คุณคือของขวัญจากฟ้า นิยาย บท 97

เห็นเช่นนั้นแล้ว แต่มณิกาก็พูดอะไรมากไม่ได้

ถึงอย่างไรที่นี่ก็ไม่ใช่ในเมือง ไม่ใช่ว่าจะเลือกสรรอะไรได้นี่

เธอหยิบผ้าขนหนูกับครีมอาบน้ำออกมาจากกระเป๋าเดินทาง พลันหยิบไฟฉายขึ้นมาและเดินไปยังประตูตรงสระน้ำ และนั่งอยู่บนก้อนหินที่เอาไว้ซักผ้า ขาทั้งสองข้างหย่อนลงในน้ำเย็นๆ พลันนั่งใช้เท้าทั้งสองข้างเตะน้ำ จนมีเสียงจ๋อมแจ๋มจากน้ำกระเซ็นออกมา

อ๊บ อ๊บ อ๊บ--

พลันมีเสียงกบร้อง ดังขึ้นมาข้างหู พลันมีเสียงตั๊กแตนร้องระงม น่าพอใจเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้น ท่ามกลางความมืดมิดอยู่บนท้องนภากลับมีจุดสีเขียวทอประกายออกมาดั่งดวงดาว มณิกาจ้องมองจุดสีเขียวเหล่านั้น อย่างเหม่อลอย

ตอนเด็กยังเห็นหิ่งห้อยอยู่บ่อยครั้ง แต่พอโตมาก็ไม่ค่อยเห็นหิ่งห้อยมากนัก ไม่คิดเลยที่นี่จะมีอยู่เยอะแยะเลย

ตูม--

มณิกากระโดดลงสระน้ำที่อยู่ตรงหน้าประตู เวลากลางดึกไม่มีคน เธออยากว่ายน้ำอยู่พอดี และอาบน้ำไปด้วย

สระน้ำตรงทางเข้าลึกมาก พื้นล่างมีแต่หินกรวดทั้งหมด น้ำในสระก็เป็นน้ำจากบนภูเขาที่ไหลลงมาจากบนเขา จนเห็นด้านล่างอย่างชัดเจน

เมื่อว่ายน้ำอยู่สักพัก เธอจึงอาบน้ำ พลันนั่งสระผมอยู่ที่ก้อนหินที่เอาซักผ้าทั้งๆ ที่เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปทั้งตัว เมื่อนั่งให้ลงพัดแล้ว กลับรู้สึกเย็นเฉียบ แต่เธอกลับไม่รู้สึกง่วงสักนิด และไม่อยากกลับไปนอน

พลันมีเสียงสวบสาบดังนั้น มณิกาหันกลับไปมองดู จึงเห็นชายหนุ่มที่อยู่ข้างสระน้ำกำลังจุดบุหรี่ อาศัยแสงมือสลัว มณิกามองแวบเดียวก็รู้ว่าคือวายุ

"คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?"

เธอกำลังอาบน้ำอยู่ แต่เขากลับมาแอบดูอยู่เหรอ?

แม้ว่ามณิกาจะใส่กางเกงพละและสปอร์ตบาร์ก็ตาม ซึ่งก็ไม่มีทางโป๊ให้เห็น แต่ทั้งๆ ที่รู้ว่ามีคนกำลังอาบน้ำแต่วายุก็ยังจะดื้อรั้นอยู่ที่นี่ต่ออีก

หน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน

วายุอาศัยยืนพิงข้างต้นไม้ พร้อมทั้งสูบบุหรี่อยู่เงียบๆ บุหรี่กะพริบอยู่ท่ามกลางความมืดมิดในเวลาค่ำคืน ราวกับหิ้งห้องตัวหนึ่งที่สามารถส่องแสงสีแดง

เขาไม่พูดไม่จา มณิการู้ว่าวายุกำลังโกรธอยู่จากอาการที่ถูกเธอต่อว่าเขา เมื่อตอนกลางวัน

แต่เธอก็ไม่ใช่จำพวกเอาใจคน พลันลุกขึ้นและกลับห้องทันที

จากนั้นจึงปิดประตู และเปลี่ยนเสื้อผ้า และเอนหลังนอนบนเตียง

วิไลพัณณ์ก็นอนไม่หลับเหมือนกัน เมื่อเห็นว่าเธอเอนหลังลงนอน จึงเขยิบเข้าหา และถามทันที "คุณคือแฟนสาวของพี่ชายฉันเหรอ? ฟังจากพ่อเล่ามา เมื่อก่อนคุณจงใจแต่งหน้าขี้เหล่ ทำไมเหรอ? เป็นเพราะว่าคุณหน้าตาเหมือนกับธิกานต์ใช่ไหม"

ตัวตนของมณิกาถูกตระกูลธนัตถ์โชติเปิดเผย ทางตระกูลธนัตถ์โชติเปิดเผยต่อหน้าสื่อมวลชนตั้งหลายครั้งพูดว่าพวกเธอต้องการรับเธอกลับไปที่บ้านตระกูลธนัตถ์โชติ

ดังนั้นการที่คนในตระกูลโยธินรู้เรื่องฐานะของเธอก็ไม่ได้แปลกอะไรนี่

เธอใช้คำพูดน้ำเสียงแปลกพิกล พลันเธอใช้น้ำเสียงหญิงชราที่กำลังเคี้ยวหมากอยู่เช่นนั้น และพูดว่า "ก่อนหน้านี้คนในตระกูลธนัตถ์โชติทำไมไม่เอาเจ้าไว้ เป็นเพราะร่างกายของเจ้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

"ร่างกายของฉันมีปัญหาหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้ แต่ที่ฉันรู้ว่าสมองของแกมีปัญหาแน่!"

มณิกาเงยหน้ามองเธอ พลันตอกกลับไปหนึ่งประโยค

"ว้าว พี่สาว ดุชะมัดเลย"

วิไลพัณณ์นอนพาดบนเตียง พลันชูขาทั้งสองขึ้น และใช้ข้อศอกดันกับเตียง และนั่งเท้าคาง พร้อมทั้งเอนศีรษะมองมณิกา "มิน่าล่ะพี่ชายฉันถึงชอบคุณ นิสัยของคุณแบบนี้ฉันก็ชอบนะ แต่ฉันชอบวายุมากกว่า ได้ยินว่าคุณเคยช่วยนายหญิงเนตรเอาไว้ จนเธออยากรับคุณเป็นหลานบุญธรรมเลยใช่ไหม?"

แค่เรื่องเล็กน้อยในแวดวงไฮโซ เรื่องที่พูดกันหลังทานอาหารแล้ว จากเล่าหนึ่งครั้งจนกลายเป็นสิบ แล้วจากเล่าเรื่องจากสิบคนเป็นร้อยคน

"รู้แล้วยังจะถาม"

มณิกาไม่ค่อยสนใจวิไลพัณณ์เท่าไหร่นัก

"จริงดิ?"

เมื่อได้ยินคำพูดจากมณิกาแล้ว วิไลพัณณ์สะดุ้งและลุกนั่งทันที พลันคว้าแขนของเธอ และเอ่ยปากถาม "ช่างดีชะมัดยาดเลย คุณช่วยพูดเรื่องเกี่ยวกับวายุให้ฉันฟังได้ไหมเนี่ย"

"คุณไม่จ่ายเงิน และทำไมฉันต้องเล่าให้ฟังด้วย?"