คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 203

บทที่ 203 ใส่ร้ายลู่เฉิน

เมื่อลู่เฉินนึกได้ว่าตอนที่หลินอี้เจียได้กระเป๋า LV ใบนั้นมาแววตาเธอเป็นประกายขนาดไหน เขาเองก็ไม่เคยซื้อกระเป๋าให้หลินอี้จุนเลย วันนี้ได้โอกาสซื้อให้เธอเลยก็แล้วกัน

“รบกวนห่อกระเป๋าใบนี้ให้ผมด้วยครับ” ลู่เฉินหยิบกระเป๋าใบนั้นแล้วเดินมาที่เคาน์เตอร์

“คุณผู้ชายคะกระเป๋าใบนี้ราคาหนึ่งแสนหยวน คุณแน่ใจว่าจะซื้อหรือเปล่า？” พนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์พูดด้วยแววตาเป็นประกาย

“ครับ！ช่วยห่อให้ผมด้วย” ลู่เฉินพูดแล้วหยิบบัตรออกมา

เมื่อเห็นว่าลู่เฉินรูดเงินค่ากระเป๋าไปจำนวนหนึ่งแสนหยวน เจ้าหน้าที่คนนั้นก็มองลู่เฉินเปลี่ยนไป เธอได้แต่ยิ้มเจื่อนๆและห่อกระเป๋าให้เขา

เมื่อเห็นว่าลู่เฉินเดินกลับเข้าไปในร้านและLVอีกครั้งหนึ่ง หวังว่านก็ตกตะลึงจากนั้นยิ้มออกมา

“หลินอี้จุน ลู่เฉินกลับไปซื้อกระเป๋า LV ให้เธอแล้วล่ะ” หวังว่านหัวเราะ

เธอคิดว่าลู่เฉินคงจะลืมอะไรไว้ในร้านมากกว่า

ส่วนเรื่องที่ซื้อกระเป๋าให้หลินอี้จุนนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไง！

กระเป๋าในร้านนี้ราคาไม่ต่ำกว่า 5-6 หมื่นหยวน เขาเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่ง จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อ？

เธอยังคิดว่าลู่เฉินเป็นเพียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเท่านั้น

หลินอี้จุนยิ้มออกมาเบาๆ จากความรู้สึกของเธอ เธอแน่ใจว่าลู่เฉินกลับไปซื้อกระเป๋าให้เธออย่างแน่นอน แต่ก็ขี้เกียจจะไปต่อล้อต่อเถียงกับหวังว่าน

ไม่นานต่อมา ลู่เฉินก็เดินถือกระเป๋า LV ออกมาจากร้าน แต่ทำการห่อเรียบร้อยแล้ว ทุกคนจึงไม่รู้ว่าราคาเท่าไหร่

“เขาไปซื้อกระเป๋าจริงๆหรอ？”

หวังว่านตกใจมาก เธอไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าลู่เฉินจะกลับไปซื้อกระเป๋าให้หลินอี้จุนจริงๆ

“คุณชอบไม่ใช่เหรอครับ？ รับไปสิครับ” ลู่เฉินส่งกระเป๋าให้หลินอี้จุน

หลินอี้จุนไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ที่ลู่เฉินซื้อกระเป๋าให้เธอ เธอก็รู้สึกประทับใจอยู่เล็กน้อย เนื่องจากช่วงที่ผ่านมาพวกเขาทั้งสองคนทำสงครามเย็นกันอยู่

“ลองเปิดดูซิว่าลู่เฉินซื้ออะไรให้！” หวังว่านหัวเราะและหยิบถุงจากมือหลินอี้จุนเอาไปต่อหน้าต่อตาเธอ เธออยากจะเห็นจริงๆว่าข้างในมีอะไรอยู่และเธอจะได้ดูถูกลู่เฉินอย่างสะใจ

“หวังว่าน คุณทำอะไรน่ะ！” หลินอี้จุนขมวดคิ้ว เธอรู้สึกว่าหวังว่านทำตัวเกินเหตุไป

“แหม พี่อี้จุนคะ ก็แค่จะช่วยเปิดดูเท่านั้นเอง” หวังว่านหัวเราะอย่างหน้าไม่อาย

หลินอี้จุนตั้งใจจะแย่งกระเป๋าคืนมา เธอไม่กลัวว่าลู่เฉินจะถูกใครหัวเราะเยาะเพราะตอนนี้เธอมั่นใจว่ากระเป๋าที่ลู่เฉินซื้อมาให้เธอไม่ใช่ราคา 5-600 แน่นอน

เพียงแต่ตอนนี้เธอไม่ถูกใจการกระทำของหวังว่านเอาเสียเลย

ในขณะที่เธอกำลังจะยื่นมือไปแย่งกระเป๋ากลับคืนมานั้น ก็เห็นว่าหวังว่านเปิดกระเป๋าออกมาเป็นที่เรียบร้อย

จากนั้นมีสีหน้าตกตะลึง

นี่มันเป็นรุ่นที่ดีที่สุดในร้าน！！！

หวังว่านไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าลู่เฉินจะสามารถซื้อกระเป๋าใบละแสนหยวนให้หลินอี้จุนได้ แม้แต่เธอเองก็ยังไม่เคยให้เสี่ยวจี้ซื้อให้เธอเลย

เสี่ยวจี้เองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ไหนบอกว่าลู่เฉินเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ใช่เหรอ？

เขาจะเอาเงินเป็นแสนที่ไหนมาซื้อกระเป๋าให้หลินอี้จุนได้กัน？

วังฟางดวงตาเบิกกว้าง ณ วินาทีนั้นเธอรู้สึกว่าลู่เฉินไม่ธรรมดา

ลู่เฉินไม่ได้พูดอะไรเลย แม้กระทั่งตอนที่เธอพาลู่เฉินไปดูบ้านใหม่ ลู่เฉินก็เอ่ยชมอย่างไม่ขาดปาก

คิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะสามารถซื้อกระเป๋าใบละเป็นแสนให้หลินอี้จุนได้

แม้แต่เสี่ยวจี้เองก็ไม่เคยซื้อให้ลูกสาวเธอเลย

“โอเค ตามใจคุณเลย” ลู่เฉินหัวเราะแล้วชี้ไปทางร้านขายกระเป๋า

หวังว่านส่งเสียงหึๆแล้วเดินไปทางร้าน สายตาของลู่เฉินเป็นประกายและเดินตามไปเช่นกัน

หลินอี้จุนและคนอื่นๆเห็นดังนั้นก็มองหน้ากันและเดินตามไป

“เจ้าหน้าที่คะ！ พวกคุณทำงานกันยังไง？มีคนขโมยกระเป๋าออกไปจากร้านไม่รู้ตัวหรือไง？” หวังว่านถือกระเป๋ามาที่แคชเชียร์แล้วตบไปบนโต๊ะ

พนักงานที่แคชเชียร์หนึ่งขมวดคิ้วมอง เธอไม่รู้ว่าหวังว่านหมายความว่าอะไร

“เจ้านายของพวกคุณให้เงินเดือนคุณมาทำงานที่นี่นะ พวกคุณทำงานสะเพร่าแบบนี้เหรอ？” หวังว่านสั่งสอน

“คุณผู้หญิงคะ พวกเราทำงานยังไงต้องให้คุณมาสั่งสอนพวกเราเหรอ？ แม้ว่าคุณจะเป็นลูกค้าแต่ก็ควรจะระมัดระวังคำพูดของคุณด้วย” พนักงานแคชเชียร์พูดด้วยท่าทางไม่พอใจ

“เธอ！ กล้าดียังไงมาต่อล้อต่อเถียงกับฉัน แกดูสิ ก่อนหน้านี้พวกแกขายกระเป๋าอะไรให้เขา แล้วเขาหยิบกระเป๋าอะไรออกไป？”หวังว่านชี้ไปที่กระเป๋าราคาแสนกว่าที่วางอยู่บนโต๊ะ และชี้ไปทางลู่เฉินพูดด้วยท่าทางโมโห

พนักงานคนนั้นไม่รู้จะพูดอะไรทำได้เพียงตอบกลับไปว่า “คุณผู้หญิงคะ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า？ เมื่อสักครู่คุณผู้ชายซื้อกระเป๋าใบนี้ไป！”

“เขาน่ะเหรอ！ ก็เป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาๆคนหนึ่ง จะมีปัญญาที่ไหนมาซื้อกระเป๋าใบละเป็นแสน นี่แกโง่หรือว่าฉันโง่กันแน่！” หวังว่านพูดด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์

“นี่เป็นบิลที่เขาชำระเงินเมื่อสักครู่ค่ะ” พนักงานที่แคชเชียร์หยิบบิลที่พึ่งจ่ายและส่งมาให้หวังว่าน

หวังว่านรับบิลนั้นไปดู บนใบเสร็จนั้นปรากฏจำนวนเงินหนึ่งแสนจริงๆ และเวลาก็ตรงตามนั้น

ลู่เฉินซื้อกระเป๋าจริงๆ！！！

หวังว่านหัวใจตกไปที่ตาตุ่ม

แต่ว่าลู่เฉินเอาตังค์ที่ไหนมาซื้อกระเป๋าใบละแพงๆแบบนี้ให้หลินอี้จุนกัน

เธอมองไปทางหลินอี้จุนและนึกขึ้นได้ว่า หลินอี้จุนคงต้องเอาเงินให้ลู่เฉินก่อนหน้านี้แน่ๆ และแกล้งสร้างฉากนี้ขึ้นมา

“หลินอี้จุน ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้！ เพื่อเป็นการฉีกหน้าฉัน แกแอบเอาเงินให้ลู่เฉินแล้วให้เขากลับไปซื้อกระเป๋าออกมา！ ฉัน......ฉันดูพวกแกต่ำไปจริงๆ！”หวังว่านหัวเราะด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น