คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 121

บทที่121 จังหวะเร็วขนาดนี้เชียวหรือ

เมื่อเห็นว่าจางดาวเรนกลับมาจากครึ่งทาง ทุกคนล้วนรู้สึกประหลาดใจ

"คุณชายจาง ทำไมคุณยังไม่ทันได้ไปชนแก้วก็กลับมาแล้วล่ะ?"ชูเฉียวจื่อถามด้วยความไม่เข้าใจ

ทุกคนก็ล้วนมองมาทางจางดาวเรนอย่างแปลกใจ

จางดาวเรนรู้สึกเก้อเขินสักนิด แต่ไม่นานเขาก็ปรับตัวได้ อธิบายให้ตัวเองว่า"พ่อฉันบอกว่าคนพวกเซ่ซูเจี๋ยกำลังคุยเรื่องใหญ่กันอยู่ ให้ฉันเดี๋ยวค่อยไปชนแก้ว"

อย่างนี้นี่เอง

ทุกคนพยักหน้า และได้สังเกตเห็นว่าพวกคนใหญ่คนโตกำลังคุยเรื่องอะไรอยู่จริงด้วย

"อ๊ะ ดูท่าที่พวกเขาคุยกันอย่างจริงจัง มีโครงการใหญ่จะออกมาแล้วหรือเปล่า?"ชูเฉียวจื่อพูด

"ไม่ ฉันเหมือนได้ยินพวกเขากำลังคุยเรื่องโจรปล้นธนาคารในสามวันก่อน"จางดาวเรนส่ายหน้าพร้อมพูด

"อ๊ะ ได้ข่าวว่าคดีใหญ่ที่โจรปล้นธนาคารในสามวันก่อน ตอนนั้นมีตัวประกันยี่สิบกว่าคนถูกโจรจับไว้ ทางตำรวจยังไม่มีความสามารถใดๆ ในที่สุดยังเป็นวีรบุรุษคนหนึ่งยอมไปเป็นตัวประกันให้โจร เพื่อแลกเปลี่ยนกับตัวประกันยี่สิบกว่าคนนั้น ไม่นั้นยังทราบว่าสุดท้ายจะกลายเป็นยังไงเลย"เฉินเสี่ยวปิงพูด โดยเฉพาะเมื่อพูดถึงวีรบุรุษคนนั้น สายตาของเธอยังเปล่งประกายระยิบระยับออกมาเลย

"ฉันยังได้ข่าวว่าในที่สุดวีรบุรุษคนนั้นยังหาเจอจุดสูงรวมของโจร แถมยังยิงโจรทั้งหมดจนบาดเจ็บ พอตำรวจไปถึง โจรทั้งหมดล้วนนอนอยู่บนพื้นแล้ว"เฉินจือหรานก็พูดด้วย

"ใช่ไง ได้ยินมาว่าวีรบุรุษคนนั้นก็เหมือนเทวดา เผชิญกับโจรสิบกว่าคนที่มีปืนในมือ ยังสามารถยิงโจรทั้งหมดจนบาดเจ็บ"ชูเฉียวจื่อพูดอย่างเกินจริง ภายในดวงตายังมีแสงสว่างเกิดขึ้นด้วย

พู!

ลู่เฉินทนไม่ไหว น้ำชาที่ดื่มลงไปเมื่อกี้นี้พ่นออกมาจากไปทันที แถมยังพ่นไปโดนมือของเฉินจือหรานด้วย

"ขอโทษครับ ขออภัยด้วยครับ"ลู่เฉินรีบหยิบกระดาษทิชชูมาเช็คมือให้เฉินจือหราน

"พี่ลู่ คำพูดของพวกเราน่าขำขนาดนี้หรือ?"จางดาวเรนมองมาที่ลู่เฉินด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ

สีหน้าของชูเฉียวจื่อก็มืดมนมาก ลู่เฉินเยาะเย้ยคำพูดที่เขาพูดหรือ?

"ขอโทษจริงๆครับ จู่ๆเมื่อกี้นี้ฉันก็คิดถึงเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง"ลู่เฉินทนความอยากหัวเราะลงไปแล้วพูด

"เฮ่อ"ชูเฉียวจื่อหัวเราะเยาะออกมา แล้วก็ไม่สนใจลู่เฉินอีก

"ชูเฉียวจื่อ คุณโม้หรือเปล่า ใครจะสามารถเก่งขนาดนั้นล่ะ?ต้องรอจนตำรวจไปถึงจะสามารถขจัดพวกโจรได้แน่นอน"เฉินเสี่ยวปิงพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ

"เสี่ยวปิง คุณอย่าไม่เชื่อนะ ในโลกนี้มีผู้เชี่ยวชาญทางด้านการต่อสู้มากมาย พวกเขามีความสามารถที่พวกเราไม่สามารถคาดเดาได้ ก็อย่างเช่นฮันเทียน ลูกศิษย์ของปู่คุณก็เป็นตัวยงอยู่ แต่ในที่สุดหมัดเดียวของเขายังรับไม่ได้เลย"จางดาวเรนพูด

"เออ ฮันเทียนเก่งอยู่ แต่ก็ถูกลู่เฉินต่อยจนกระเด็นไปด้วยหมัดเดียวไม่ใช่หรือ?"เฉินเสี่ยวปิงหัวเราะอย่างเยาะเย้ย

สีหน้าของจางดาวเรนแย่สุดๆ อย่าไปพูดถึงว่าลู่เฉินต่อยฮันเทียนกระเด็นด้วยหมัดเดียวยังพอว่า แต่พอพูดถึงเรื่องนี้ ความเกลียดชังในใจที่มีต่อลู่เฉินก็เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม

"เสี่ยวปิง เรื่องนี้ฉันไม่ได้หลอกคุณจริงๆ ฉันมีเพื่อนคนหนึ่งเป็นตำรวจ วันนั้นเขาก็ได้ร่วมการต่อสู้กับโจรด้วย เขาพูดกับฉันเอง พอพวกเขาไปถึงที่หมู่บ้านของโจร เพียงเห็นแต่พวกโจรล้วนล้มไปกับพื้น ส่วนคุณตำรวจเฉินจิงก็ได้ไปเป็นตัวประกันร่วมกับวีรบุรุษคนนั้น ได้ข่าวว่าคุณตำรวจเฉินก็ได้รับความช่วยเหลือจากวีรบุรุษคนนั้น ทั้งสถานการณ์มีแต่วีรบุรุษต่อสู้กับโจรคนเดียว"ชูเฉียวจื่อพูดอย่างมั่นใจ

เมื่อได้ยินชูเฉียวจื่อพูดแบบนี้ แม้กระทั่งเฉินจือหรานยังค่อนข้างจะเชื่อแล้ว

เพราะยังไงเป็นเป็นข้อมูลที่ได้จากปากของตำรวจ ต้องเป็นจริงอยู่แล้ว ถึงแม้จะเกินจริงไปหน่อย แต่ก็คงประมาณนี้แหละ

"ไม่ทราบว่าวีรบุรุษคนนั้นหน้าตายังไง เป็นหนุ่มหรือเปล่า?"จู่ๆเฉินเสี่ยวปิงก็พูดขึ้นมา

"ได้ข่าวว่าเป็นชายหนุ่มอายุเพียงยี่สิบกว่าเอง"ชูเฉียวจื่อไม่ทันได้คิดก็พูดออกมา พูดจนเฉินเสี่ยวปิงรู้สึกนับถือคนนั้นมาก ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเสียใจภายหลังที่พูดออกมาแล้ว

"เอ๊ะ ถ้าใครสามารถช่วยฉันไปขอเบอร์โทรศัพท์หรือวีแชทของเขาได้ ฉันจะมอบรถหรูหราคันหนึ่งให้คนนั้นแน่นอน"เฉินเสี่ยวปิงพูดอย่างกับผู้หญิงบ้ากาม

พู!

ลู่เฉินเพิ่งถือแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่มอีกหนึ่งอึก เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเสี่ยวปิง อดไม่ได้จึงพ่นออกมาอีกครั้ง

คนทั้งโต๊ะมองมาที่เขาทันที สายตาของทุกคนล้วนปรากฏความไม่พอใจ

"คุณคิดเรื่องตลกอะไรขึ้นมาอีกหรือ?"เฉินจือหรานมองมาที่ลู่เฉินอย่างจนปัญญา

เพราะลู่เฉินพ่นโดนมือของเธออีกแล้ว ครั้งนี้ยิ่งร้ายแรงกว่าเดิม ยังพ่นโดนเสื้อผ้าของเธอด้วย

เสื้อผ้าของเธอชุดนี้เป็นสีขาวสะอาด ตอนนี้โดนน้ำชาพ่นใส่ เลยใส่ไม่ได้ทันที

"ขอโทษเป็นอย่างยิ่ง ฉันคิดเรื่องตลกอีกอย่างหนึ่งขึ้นมาได้"ลู่เฉินหยิบกระดาษทิชชู่ออกมา และสังเกตว่าไปโดนเสื้อผ้าของเฉินจือหราน เขาเลยต้องเอาทิชชู่ไว้บนมือของเฉินจือหราน"โทษเอ๋ย คุณจะให้ฉันชดใช้เสื้อผ้าอีกตัวให้คุณหรือเปล่า?ฉันยากจนจริงๆ"

ลู่เฉินกลัวว่าเดี๋ยวเฉินจือหรานจะให้เขาไปซื้อเสื้อผ้าด้วยกันกับเธอ จึงต้องตัดความคิดของเธอทิ้งไป

เฉินจือหรานทำตาขาวใส่เขา เธอไม่เชื่อว่าลู่เฉินจะไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าชุดหนึ่ง

เสื้อผ้าชุดนี้ของเธอก็ไม่แพง สามพันกว่าแค่นั้นเอง เธอเชื่อว่าสำหรับลู่เฉิน นี่ไม่เท่าไหร่หรอก

"จือหราน เดี๋ยวฉันจะไปซื้อชุดใหม่ให้คุณ"จางดาวเรนเห็นว่าโอกาสมาแล้ว จึงรีบพูด

"อ้อ ไม่ต้องแล้ว เพราะยังไงเสื้อชุดนี้ก็คือลู่เฉินซื้อให้ฉัน ให้เขาซื้ออีกชุดหนึ่งให้ฉันก็พอ"เมื่อเห็นว่าจางดาวเรนใจยังไม่ขาด เฉินจือหรานเลยกอดไหล่ของลู่เฉินแล้วพูด

เมื่อเห็นท่าทางของเฉินจือหราน บริเวณที่อ่อนแอที่สุดในใจของจางดาวเรนเหมือนถูกมีดบาด เจ็บปวดมาก

ลู่เฉินก็ตะลึง ทันใดนั้นก็ถูกท่าทางของเฉินจือหรานทำจนตกใจ เขาคาดไม่ถึงว่าคนที่ดูเหมือนจะเงียบๆอย่างเฉินจือหราน ยังมีความกล้าหาญเช่นนี้

สี่สำคัญที่สุดคือ เมื่อกี้นี้เขาบอกแล้วว่าเขาได้แต่งงานแล้ว

"พี่จาง คุณอย่าเข้าใจผิด ฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับเธอ ฉันแค่รู้จักคุณพ่อของเธอ แถมฉันก็มีภรรยาแล้ว"ลู่เฉินรีบเอามือออกจากเฉินจือหราน และอธิบาย

คำอธิบายของเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดให้จางดาวเรนฟัง จางดาวเรนจะคิดแบบไหน เขาไม่สนใจหรอก

เขาตั้งใจที่จะอธิบายให้หวงยาวจุนและหยูเจื่องเทาทั้งสามคนฟัง

สามคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของพ่อตา ถ้าพวกเขานำเรื่องของวันนี้ไปเล่าให้พ่อตาฟัง นั้นก็ซวยแล้ว"

"ลู่เฉิน แกนี่ช่างใจร้ายหรือเกิน เมื่อคืนอยู่บนเตียงแกได้พูดอะไรไปลืมไปแล้วหรือ?แกบอกว่าไม่นานแกก็จะหย่าร้างกับผู้หญิงคนนั้น แล้วมาแต่งงานกับฉัน ผู้ชายอย่างพวกแกเชื่อถือไม่ได้เลยหรือ?"เฉินจือหรานทำเหมือนโมโหมาก ทำให้คนสงสารไปใหญ่เลย

แถมเดิมทีเธอก็ดูค่อนข้างจะอ่อนแอ จึงทำให้ดูแล้วเหมือนจริงมาก

"อะไรนะ?จังหวะเร็วขนาดนี้เชียว ได้ขึ้นบนเตียงแล้วด้วย?แถมยังขึ้นกับผู้ชายที่มีเมียแล้ว?"จางดาวเรนรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าทันที รับความจริงนี้ไม่ได้

เขาชอบเฉินจือหรานมาหลายปีแล้ว คาดไม่ถึงว่าในที่สุดเฉินจือหรานยังไม่ทันได้แต่งงาน ก็ไปมีความสัมพันธ์กับผู้ชายที่มีเมียแล้ว

ในขณะนี้ เขารู้สึกเหมือนมีลูกศรนับพันแทงเข้าไปในหัวใจของเขา

เฉินเสี่ยวปิง หวงยาวจุน หยูเจื่องเทา เล่ยหมิงเฉาและอีกหลายคนล้วนเบิกตากว้าง คาดไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลเฉิน......