คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 172

บทที่172 ถูกจับ

“เสี่ยวซัวจุนงั้นเหรอ？ หรือว่าจะ......”

เมื่อพบว่าลู่เฉินไม่สนใจพวกเขา และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน มองดูแล้วคล้ายกับเสี่ยวซัวจุน ตำรวจทั้งสองคนก็เริ่มใจคอไม่ดี

หรือว่าเขาจะเป็นเพื่อนกับเสี่ยวซัวจุนกัน？

เดี๋ยวก่อนนะ ครั้งที่แล้วเขาบริจาคถึง 50 ล้านเชียว ให้ตายเถอะ！เขาเป็นเศรษฐีที่บริจาคเงินช่วยเหลือกว่า 50 ล้าน！！！

ตายแน่ ตายแน่ๆ ต้องเกิดเรื่องแน่นอน！

ทั้งสองมองหน้ากันและรีบกลับไปยังสถานีตำรวจ

ณ เวลานี้ที่ร้านกาแฟ จางกุ้ยกำลังคุยอยู่กับชายวัยกลางคนคนหนึ่ง

ชายวัยกลางคนผู้นี้ชื่อว่าจู้ปินเป็นคนของบ้านตระกูลจาง เขาก็คือคนที่จางดาวเรนโทรไปหา เชิญให้มาดื่มกาแฟด้วย

ปกติแล้วจู้ปินก็รับใช้งานบ้านตระกูลจางและรับของกำนัลเสมอมา แม้ของกำนัลเหล่านั้นจะเป็นของกำนัลที่ไว้ให้แก่บุคคลเบื้องล่างของตระกูลจางแต่ก็สามารถสื่อถึงความหมายได้อย่างดี

ดังนั้นทุกครั้งเมื่อตระกูลจางมีเรื่องให้เขาช่วยเขาก็จะช่วยอย่างเต็มที่

เรื่องในวันนี้เดิมทีก็ค่อนข้างร้ายแรง เพราะนอกจากพนักงานในร้านที่โทรแจ้งตำรวจแล้วผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมาและลูกค้าที่เข้ารับใช้บริการก็ได้โทรแจ้งตำรวจเช่นกัน！

เรื่องร้ายแรงเพียงนี้เขากลับไม่เกรงกลัว หากไม่มีความสัมพันธ์ในกรมตำรวจแล้วละก็ จางกุ้ยเองก็คงไม่กล้าทำแบบนี้

เพราะไม่ว่ายังไงเรื่องนี้ก็ร้ายแรงเกินไปจริงๆ สุดท้ายคงต้องถูกดำเนินคดี

แต่ตอนนี้เขาไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว

เนื่องจากเขาเชื่อมั่นในความสามารถของบ้านตระกูลจาง อีกทั้งเชื่อมั่นว่าตระกูลจะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้

ในขณะเดียวกันมือถือของจางกุ้ยก็ดังขึ้น เมื่อเขายกขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นคนจากในกรมตำรวจ

“จางกุ้ย เรื่องนี้จัดการไม่ง่ายเลย ฝ่ายตรงข้ามโทรหาเสี่ยวซัวจุนต่อหน้าพวกผม！” หนึ่งในตำรวจสองคนนั้นพูดขึ้น

“เขาเป็นใครกัน？เขารู้จักกับเสี่ยวซัวจุนเหรอ？” จางกุ้ยถามด้วยความตกใจ

“ผมเองยังไม่แน่ใจว่าเป็นใคร แต่ฟังจากบทสนทนาที่เขาคุยกับเสี่ยวซัวจุนเมื่อครู่ รู้สึกว่าเสี่ยวซัวจุนเองก็กลัวเขาอยู่เหมือนกัน” ตำรวจคนนั้นพูดขึ้น

“อะไรนะ？ เสี่ยวซัวจุนกลัวเขาเหรอ？ ก็แค่เจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นเองไม่ใช่หรือไง？” จางกุ้ยรู้สึกว่าตำรวจสองคนนั้นคงบ้าไปแล้ว กล้าพูดแม้กระทั่งล้อเล่นแบบนี้ออกมา

“ใช่ครับ！ พวกเราแอบฟังเสียงขอเขาด้วย”

“เอาล่ะผมรู้แล้ว เรื่องนี้ปล่อยผ่านไปก่อนแล้วกัน ส่งคนไปสอบปากคำก็พอ” จางกุ้ยพูดออกมาอย่างไม่สนใจแล้ววางสายไปทันที

“คุณจู้ครับ คุณคิดว่าเสี่ยวซัวจุนจะเกรงกลัวเจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตธรรมดาๆคนหนึ่งไหม？” เมื่อเขาวางสายลงก็ถามจู้ปิน

“จะเป็นไปได้ยังไง？ อย่าว่าแต่เจ้าของร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตเลย ต่อให้เป็นคุณชายทั้งสี่ตระกูลใหญ่ก็ไม่กล้าขัดใจเสี่ยวซัวจุนหรอก” จู้ปินส่ายหัว

“ก็นั่นน่ะสิ ผมรู้สึกว่าตำรวจคนนั้นต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เขาโทรมาหาผมเมื่อครู่เพื่อต้องการบอกเป็นนัยๆว่าให้ผมระมัดระวังหน่อย มิน่าล่ะถึงได้เป็นแค่ตำรวจชั้นผู้น้อยอยู่วันยังค่ำ” จางกุ้ยหัวเราะเยาะออกมา

“ถูกต้องแล้วครับ อีกทั้งหากเสี่ยวซัวจุนรู้จักกับเขาจริงๆ การที่เขาจะเป็นปรปักษ์ต่อคุณก็ต้องคำนึงถึงความสามารถของตระกูลจางอยู่บ้าง การที่ตระกูลจางจะจัดการเสี่ยวซัวจุนก็ไม่ใช่ว่าไม่มีทางเอาเสียเลย” จู้ปินพูดออกมาด้วยความมั่นใจ

สิ่งเหล่านี้เขาได้ใช้เวลาหลายปีในการสืบความหลังของสี่ตระกูลใหญ่นี้มา ต่อให้เป็นเสี่ยวซัวจุนเองก็ไม่กล้าที่จะขัดใจตระกูลจางอย่างง่ายๆแน่นอน

จางกุ้ยพยักหน้า และด้วยเหตุผลนี้บ่งบอกได้ว่าทำไมเขาถึงได้จงรักภักดีต่อบ้านตระกูลจาง