นป่าไม้ไผ่ ด้านหน้าทางเข้ามีสระน้ำหนึ่งสระ

เมื่อยืนอยู่หน้าทางเข้าประตูบ้าน ก็ได้ยินเสียงสุนัขเห่า ไก่ขัน และเสียงน้ำตกที่อยู่ด้านข้างไหล่ซู่ซ่าลงมา ราวกับได้เข้าสู่สรวงสวรรค์ วิวทิวทัศน์ดั่งรูปภาพ น่ารื่นรมย์จับจิต

ถ้าไม่ใช่ว่าที่นี่ห่างจากโลกภายนอกมากเหลือเกิน และมีภูเขาลูกใหญ่หลายลูกกั้นเอาไว้ บางทีสามารถพัฒนาทางด้านการท่องเที่ยวได้

เมื่อเข้ามาในบ้านของสมชัยแล้ว ทุกคนต่างนั่งคุยกัน ไม่นานนักผู้ใหญ่บ้านก็กลับมาแล้ว

ผู้ใหญ่บ้านผิวพรรณค่อนข้างคล้ำ มีรอยย่นอยู่ตรงหน้าผาก รูปร่างไม่สูงมาก แถมหลังค่อม ใส่เสื้อกั๊กสีขาวไม่มีแขน ด้านหน้ามีตารางเป็นรูปกราฟขึ้น และใส่กางเกงขาก๊วยสีดำกับ...รองเท้าจากต้นหญ้า บนศีรษะพันผ้าโพกหัวสีน้ำเงินเข้ม และถือแท่งสูบบุหรี่ไว้ในมือ

"ยินดีต้อนรับทุกคนครับ เมื่อครู่ติดธุระอยู่ จึงทำให้มาสาย ต้องขออภัยที่ทำให้ทุกคนต้องมานั่งรอด้วยครับ"

ภาษากลางของผู้ใหญ่บ้านนั้นไม่ค่อยดีเอาเสียเลย เวลาพูดก็จะใช้ภาษาถิ่น แต่ยังสามารถฟังออกว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่

ทุกคนต่างพูดทักทายกับผู้ใหญ่บ้าน และนั่งดื่มเบียร์ด้วยกัน

อาหารกลางวันจัดเตรียมไว้เพียบพร้อมมาก ผู้ใหญ่บ้านฆ่าไก่กับห่านอย่างละหนึ่งตัว เพื่อเป็นการต้อนรับพวกเราอย่างยินดี

หลังจากทานอาหารแล้ว ผู้ใหญ่บ้านจึงพูดว่า "คุณมณิกา คุณเป็นผู้หญิง ก็พักอาศัยที่บ้านของเรานี่แหละ บ้านผมห้องหับกว้างขวาง มีประตู คุณจะได้สะดวกหน่อย พวกผู้ชายก็ไปพักที่บ้านป้าแอมที่อยู่ข้างบ้านกับบ้านของไอ้เพชรแยกกันทั้งหมดสามบ้านก็คงพอแล้ว"

"ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะลุงผู้ใหญ่บ้าน ที่ช่วยเตรียมการให้"

มณิกาขอบคุณมากจริงๆ

พลันหยิบเอากระเป๋าของเธอผลักประตูห้องและเดินเข้าไปด้านในทันที

ภายในห้องมีหน้าต่างหนึ่งบาน หน้าต่างไม่ได้ใหญ่มาก ไม่ค่อยได้รับแสง ดังนั้นจึงมืดสลัว แต่ต้องพูดว่า เก็บกวาดห้องได้สะอาดมาก

เธอจัดการวางสิ่งของลง พลันหันตัวไปจึงเห็นวายุยืนอยู่ด้านหน้าประตู และมองเธอด้วยสายตาสื่อความหมาย

"ทำไม อิจฉาฉันเหรอ? วายุ คุณคงไม่คิดจะแย่งห้องกับฉันนะ?"