คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 183

บทที่ 183 ไร้ยางอายเกินไปแล้ว

เมื่อมองเห็นแววตาอันดุเดือดของตงฟางหลง ลู่เฉินเองก็ตกใจเล็กน้อย

นอกจากหยุนลาวแล้ว ตงฟางหลงเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเขาเคยพบมา

โดยเฉพาะแววตาที่น่าเกรงขามของตงฟางหลงนั้น แม้แต่เขาเองเมื่อมองไปยังรู้สึกอึดอัด

แต่เขาได้ฝึกฝนร่างกายและจิตใจมาแต่เด็ก ขีดจํากัดในความอดทนแตกต่างจากคนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน

ดังนั้นแม้ว่าตงฟางหลงจะมีท่าทีที่น่ากลัวและสามารถสร้างแรงกดดันให้แก่ลู่เฉินระดับหนึ่งได้ แต่ลู่เฉินเพียงแค่หลับตาลงก็สามารถขจัดความกลัวทั้งหลายได้ในพริบตา

“ใช่ครับ เป็นผมเอง！ คนที่จะต่อสู้กับผมคือคุณอย่างนั้นเหรอ？” ลู่เฉินถาม

“เป็นแกก็ดีนี่！รนหาที่ตายแท้ๆ” ตงฟางหลงแม้จะตกตะลึงที่ลู่เฉินไม่เกรงกลัวต่อท่าทางของเขา แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก

เนื่องจากเมื่อสักครู่เขาเพียงใช้กำลังภายในเล็กน้อย การที่ลู่เฉินสามารถเอาชนะฮันเทียนได้นั้นหมายความว่าเขาเองก็เป็นผู้มีความแข็งแกร่งด้านกำลังภายในเหมือนกัน

ผู้ที่มีกำลังภายในแข็งแกร่งเช่นนี้คงไม่ตื่นตกใจเพราะท่าทีของฝ่ายตรงข้ามง่ายๆแน่

“ว่ายังไงนะ？ลองพูดใหม่อีกครั้งนึงซิ！” ลู่เฉินถามตงฟางหลง

เมื่อเขามาถึง ตงฟางหลงก็ทำท่าทีกร่าง แม้ว่าตงฟางหลงจะเป็นคนที่มีความสามารถแต่เขาก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้า

สำหรับคนธรรมดาทั่วไปนั้นถ้าไม่พอใจก็ต้องจัดการ

แค่พลุ่งเข้าใส่ก็เท่านั้น！

สำหรับคนอย่างพวกเขานั้นท่าทีสำคัญยิ่ง รายละเอียดเล็กๆน้อยๆระหว่างการต่อสู้ก็มีความสำคัญ หากเกิดการผิดพลาดประการใดขึ้นมาก็อาจจะทำให้พลิกล็อคแพ้ไปก็ได้

ตงฟางหลงมีท่าทางหยิ่งผยองแบบนี้ ลู่เฉินกำลังจะให้บทเรียนที่สาสมแก่เขา

เมื่อเห็นลู่เฉินมีท่าทีไม่เกรงใจอาจารย์ตงฟางแบบนั้น ลูกศิษย์มากมายของตงฟางหลงก็เริ่มไม่พอใจเขาและจ้องมองลู่เฉินด้วยความอาฆาตแค้น หลายคนแทบจะอดไม่ได้ที่จะเดินหน้าเข้าไปสั่งสอนลู่เฉิน

แต่เมื่อเห็นผู้คนนับร้อยล้อมรอบอยู่ พวกเขาก็ทำได้เพียงถอยกลับไป

การแก้แค้นแทนผู้เคารพนับถือเป็นเรื่องสำคัญ

แต่ชีวิตของตัวเองก็สำคัญมากเช่นกัน

จางเซิงเฉียวและคนอื่นๆเห็นลู่เฉินกำลังทำให้ตงฟางหลงมีอารมณ์โกรธ พวกเขาก็ยิ้มออกมาด้วยสีหน้าเยือกเย็น

พวกเขาเชื่อว่าอีกประเดี๋ยวลู่เฉินจะต้องตายอย่างไม่น่าดูแน่นอน

บางทีตงฟางหลงอาจจะมีจุดประสงค์แค่ต้องการเอาชนะลู่เฉินเท่านั้น

แต่การที่ลู่เฉินไปกระตุ้นต่อมโมโหของตงฟางหลงแบบนี้ เขาอาจจะปลิดชีพลู่เฉินอย่างโหดร้าย

ไม่อย่างนั้นเขาคงจะอึดอัดคับแค้นใจแน่นอน

“คุณปู่คะ ลู่เฉินคิดยังไงถึงทำให้อาจารย์ตงฟางโมโหแบบนั้น？ ไม่ฉลาดเอาซะเลย！” เฉินจื่อหรานพูดขึ้นด้วยความกังวล

นายท่านเฉินเองก็รู้สึกว่าลู่เฉินทำเช่นนี้ไม่มีเหตุมีผลเท่าไหร่นัก

“ไอ้หนู แกอยากตายเหรอ？” ตงฟางหลงโมโหตามที่คาดไว้

แม้ว่าเขาจะฝึกฝนตนมาเป็นเวลานาน แต่นิสัยส่วนตัวก็เป็นคนใจร้อน อย่างเช่นเมื่อวานเขาลงมือทำร้ายคนอื่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ ถ้าเป็นคนที่ควบคุมสติอารมณ์ได้ดี แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ลงมือกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้

การที่ลู่เฉินตั้งใจดูถูกเหยียดหยามเขาแบบนี้ จะให้เขายอมได้อย่างไร？

“ทำไม！ คุณจะฆ่าผมจริงๆอย่างนั้นหรือ？” ลู่เฉินแกล้งทำเป็นตื่นตกใจ แล้วหันกลับไปตะโกนด้วยเสียงอันดังว่า “นี่พรรคพวก！มีคนตั้งใจจะฆ่าผม พวกคุณว่าผมควรจะทำยังไงดีนะ？”

เมื่อสิ้นเสียงของลู่เฉินก็มีชายหนุ่มร่างกายกำยำสูงใหญ่เดินถือมีดออกมา

“ใครหน้าไหนจะค่าคุณชายลู่ แน่จริงก็ก้าวออกมา คอยดูว่าฉันจะไว้ชีวิตแกไหม！？”