คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 150

บทที่150 คำท้าของจาวดาวเรน

“คุณหนูใหญ่บ้านตระกูลเฉินกำลังมาแล้ว อยากจะรู้นักว่าเขาจะจัดการกับสถานการณ์นี้ยังไง?”

“ไอ้ขยะนี่เมื่อกี้วางถ้าเก่งมากไม่ใช่หรือไง? อีกทั้งยังกล้าทำร้ายอู๋ไคจนเดินไม่ได้ อยากจะรู้นักว่าคุณหนูใหญ่บ้านตระกูลเฉินจะทำอย่างไรกับเขาเพื่อให้อู๋ไคพอใจ”

“นั่นน่ะสิ ถ้าเมื่อกี้ไม่เห็นแก่หน้าคุณหนูบ้างตระกูลเฉินละก็ ผมเองคงจะออกไปจัดการมันด้วยแล้ว!”

เมื่อสักครู่พวกเขาแต่ละคนกลัวเสียจนหัวหด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินจือหราน แต่ละคนก็ทำเป็นวางท่า ลืมไปเสียสนิทว่าเมื่อสักครู่ถูกลู่เฉินต่อยจนเละไม่เป็นท่า

และบัดนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินจือหรานพวกเขาทุกคนก็ทำตัวเป็นพ่อพระ และอ้างว่าเห็นแก่หน้าเฉินจือหรานจึงไม่อยากทำร้ายลู่เฉิน แต่ความจริงแล้วพวกเขาสู้ลู่เฉินไม่ได้แม้แต่นิดเดียวต่างหาก

แต่ใครจะไปรู้ถึงความรู้คิดภายในของเฉินจือหรานตอนนี้ได้

กว่าเธอจะเชิญลู่เฉินมางานนี้ได้ ต้องหยิบยกพื้นที่บริเวณเกาะสีเขียวนั้นมาพูด ลู่เฉินจึงได้ตอบตกลงเดินทางมา

คิดไม่ถึงว่าเธอเพียงแค่ออกไปแต่งหน้าเป็นเพื่อนหลานหลินครู่เดียว พวกเขาเหล่านี้กลับทำให้ลู่เฉินต้องโมโห

ตั้งแต่แรกเริ่มเธอเองก็ไม่ได้ชอบอู๋ไคและเพื่อนเขานัก

ในสายตาของเธออู๋ไคพวกนั้นจะสู้1ได้อย่างไร!

“คุณหนูใหญ่ครับ คุณต้องช่วยผมนะ ไอ้ขยะนี่มันแทรกตัวเข้ามายังไม่เท่าไหร่ พอพวกเราให้มันเอาการ์ดเชิญออกมา มันก็ลงไม้ลงมือกับพวกผม ทำร้ายผมจนขาหักแบบนี้” อู๋ไคพูดร้องขอความเห็นใจจากเฉินจือหราน

ในใจของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น และหากเป็นไปได้เขาจะหักขาทั้งสองข้างของลู่เฉินด้วยมือของตัวเอง

แต่ว่าเฉินจือหรานไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อย อีกทั้งเดินตรงมาหยุดต่อหน้าลู่เฉินและก้มกล่าวขอโทษว่า “คุณลู่เฉินคะ ดิฉันต้องขออภัยด้วยจริงๆ เมื่อสักครู่ฉันออกไปแต่งหน้ากับเพื่อน ไม่คิดว่าคนพวกนี้จะกล้าทำให้คุณต้องโมโหฉัน......”

หา!!!

ทุกคนล้วนตกตะลึง!

เฉินจือหรานกล่าวขอโทษเจ้านี่หรือ?

ให้ตายเถอะ มันไม่ใช่พวกกระจอกหรอกเหรอ!

บรรดาคนที่เมื่อสักครู่ทำเป็นเก่งกาจ ตอนนี้สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ตกใจหน้าซีดใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ

เธอเป็นถึงคุณหนูใหญ่แห่งบ้านตระกูลเฉิน แต่กลับต้องมาขอโทษไอ้กระจอกนี่? อีกทั้งไม่ถามถึงเรื่องราวเป็นมาอย่างไร ก็เอ่ยขอโทษด้วยตัวเองแล้ว

หรือเขาจะเก่งกาจไปกว่าคุณชายของตระกูลทั้งสี่อีกนั้นเหรอ?

โลกนี้มันบ้าไปแล้วแน่ๆ!

ไอ้กระจอกนี่ทำร้ายอู๋ไคเสียจนขาหัก แต่เฉินจือหรานไม่แม้แต่จะเอ่ยโทษเขากลับออกตัวขอโทษด้วยตัวเอง

ทุกคนอยู่ในความตกตะลึง และรู้สึกเสียใจที่ทำให้ลู่เฉินต้องขุ่นเคือง

แม้แต่เฉินจือหรานเองยังต้องเอ่ยปากขอโทษด้วยความระมัดระวังแบบนี้ แล้วพวกเขาจะไปเหลืออะไร?

ก่อนหน้านี้พวกที่บอกว่าจะหักขาลู่เฉิน ตอนนี้ทุกคนก็หน้าเขียวหน้าเหลือง

พวกเขาพูดไปเพียงเพื่อระบายอารมณ์ แต่ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันเป็นเช่นนี้

อู๋ไคคล้ายกับถูกสายฟ้าฟาดลงมา ตอนนี้พวกเขาเพิ่งรู้ตัวว่าพวกเขาได้ทำให้บุคคลที่ไม่ควรแตะต้องขัดเคืองใจเข้าเสียแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งอู๋ไค เมื่อนึกถึงว่าตนเพิ่งจะขับรถไปชนรถของลู่เฉินพังยับเยิน แม้ว่าตอนนี้ขาของเขาจะหัก แต่สีหน้าก็ซีดเซียวด้วยความกลัว