คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 143

บทที่143 ช่วยคน

ผู้หญิงเดินอย่างกะโผลกกะเผลกไปทางอาคารส่วนบุคคลพร้อมตะโกนไปด้วย เผยให้เห็นความรักอันใหญ่ยิ่งของมารดา

"อาคารหลังนั้นใกล้จะถล่มแล้ว ถ้าคุณไปก็ต้องตายด้วยนะ"

"ใช่ไงคุณพี่ ขณะนี้อาร์ฟเตอร์ช๊อคยังไม่ได้ผ่านไป พออาร์ฟเตอร์ช๊อครอบต่อไปมา อาคารหลังนี้จะต้องถล่มแน่ๆ"

คนข้างๆล้วนโน้วนาวใจผู้หญิงขาเป๋ แต่ไม่มีใครรู้ว่าอาร์ฟเตอร์ช๊อครอบต่อไปจะมาเมื่อไหร่ แถมบ้านหลังนั้นก็ได้ถล่มไปส่วนหนึ่งแล้ว ใครจะกล้าขึ้นไปช่วยคนล่ะ

แต่ผู้หญิงขาเป๋จะฟังคำแนะนำของพวกเขาได้ยังไงล่ะ ข้างในเป็นลูกชายของเธอที่พึ่งพาชีวิตกันกับเธอสองคน เธอจะต้องช่วยแน่นอน

เมื่อเห็นผู้หญิงที่ยึดมั่นในสิ่งที่จะทำ และจึงมองไปดูฉีฉีที่ค่อนข้างจะหวาดกลัวนอ้อมอกของตนเองอีก ลู่เฉินเกิดความเห็นใจขึ้นมา เลยเดินไปทางผู้หญิงขาเป๋ด้วยเท้ากว้างใหญ่

"คุณพี่ คุณช่วยพาลูกสาวของฉันไปที่สวนสาธารณะเรินหมินข้างหน้านี้ ฉันจะขึ้นไปช่วยลูกชายของคุณเอง"ลู่เฉินพูด

"จริงหรือคะ?ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ คุณไม่ต้องห่วง แม้ว่าในที่สุดคุณไม่ได้ช่วยสำเร็จ ฉันก็จะดูแลลูกสาวของคุณให้ดี"ผู้หญิงพูดด้วยความซาบซึ้งใจ

"เออ ผู้ชายของคุณอยู่ชั้นห้าใช่หรือเปล่า เมื่อกี้การถล่มเกิดขึ้นในชั้นที่เจ็ด ลูกชายคุณน่าจะไม่ได้เกิดอะไรของ คุณบอกเลขที่ห้องให้ฉัน ฉันจะขึ้นไปช่วยอย่างเร็ว"ลู่เฉินพูดพร้อมพยักหน้า

"504 ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ"ผู้หญิงขาเป๋พูด

"ฉีฉี คุณไปที่สวนสาธารณะเรินหมินข้างหน้านี้กับคุณป้าคนนี้ก่อนนะ พ่อจะขึ้นไปช่วยคน"ลู่เฉินปล่อยฉีฉีลงมาและพูด

"พ่อ หนูกลัว หนูจะไปกับพ่อ"ฉีฉีดึงมือของลู่เฉินเอาไว้ ไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ผู้หญิงขาเป๋

"ฉีฉีอย่าดื้อ เป๊บเดียวเองเดี่ยวพ่อก็ลงมาแล้ว ไปอยู่ฝั่งนู้นกับคุณป้าก่อนนะ"ลู่เฉินแตะศรีษะของฉีฉีและพูด

"เออ พ่อต้องรีบกลับมานะ"ฉีฉีพยักหน้า จากนั้นจึงไปกับผู้หญิงขาเผ๋อย่างไม่ค่อยเต็มใจ

ลู่เฉินพยักหน้าให้ฉีฉีอย่างหนักแน่น จากนั้นก็วิ่งเข้าไปในบ้านส่วนบุคคล

"วีรบุรุษ สุดยอดจริงๆ!"

"ใช่ไง เป็นคนที่กล้าหาญมาก แต่เสียดายที่โง่ไปหน่อย อาคารนี้ถล่มไปแล้วครึ่งหนึ่ง มีอันตรายได้ทุกๆเวลา ไม่แน่เขาอาจต้องตายด้วยน่ะ"

เมื่อเห็นว่าลู่เฉินวิ่งเข้าไปในบ้าน ทุกคนล้วนเห็นใจเขา และต่างก็ส่ายหัวและถอนหายใจออก บ้านนั้นใกล้จะถล่มแล้ว ใครเข้าไปใครต้องตาย

แน่นอนว่าก็มีบางคนรู้สึกว่าผู้หญิงขาเป๋ค่อนข้างจะเห็นแก่ตัว แต่เมื่อนึกถึงในความที่เธอเป็นแม่ และอยากจะได้ช่วยลูกของตัวเอง มีความเห็นแก่ตัวหน่อยก็เป็นเรื่องปกติ

ลู่เฉินวิ่งเข้าไปในอาคารส่วนบุคคล ลิฟท์นั่งไม่ได้แล้ว แถมในสถานการณ์ที่อาจเกิดถล่มได้ตลอดเวลา เขาก็ไม่กล้านั่งลิฟท์

เขาวิ่งขึ้นไปในตึก ยังมีชาวบ้านบางคนวิ่งลงมาจากบันไดด้วยความตื่นตระหนก

แม้เนื่องจากถล่มทำให้บริเวณบันไดหลายที่เกิดการแตกหัก แต่ลู่เฉินก็ยังสามารถวิ่งไปถึงชั้นห้าอย่างเร็ว แถมก็ได้หาเจอห้อง504ด้วย

"คุณแม่ คุณแม่~"ลู่เฉินเพิ่งมาถึงนอกก็ได้ยินเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังร้องไห้อย่างน่าสงสารอยู่ในห้อง ลู่เฉินจึงกระแทกประตูห้องออกทันที

เด็กผู้ชายห้าหกขวบในห้องมองมาที่ลู่เฉินด้วยสายตาที่ระมัดระวัง กลัวจนไม่กล้าร้องอีก

"รีบออกไป ที่นี่จะถล่มแล้ว ฉันพาคุณไปหาแม่"ลู่เฉินไม่ได้พูดอะไรมาก อุ้มเด็กผู้ชายขึ้นมาแล้วเดินออกไปข้างนอก

ไม่ทราบว่าเด็กผู้ชายรู้เรื่องที่ลู่เฉินพูด หรือเป็นเพราะหวาดกลัวต่อท่าทางที่ผึ่งผายของลู่เฉิน ในที่สุดเขาก็ได้พยักหน้าอย่างเงียบๆ

ปัง!

ทันใดนั้น อาร์ฟเตอร์ช๊อคก็มาถึงในเวลานี้ อาคารทั้งหลังเริ่มสะเทือนอย่างรุนแรงอีกครั้ง ทางเดินบันไดที่แต่เดิมก็ไม่มั่นคงได้ถล่มลงอย่างกะทันหัน