คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 154

บทที่154 หาเรื่อง

"คุณ คุณลู่ครับ"เดิมทีหลอหยุนฮวยที่สีหน้าดุร้ายนั้น พอได้เห็นว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆเฉินเสี่ยวปิงเป็นลู่เฉิน เลยรู้สึกตะลึงทันที

ครั้งก่อนในงานเลี้ยงของตระกูลจั่ว เขาเห็นกับตาว่าพวกคนใหญ่คนโตอย่างเซ่ซูเจี๋ยยังขอชนแก้วกับลู่เฉินเลย นี่เป็นคนใหญ่คนโตที่เขาคาดฝันอยากจะรู้จักมานาน

"คุณเป็นใคร?"ลู่เฉินหันไปมองหลอหยุนฮวย ในความทรงจําเหมือนไม่เคยรู้จักคนนี้มาก่อน

"ผมชื่อหลอหยุนฮวยครับ ครั้งก่อนที่อยู่ในงานเลี้ยงของตระกูลจั่ว ผมโชคดีได้นั่งอยู่ข้างคุณลู่ครับ"หลอหยุนฮวยอธิบาย

"เออ"ลู่เฉินพยักหน้า เหมือนจำขึ้นมาได้หน่อยนึง

เล่ยผู่อินเบิกตากว้าง นี่ยังเป็นคนไม่ได้เรื่องที่เธอรู้จักหรือ?

เฉินเสี่ยวปิงดีต่อเขายังไม่ว่า ทำไมแม้กระทั่งหลอหยุนฮวยยังเคารพต่อเขาล่ะ?

เมื่อกี้เขายังบอกว่าจะสั่งสอนไอ้ขยะคนนี้สักรอบให้เขาได้ตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาตัวเองไม่ใช่หรือ?

เล่ยผู่อินไม่เข้าใจจริงๆ ลู่เฉินเป็นแค่เศษสวะ เป็นคนไม่ได้เรื่อง นี่เป็นสิ่งที่เธอเห็นกับตา แถมครอบครัวของหลินอี้จุนล้วนปฏิบัติต่อลู่เฉินไม่ดีด้วย เพียงแค่นี้ก็สามารถบ่งบอกถึงทุกอย่างได้แล้ว

แต่ทำไมเฉินเสี่ยวปิงกับหลอหยุนฮวยถึงจะประจบสอพลอเขาล่ะ?

"เสี่ยวปิง คุณก็อยู่ด้วยหรอ"หลอหยุนฮวยไม่ได้สนใจเล่ยผู่อินที่ตะลึงอยู่ ยิ้มใส่เฉินเสี่ยวปิงและพูด

"อ๋อ คนที่เล่ยผู่อินรอนั้นก็คือคนนั่นเอง"เฉินเสี่ยวปิงพูด

"เออ คาดไม่ถึงว่าคุณได้อยู่กับคุณลู่ เอ๊ะ เสี่ยวปิง คุณลู่ พวกคุณยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม ฉันเลี้ยงข้าวพวกคุณได้ไหม?"หลอหยุนฮวยมองไปที่ลู่เฉินด้วยความคาดหวัง เขาอยากรู้จักกับลู่เฉินมานานแล้ว

เขารู้อยู่แก่ใจว่าเฉินเสี่ยวปิงจะไม่มีวันชอบเขาหรอก เลยเลิกความโลภที่มีต่อเธอแล้ว

เฉินเสี่ยวปิงมองไปทางลู่เฉิน ลู่เฉินยักไหล่ เขายังไงก็ได้เพราะเดิมทีเขาก็ได้ออกมากินข้าวเที่ยงอยู่แล้ว

"โอเค นั้นก็ไปกินข้าวกัน"ลู่เฉินไม่ได้ปฏิเสธ เฉินเสี่ยวปิงก็เลยคิดจะช่วยหลอหยุนฮวยสักรอบหนึ่ง

เดิมทีเธอก็เป็นคนฉลาด ดูจากสายตาที่หลอหยุนฮวยมองลู่เฉิน เธอก็รู้แล้วว่าหลอหยุนฮวยอยากจะรู้จักกับลู่เฉิน

เพราะยังไงเธอกับหลอหยุนฮวยก็เป็นเพื่อนร่วมห้องในสมัยมัธยมปลาย แถมลู่เฉินในตอนนี้ยังเป็นบุคคลลึกลับที่มีชื่อเสียงกว่าเจ้าชายทั้งสี่ ใครไม่อยากรู้จักกับเขาล่ะ

หลังออกจากร้านเครื่องดื่ม หลอหยุนฮวยก็พาพวกเขามาถึงร้านอาหารระดับสูงร้านหนึ่ง

ห้องส่วนตัวของร้านอาหารฝรั่งร้านนี้คนธรรมดาไม่สามารถจองได้ด้วยซ้ำ แต่ด้วยความสามารถของหลอหยุนฮวย จองห้องส่วนตัวห้องหนึ่งยังไม่เป็นปัญหาหรอก

ได้ข่าวว่าคุณหนูสองของตระกูลเฉินก็มาด้วย เจ้าของร้านอาหารยังมาขอชนแก้วกันก่อน ในที่สุดยังได้สั่งผู้จัดการหน้าร้านมารออยู่นอกห้อง เพื่อคอยรับใช้

หลอหยุนฮวยคาดไม่ถึงว่าลู่เฉินเป็นคนอัธยาศัยดีเช่นนี้ โดยเฉพาะหลังได้ชนแก้วสนทนากันแล้ว ยิ่งมีความรู้สึกเหมือนรู้จักกับเขามานาน

สิ่งสำคัญที่สุดคือหลอหยุนฮวยเป็นคนพูดเก่ง แม้เขารู้ว่าฐานะของลู่เฉินพิเศษมาก แต่เขาไม่ได้พูดถึงฐานะของลู่เฉินแม้แต่นิด และพอดีได้พูดถึงฟุตบอลซึ่งลู่เฉินก็สนใจเหมือนกัน สองคนเลยได้คุยกันอย่างมีความสุขยิ่งขึ้น

โชคดีที่เฉินเสี่ยวปิงก็เป็นแฟนบอลเช่นกัน เลยสามารถพูดคุยกันทั้งสองคนได้อย่างดี

เล่ยผู่อินก็ลองสอดแทรกคำพูดไปหลายคำ แต่ไม่มีใครตอบกลับเธอ นี่ทำให้เธอไม่พอใจอย่างยิ่ง

สิ่งที่เธอได้รับทุกอย่างเธอล้วนโทษที่ลู่เฉินคนเดียว

เพราะในสายตาของเธอ ถ้าไม่ใช่การปรากฏตัวของลู่เฉิน เฉินเสี่ยวปิงก็จะไม่สนใจแต่เขาและลืมความรู้สึกของตัวเอง

ถ้าไม่ใช่การปรากฏตัวของลู่เฉิน หลอหยุนฮวยก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไปประจบสอพลอเขาและกลับลืมตัวเองไป