คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 151

บทที่151 หรือเขาจะเป็นคนใหญ่คนโต

ลู่เฉินจ้องมองไปที่จางดาวเรน เขาเดาไม่ออกว่าเหตุใดจางดาวเรนจึงกล้าท้าทายเขาแบบนี้？หรือเพราะบอดี้การ์ด 2-3 คนนั้น？

“สู้กันด้วยกำลังหรือความสามารถ？ ไม่ว่าจะกำลังหรือความสามารถก็ไม่ต่างกันหรอกนะ” ลู่เฉินหรี่ตาลงมองเขา

“ลูกผู้ชายแน่นอนว่าต้องสู้กันด้วยกำลังอยู่แล้ว” จางดาวเรนพูดออกมา

“แน่ใจนะว่าจะท้าผม？” ลู่เฉินชี้ไปที่จางดาวเรนและชี้มาที่ตนเอง เขาไม่เข้าใจว่าจางดาวเรนไปเอาความกล้ามาจากที่ไหน

“ไม่！ ไม่ใช่ผมแน่นอน แต่เป็นคนในตระกูลจาง คุณกล้าไหมล่ะ？” จางดาวเรนถาม

ลู่เฉินมองด้วยสายตาดูถูก เขารู้ว่าจางดาวเรนจะพูดแบบนี้

“ผมไม่สนใจ！” ลู่เฉินพูดออกมาตรงๆ

“กลัวว่าคุณจะตัดสินใจเรื่องนี้เองไม่ได้สิ” จางดาวเรนหัวเราะ

“คุณกำลังขู่ผมอย่างนั้นหรือ？” ลู่เฉินมองเขา การที่เขากล้าพูดแบบนี้แน่นอนว่าต้องมีความมั่นใจในระดับหนึ่ง

ต่อให้ใช้หัวแม่เท้าคิดลู่เฉินก็รู้ว่าการที่จางดาวเรนกล้าขู่เขาเช่นนี้ จะต้องหยิบยกภรรยาและลูกสาวของมาเกี่ยวข้องด้วยแน่นอน

กล้าใช้เธอทั้งสองคนมาขู่เขาอย่างนั้นเหรอ？

ลู่เฉินส่งสายตาอาฆาต

“ผมขอเตือนคุณว่าให้ยอมรับคำท้าของผมซะ ไม่อย่างนั้นคุณจะเสียใจ” จางดาวเรนหัวเราะด้วยความเยือกเย็น

ลู่เฉินครุ่นคิดชั่วครู่ เมื่อนึกถึงฮันเทียน เขาจำได้ว่าในวันนั้นฮันเทียนถูกเขาต่อยเพียงหมัดเดียวก็ล้มลง หรือเจ้านั่นจะกลับมาแก้แค้นกัน？

“ตกลง ผมยอมรับคำท้า บอกเวลา สถานที่มา” เมื่อนึกได้ดังนั้นลู่เฉินก็พยักหน้าตอบตกลง

“ต่อจากนี้อีก 3 วัน ทุ่มตรงที่ Small Island in the Lake” เมื่อเห็นลู่เฉินตอบรับ จางดาวเรนก็พูดออกมาอย่างมีความสุข

ครั้งที่แล้วฮันเทียนถูกเขาสยบได้เพียงหมัดเดียวทำให้ฮันเทียนไม่พอใจมาก เมื่อเขากลับไป ได้นำเรื่องนี้ไปบอกกับท่านอาจารย์และท่านอาจารย์ตกลงจะแก้แค้นให้เขา

อาจารย์ของฮันเทียนเป็นผู้มีความสามารถอย่างแท้จริง เขาเก่งกว่าฮันเทียนหลายเท่านัก

จางดาวเรนมั่นใจว่าครั้งนี้ลู่เฉินจะต้องจบสิ้นแล้วแน่ๆ ครั้งที่แล้วในงานวันเกิดครบรอบ 70 ปีของนายท่านตระกูลเฉิน ลู่เฉินปฏิบัติต่อเขาเช่นนั้น เขาจำฝังใจมาโดยตลอด

ครั้งนี้เขาจะได้เห็นลู่เฉินถูกสยบต่อหน้าเขาเสียที เมื่อคิดได้ดังนี้ก็ช่างมีความสุข

“ตกลง” ลู่เฉินพยักหน้าและมองไปทางเฉินจื่อหรานพูดว่า "ผมขอตัวก่อน”

งานเลี้ยงแบบนี้เขาไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว เมื่อเขาเดินทางมาตามคำเชิญแล้วก็ไม่อยากจะอยู่อีกต่อไป

“คุณลู่คะ” เฉินจื่อหรานคล้ายกับจะพูดอะไรออกมาแต่เธอก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ให้พวกเขาชดเชยผมด้วยรถคันหนึ่งก็พอ เรื่องนี้ก็จบกัน” ลู่เฉินพูดจบก็เดินออกไป

เฉินจื่อหรานรีบวิ่งตามออกมา

เมื่อลู่เฉินเห็นรถ Audi ของตัวเองถูกชนจนเละไม่เป็นท่า เขาได้แต่ฝืนยิ้มอยู่ในใจ

เจ้าอู๋ไคนี่ก็มีใจกล้าเหมือนกัน รถตัวเองราคาตั้ง 20 กว่าล้านกลับไม่สนใจ ยอมสละเพื่อมาชนรถ Audi ของเขาได้

“เป็นยังไงล่ะ เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปแล้วใช่ไหม？ ผมบอกแล้วว่าอย่าจอดรถตรงนี้ก็ไม่เชื่อ คุณอู๋ไคเป็นทายาทเศรษฐีตัวจริงเสียงจริง ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ ดูสิรถของเขาราคาตั้งหลายร้านเขายังไม่สนใจ เพื่อที่จะชนรถคุณระบายอารมณ์เขาก็ยอมได้ นี่แหละที่เรียกว่าอำนาจของคนมีตังค์” เห็นลู่เฉินยิ้มแบบนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นก็เดินเข้ามาพูด