คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 116

บทที่ 116 เทพหัวขโมยหลิว

"คุณลู่ ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นพวกเราก็ยังไม่รู้ว่าจะจับโจรกลุ่มนี้ได้ตอนไหน แก้วนี้ผมดื่มให้กับคุณ"

ในห้องอาหารของตำรวจ เสี่ยวซัวจุนรวมทั้งผู้บัญชาการหลิวสองคนนี้กำลังต้อนรับดูแลลู่เฉิน

ลู่เฉินช่วยพวกเขาเยอะขนาดนี้ เสี่ยวซัวจุนย่อมต้องการเลี้ยงข้าวลู่เฉิน

เพียงแต่ว่าวันนี้จะต้องมีเรื่องมากมายแน่นอน เขาก็สามารถดูแลลู่เฉินได้แค่ในโรงอาหารนี้ก่อน

"เสี่ยวซัวจุนพูดเกินไปแล้ว การขจัดความเลวร้ายให้กับคน คือหน้าที่ของพลเมืองทุกคน ผมเพียงแค่ทำในส่วนที่ผมควรออกแรงเท่านั้น" ลู่เฉินชนแก้วกับเสี่ยวซัวจุน ยิ้มพลางพูดกล่าวอย่างถ่อมตัว

ผู้บัญชาการหลิวก็ดื่มเหล้าให้แก่ลู่เฉิน สิ่งที่ในใจมีต่อลู่เฉินนอกจากความนับถือแล้ว ก็เป็นคำที่ไม่สามารถบรรยายได้

เมื่อในตอนที่ทั้งสามกำลังทานข้าวเสร็จพอดี ก็เห็นเฉินจิงถือไม้กระดานแผ่นหนึ่งรออยู่ด้านนอก

"เสี่ยวซัวจุน ตรวจได้แล้ว เจ้าพวกคนเหล่านี้คือหัวขโมยวังยางที่เมื่ออาทิตย์ก่อนมาจากเซียงเจียง ส่วนเจ้านี่ที่ชื่อหงปิงเป็นหัวหน้าของโจร พวกเขาทั้งสองคนก่อนหน้านี้อยู่ที่เซียงเจียงก่อคดี น่าจะถูกตำรวจของเซียงเจียงตามจับกุมแบบใกล้ชิดถึงได้เผ่นมาที่แผ่นดินใหญ่" เฉินจิงเอารูปภาพของพวกคนหัวโล้นออกมาจากกระดาน ค่อยๆแนะนำให้เสี่ยวซัวจุนรู้จักทีละคนๆ

"ใช่แล้ว หลิวจื่อซิ่วคนนี้ไม่ใช่พวกของพวกเขาเหรอ?" ลู่เฉินสอบถามพลางคิด ตอนนั้นเขาเห็นผู้ชายคนนั้นก่อนหน้านี้ออกมาจากประตูวิลล่า ก็ถูกหงปิงทุบทีหนึ่งด้วยปืน

"ไม่ใช่พวกเดียวกัน หลิวจื่อซิ่วก่อนหน้านี้เองก็เป็นหัวขโมยวังยาง ยังมีอีกฉายาหนึ่งคือเทพหัวโมยหลิว สิบปีก่อนด้วยแรงของคนคนเดียว ขโมยอัญมณีราคาสูงที่เอามาจากยุโรปของร้านเครื่องประดับเซียงเจียง หลังจากนั้นก็โดนตำรวจของเซียงเจียงตามจับกุม ก็เลยมาที่ยวี่โจว หลังจากนั้นก็ปิดบังชื่อสกุลอาศัยอยู่ที่ยวี่โจวโลตัสวิลเลจ ใช่แล้ว เวลาสิบปีมานี้ขณะที่เขายังอยู่ที่ยวี่โจวโลตัสวิลเลจเขาก็แต่งภรรยาคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้สามปีภรรยาเขาเป็นมะเร็งไม่ได้รักษาจึงตายเสีย เหลือลูกสาวอายุหกขวบไว้หนึ่งคน" เฉินจิงพูดอธิบาย

ลู่เฉินเลิกคิ้ว แววตาวาววับ จู่ๆในใจก็มีความคิดหนึ่ง

"งั้นทำไมเขาถึงไปอยู่กับพวกหงปิงล่ะ?" เสี่ยวซัวจุนถาม

"จากที่เขาพูด เขาถูกขาย ถูกพวกหงปิงจับได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ซ้ำยังใช้ลูกสาวของเขามาข่มขู่ เขาถึงไม่ไปพบหงปิงไม่ได้ หงปิงอยากให้เขาออกไปปล้นอีกครั้ง ออกไปทำเรื่องใหญ่กับพวกเขา แต่ถูกเขาปฏิเสธ หลังจากนั้นก็ถูกหงปิงทำร้ายด้วยปืนแล้ว" เฉินจิงพูด

"อืม คอยดูพวกเขาไว้ดีๆ รอพวกเขาแผลหายแล้ว ก็ส่งกลับมาควบคุมตัว หลังจากนั้นก็แจ้งฝ่ายเซียงเจียงให้มารับคน" เสี่ยวซัวจุนพยักหน้าพูด

"รับทราบ" เฉินจิงพยักหน้า มองลู่เฉินทีหนึ่งก็จากไป

"เสี่ยวซัวจุน ผมอยากเจอหลิวจื่อซิ่วคนนี้หน่อย ไม่มีปัญหาใช่ไหม" ฉับพลันลู่เฉินก็พูดขึ้น

"ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา ผมไปกับคุณ" เสี่ยวซัวจุนไม่คิดอะไรทั้งนั้น ยิ้มแล้วตอบรับตกลงทันที

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ขับรถไปที่โรงพยาบาลซีหนาน

"เสี่ยวซัวจุน" พอถึงโรงพยาบาล ก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาทักทายเสี่ยวซัวจุน

เสี่ยวซัวจุนพยักหน้า ถามว่า "หลิวจื่อซิ่วอยู่ห้องไหน พาพวกเราไปดูหน่อย"

"213 ตามผมมาครับ" เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดพลางเดินนำเสี่ยวซัวจุนและลู่เฉินไปทางห้องผู้ป่วย213

"หัวหน้าเสี่ยว ผมอยากคุยกับเขาเพียงลำพังครับ" มาถึงหน้าห้อง213 ลู่เฉินก็พูดกับเสี่ยวซัวจุน

"ครับ งั้นผมรอคุณอยู่ด้านนอก" เสี่ยวซัวจุนพยักหน้า เจ้าหน้าที่ตำรวจนายนั้นต้องการพูดอะไรสักอย่าง แต่เห็นว่าเสี่ยวซัวจุนยินยอมแล้วจึงปล่อยไป

ถ้าหากเกิดเรื่องก็มีเสี่ยวซัวจุนรับภาระอยู่ เขาก็ไม่อยากคิดมากแล้ว

ลู่เฉินเดินเข้าห้องผู้ป่วย หลิวจื่อซิ่วในเวลานี้กำลังนอนอยู่บนเตียง

ก่อนหน้านี้เขาถูกยิงที่หลัง แต่ไม่ได้โดนปอด พักฟื้นประมาณหนึ่งอาทิตย์ก็ดีขึ้นแล้ว

หลิวจื่อซิ่วมองเห็นลู่เฉินเข้ามา ก็ไม่ได้แสดงอะไร เพียงเห็นลู่เฉินกำลังมองสำรวจตัวเขา จึงพูดว่า "นายน่ะ มีบุหรี่มั้ย ให้ฉันสักมวนสิ"