คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 144

บทที่144 บริจาคเงิน

เงาสองคนนั้นก็คือลู่เฉินและวูเทานั่นเอง ทั้งสองคนนับว่าโชคดีที่วิ่งออกมาจากตึกได้ หลังจากนั้นก็มีเสียงดังสนั่นขึ้นตึกถล่มลงทันใด！ ทั้งสองแทบจะหนีออกมาไม่ทัน

เมื่อวิ่งออกมาได้ประมาณสิบกว่าเมตรแล้วหันกลับไปดูตึกที่ถล่มลงมา ใจก็แทบจะหยุดเต้น

“พ่อหนุ่ม วางฉันลงเถอะ” หญิงชราพูดกับวูเทา

เมื่อหญิงชรามองไปยังบ้านที่อาศัยอยู่หลายสิบปีพังลงเป็นกองขยะ เธอก็ตาแดงก่ำด้วยความอาลัย

“ไปกันเถอะครับ ที่สวนสาธารณะปลอดภัยที่สุด” ลู่เฉินบอกกับทั้งสองคน

หญิงชราพยักหน้าตอบรับแล้วเดินไปยังสวนสาธารณะกับเขาทั้งสอง

“มาแล้วๆ！ เขาออกมาทัน！”

“เขาอุ้มเด็กออกมาด้วย！ เขาเข้าไปช่วยเด็กคนนั้นจริงๆเหรอ？”

เมื่อคนที่สวนสาธารณะมองเห็นลู่เฉินเดินออกมา พวกเขาก็พากันชื่นชมลู่เฉินถึงความกล้าหาญ แต่บางคนก็ว่าลู่เฉินนั้นโง่ แต่อย่างไรก็ถามทุกคนล้วนตกตะลึงที่ระยะเวลาสั้นๆนี้ เขาขึ้นไปชั้นห้าและช่วยเด็กลงมาทันได้อย่างไร สุดยอดจริงๆ！

“แม่！ แม่！” เด็กน้อยเมื่อเห็นหญิงขาพิการผู้นั้นก็ร้องหา

ลู่เฉินวางเขาลงและเด็กน้อยได้วิ่งตรงเข้าไปหาผู้เป็นแม่

“เสี่ยวเป่า！” ผู้เป็นแม่โอบกอดลูกไว้แน่น น้ำตาเธอไหลริน

เมื่อตอนที่เห็นภาพตึกถล่มลงมา ในสมองของเธอว่างเปล่าและคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอลูกชายอีกแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มคนนั้นจะเข้าไปช่วยลูกชายเธอออกมาได้ทันเวลา

หญิงขาพิการผู้นั้นปล่อยลูกชายลงแล้วคุกเข่าที่พื้น ก้มหัวคารวะและร้องไห้ “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ......”

ลู่เฉินพยุงเธอลุกขึ้นมาและส่ายหัวพูดว่า “ไม่เป็นไรครับเรื่องแค่นี้เอง”

“คุณคะ คุณรู้จักเธอไหม？ ทำไมถึงเลือกที่จะเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยเด็กคนนั้นออกมากัน？”

ในขณะนั้นมีนักข่าวคนหนึ่งถามลู่เฉินขึ้น

ลู่เฉินมองไปที่นักข่าวคนนั้น และงุนงงกับคำถามไร้สาระของเธอ

เขาชี้ไปที่วูเทาและพูดว่า “คุณไปถามเขาเถอะนะครับ เขาถึงจะเป็นฮีโร่ที่แท้จริง เขาแบกคุณยายคนนั้นลงมาจากตึกจนถึงที่นี่”

ลู่เฉินพูดจบก็อุ้มฉีฉีเดินจากไป และหยิบมือถือโทรหาหลินอี้จุน

เมื่อนักข่าวสาวเห็นว่าลู่เฉินไม่ยินยอมให้การสัมภาษณ์ เธอก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เมื่อได้ยินลู่เฉินพูดว่าวูเทาเป็นคนอุ้มคุณยายลงมาจากตึก เธอจึงได้ไปสัมภาษณ์เขาด้วยความกระตือรือร้น

“คุณอยู่ที่ไหน？” เมื่อหลินอี้จุนรับสาย ลู่เฉินก็เอ่ยถามขึ้น

“ฉันอยู่ที่บริษัทค่ะ แต่ว่าตอนนี้พวกเรารวมตัวกันที่สนามหญ้าอย่างปลอดภัยแล้ว คุณกับฉีฉีไม่เป็นอะไรใช่ไหม？” หลินอี้จุนถามด้วยความเป็นห่วง

แม้ว่าเธอจะยังโกรธลู่เฉินอยู่มาก แต่ในตอนนี้เธอก็เป็นห่วงเขาจากใจจริง

เธอรีบโทรหาลู่เฉินตั้งแต่รู้เรื่อง แต่ตอนนั้นลู่เฉินกำลังเข้าไปช่วยเด็กที่ติดอยู่ฝนตึก จึงไม่ทันได้รับสาย

“อืม คุณกลับไปก่อนแล้วกัน วันนี้คงไม่ได้ทำงานแน่ ยังมีอาฟเตอร์ช็อกตามมาอีก” ลู่เฉินพูด

“จะกลับยังไงคะ อาฟเตอร์ช็อกยังไม่หมด กลับไปยิ่งอันตรายกว่าเดิม ตอนนี้ตำรวจกำลังจัดแจงให้ทุกคนเดินทางไปที่สวนสาธารณะอยู่ รถติดมากๆ ฉันคงกลับไม่ได้ละค่ะ” หลินอี้จุนตอบกลับ

“อืม งั้นเดี๋ยวค่อยว่ากันใหม่ ติดต่อผมตลอดเวลา เข้าใจไหม” เมื่อพูดจบลู่เฉินก็วางสายลงและพาฉีฉีมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งในสวนสาธารณะ เขากำลังเชคว่าที่ไหนบ้างได้รับผลกระทบจากแผ่นดินไหว

จากรายงานของสื่อ พบว่ามณฑลเสฉวนเมืองหนานอานเขตหวงผิง เกิดแผ่นดินไหวระดับ7.5 ซึ่งอยู่ห่างจากหยูโจวเพียงนิดเดียวนั้น จึงได้รับผลกระทบด้วย

จั่วเจียเหลียงก็เสียเงินร้อยล้านให้ลู่เฉินเช่นกัน เขาไม่ชอบขี้หน้าลู่เฉินนัก

แต่เมื่อเห็นว่าวันนี้เซ่เว่ยเหาได้เชิญลู่เฉินมาร่วมงานด้วย ก็รู้ว่าช่วงนี้หากจะจัดการลู่เฉิน น่าจะเป็นไปได้ยากเสียหน่อย

เพียงแต่ว่า พวกเขาทุกคนรู้ดีว่าเรื่องที่เชิญมาในวันนี้คงไม่พ้นการระดมทุน ลู่เฉินจะมีเงินมาบริจาคมากเท่าไหร่เชียว？

จั่วเจียเหลียงก็ทักทายลู่เฉินแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

แต่หลิวไคหยาง หัวหน้าตระกูลหลิวจ้องมองลู่เฉินตาไม่กะพริบ เขาไม่เก็บอารมณ์เอาเสียเลย

ครั้งที่แล้วเมื่อเซ่เว่ยเหาดื่มให้กับลู่เฉิน ก็ทำให้เขาตกตะลึงมากพอแล้ว ในวันนี้สถานการณ์แบบนี้ลู่เฉินกลับมาปรากฏตัวที่นี่！ หมายความว่าในสายตาของเซ่เว่ยเหานั้น ลู่เฉินมีตำแหน่งเท่ากับพวกเขาทั้งสี่คน

จะเป็นไปได้ยังไง？

เจ้าเด็กนี่มีสิทธิ์อะไรกัน？

ลู่เฉินมองดูหลิวไคหยางที่มองมายังตน จากนั้นเขาได้ส่งรอยยิ้มให้

แม้เขาจะไม่เคยมีปัญหากับหลิวไคหยางมาก่อน แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นได้ง่ายๆ

จิ้งจอกแก่เจ้าเล่ห์แบบนี้ ทางที่ดีอย่าทำตัวเป็นปรปักษ์กับเขาจะดีที่สุด

“หัวหน้าตระกูลทั้งสี่และคุณลู่ ขอโทษนะครับที่มาช้า รถติดนิดหน่อย”

ในขณะนั้นเอง เซ่เว่ยเหาและเลขาฯก็เดินเข้ามาและกล่าวขอโทษทั้งห้าคน

หมายเหตุ：เรียนผู้อ่าน เซ่ซูเจี๋ย และ เซ่เว่ยเหา ในหนังสือเล่มนี้เป็นบุคคลเดียวกัน