คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 121

บทที่121 จังหวะเร็วขนาดนี้เชียวหรือ

เมื่อเห็นว่าจางดาวเรนกลับมาจากครึ่งทาง ทุกคนล้วนรู้สึกประหลาดใจ

"คุณชายจาง ทำไมคุณยังไม่ทันได้ไปชนแก้วก็กลับมาแล้วล่ะ?"ชูเฉียวจื่อถามด้วยความไม่เข้าใจ

ทุกคนก็ล้วนมองมาทางจางดาวเรนอย่างแปลกใจ

จางดาวเรนรู้สึกเก้อเขินสักนิด แต่ไม่นานเขาก็ปรับตัวได้ อธิบายให้ตัวเองว่า"พ่อฉันบอกว่าคนพวกเซ่ซูเจี๋ยกำลังคุยเรื่องใหญ่กันอยู่ ให้ฉันเดี๋ยวค่อยไปชนแก้ว"

อย่างนี้นี่เอง

ทุกคนพยักหน้า และได้สังเกตเห็นว่าพวกคนใหญ่คนโตกำลังคุยเรื่องอะไรอยู่จริงด้วย

"อ๊ะ ดูท่าที่พวกเขาคุยกันอย่างจริงจัง มีโครงการใหญ่จะออกมาแล้วหรือเปล่า?"ชูเฉียวจื่อพูด

"ไม่ ฉันเหมือนได้ยินพวกเขากำลังคุยเรื่องโจรปล้นธนาคารในสามวันก่อน"จางดาวเรนส่ายหน้าพร้อมพูด

"อ๊ะ ได้ข่าวว่าคดีใหญ่ที่โจรปล้นธนาคารในสามวันก่อน ตอนนั้นมีตัวประกันยี่สิบกว่าคนถูกโจรจับไว้ ทางตำรวจยังไม่มีความสามารถใดๆ ในที่สุดยังเป็นวีรบุรุษคนหนึ่งยอมไปเป็นตัวประกันให้โจร เพื่อแลกเปลี่ยนกับตัวประกันยี่สิบกว่าคนนั้น ไม่นั้นยังทราบว่าสุดท้ายจะกลายเป็นยังไงเลย"เฉินเสี่ยวปิงพูด โดยเฉพาะเมื่อพูดถึงวีรบุรุษคนนั้น สายตาของเธอยังเปล่งประกายระยิบระยับออกมาเลย

"ฉันยังได้ข่าวว่าในที่สุดวีรบุรุษคนนั้นยังหาเจอจุดสูงรวมของโจร แถมยังยิงโจรทั้งหมดจนบาดเจ็บ พอตำรวจไปถึง โจรทั้งหมดล้วนนอนอยู่บนพื้นแล้ว"เฉินจือหรานก็พูดด้วย

"ใช่ไง ได้ยินมาว่าวีรบุรุษคนนั้นก็เหมือนเทวดา เผชิญกับโจรสิบกว่าคนที่มีปืนในมือ ยังสามารถยิงโจรทั้งหมดจนบาดเจ็บ"ชูเฉียวจื่อพูดอย่างเกินจริง ภายในดวงตายังมีแสงสว่างเกิดขึ้นด้วย

พู!

ลู่เฉินทนไม่ไหว น้ำชาที่ดื่มลงไปเมื่อกี้นี้พ่นออกมาจากไปทันที แถมยังพ่นไปโดนมือของเฉินจือหรานด้วย

"ขอโทษครับ ขออภัยด้วยครับ"ลู่เฉินรีบหยิบกระดาษทิชชูมาเช็คมือให้เฉินจือหราน

"พี่ลู่ คำพูดของพวกเราน่าขำขนาดนี้หรือ?"จางดาวเรนมองมาที่ลู่เฉินด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ

สีหน้าของชูเฉียวจื่อก็มืดมนมาก ลู่เฉินเยาะเย้ยคำพูดที่เขาพูดหรือ?

"ขอโทษจริงๆครับ จู่ๆเมื่อกี้นี้ฉันก็คิดถึงเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง"ลู่เฉินทนความอยากหัวเราะลงไปแล้วพูด

"เฮ่อ"ชูเฉียวจื่อหัวเราะเยาะออกมา แล้วก็ไม่สนใจลู่เฉินอีก

"ชูเฉียวจื่อ คุณโม้หรือเปล่า ใครจะสามารถเก่งขนาดนั้นล่ะ?ต้องรอจนตำรวจไปถึงจะสามารถขจัดพวกโจรได้แน่นอน"เฉินเสี่ยวปิงพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ

"เสี่ยวปิง คุณอย่าไม่เชื่อนะ ในโลกนี้มีผู้เชี่ยวชาญทางด้านการต่อสู้มากมาย พวกเขามีความสามารถที่พวกเราไม่สามารถคาดเดาได้ ก็อย่างเช่นฮันเทียน ลูกศิษย์ของปู่คุณก็เป็นตัวยงอยู่ แต่ในที่สุดหมัดเดียวของเขายังรับไม่ได้เลย"จางดาวเรนพูด

"เออ ฮันเทียนเก่งอยู่ แต่ก็ถูกลู่เฉินต่อยจนกระเด็นไปด้วยหมัดเดียวไม่ใช่หรือ?"เฉินเสี่ยวปิงหัวเราะอย่างเยาะเย้ย

สีหน้าของจางดาวเรนแย่สุดๆ อย่าไปพูดถึงว่าลู่เฉินต่อยฮันเทียนกระเด็นด้วยหมัดเดียวยังพอว่า แต่พอพูดถึงเรื่องนี้ ความเกลียดชังในใจที่มีต่อลู่เฉินก็เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม

"เสี่ยวปิง เรื่องนี้ฉันไม่ได้หลอกคุณจริงๆ ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งเป็นตำรวจ วันนั้นเขาก็ได้ร่วมการต่อสู้กับโจรด้วย เขาพูดกับฉันเอง พอพวกเขาไปถึงที่หมู่บ้านของโจร เพียงเห็นแต่พวกโจรล้วนล้มไปกับพื้น ส่วนคุณตำรวจเฉินจิงก็ได้ไปเป็นตัวประกันร่วมกับวีรบุรุษคนนั้น ได้ข่าวว่าคุณตำรวจเฉินก็ได้รับความช่วยเหลือจากวีรบุรุษคนนั้น ทั้งสถานการณ์มีแต่วีรบุรุษต่อสู้กับโจรคนเดียว"ชูเฉียวจื่อพูดอย่างมั่นใจ

เมื่อได้ยินชูเฉียวจื่อพูดแบบนี้ แม้กระทั่งเฉินจือหรานยังค่อนข้างจะเชื่อแล้ว

เพราะยังไงเป็นเป็นข้อมูลที่ได้จากปากของตำรวจ ต้องเป็นจริงอยู่แล้ว ถึงแม้จะเกินจริงไปหน่อย แต่ก็คงประมาณนี้แหละ

"ไม่ทราบว่าวีรบุรุษคนนั้นหน้าตายังไง เป็นหนุ่มหรือเปล่า?"จู่ๆเฉินเสี่ยวปิงก็พูดขึ้นมา