คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 204

บทที่ 204 ห่อของทั้งหมดนี้ให้หมด

“เกี่ยวอะไรกับฉันหละ?” หลินอี้จุนทำหน้าไร้เดียงสา ลู่เฉินเป็นสามีของเธอ ซื้อกระเป๋าให้เธอสักใบมันก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือไง?

“แหม เธอไม่ต้องทำเป็นเสแสร้งหรอก หากไม่ใช่ว่าเธอเอาเงินให้ลู่เฉินก่อน อย่างลู่เฉินเหรอจะมีปัญญาซื้อกระเป๋าใบละแสนกว่า?” หวังว่านพูดเยาะเย้ย

เธอมองหลินอี้จุน ขบฟันด้วยความเกลียดชัง

ที่จริงควรเป็นเธอที่รู้สึกดีที่สุดในครอบครัวหวังเสวี่ย แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกกับดักของหลินอี้จุน ทำให้เธออาบขายหน้ามาก

“คุณว่าลู่เฉินไม่มีเงิน?” หลินอี้จุนหัวเราะ เธอไม่ได้อยากจะทำร้ายจิตใจครอบครัวหวังว่านหรอกนะ

“หลินอี้จุน นี่เธอเป็นคนเจ้าเล่ห์ขนาดนี้เลยเหรอ เจ้าเล่ห์ตอแหลกับลูกพี่ลูกน้อง ฉันมองคนผิดไปจริงๆ!” เสี่ยวฟางพูดอย่างโกรธ ลูกสาวเธอตั่งหากที่เจ้าเล่ห์ แต่ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ยังคงรู้สึกว่าหลินอี้จุนนั้นแหละที่ผิดปกติ

“นี่ป้า ป้าก็เห็นแล้วหนิ ตลอดทางมานี้พวกป้าเองนั้นแหละที่โอ้อวดตลอดทางไม่หยุด พวกหนูได้พูดอะไรหรือยัง? อีกอย่างเรื่องกระเป๋านี้ ลู่เฉินกลัวว่าพวกป้าจะหน้าแตก จึงรอให้พวกเราออกมาหมดก่อนแล้วเขาถึงเข้าไปซื้อ หลังจากที่ซื้อมา ที่หนูไม่อยากจะเปิดก็เพราะไม่อยากให้พวกป้ารู้สึกไม่ดี แต่หวังว่านเองนั้นแหละที่แย่งไปเปิดดู นี่เป็นความผิดของหนูเหรอ? ต่อมาเธอเห็นว่านั่นเป็นกระเป๋านั่นเป็นใบที่ดีที่สุด แล้วยังจะใส่ร้ายลู่เฉินว่าขโมยมา ป้าพูดสิ ใครกันแน่ที่เจ้าเล่ห์ ตอแหล?” หลินอี้จุนโกรธมากเหมือนกัน ไม่นึกเลยว่าหวังว่านจะหน้าด้านขนาดนี้ แม้แต่เสี่ยวฟางเองก็หน้าด้าน แล้วยังจะมีหน้ามาว่าเธอเจ้าเล่ห์?

ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าพวกเขาเป็นญาติกันกับเธอแล้วก็ เธอจะไม่ให้หวังว่านมีโอกาสอวดเลย?

คำพูดของหลินอี้จุนทำให้หวังว่านและเสี่ยวฟางสีหน้าดูแย่ไปเลยทันที และยิ่งทำให้พวกเธอโกรธแค้นมากขึ้นอีกด้วย

เพราะคำพูดของหลินอี้จุน มันเป็นความจริงทุกคำ นั่นก็คือหวังว่านและเสี่ยวฟางเป็นคนโง่ ที่ยื่นหน้าตัวเองไปให้หลินอี้จุนตบ

“ฮึ นั่นมันก็เพราะว่าแกอยากจะอวดดีอวดรวยต่อหน้าน้องเธอว่าเธอมีชีวิตอย่างสุขสบายกว่าน้องเธอไม่ใช่หรือไง? เราต่างเป็นญาติญาติกัน ไม่คิดเลยว่าแกจะโหดเหี้ยมแบบนี้!”

เสี่ยวฟางพูดโดยไม่มีเหตุผล

หลินอี้จุนโกรธจนสุดขีด เธอหัวเราะ: “ป้า ฉันจะมีชีวิตที่ดีหรือไม่ดี ก็ไม่บอกคนอื่นหรอก และไม่มีทางโอ้อวดต่อหน้าคนอื่น แต่คนบางคนสิ มีเงินเล็กน้อยคิดว่าตัวเองเป็นมหาเศรษฐี กลัวคนทั้งโลกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นหมาเศรษฐีคนรวย”

คำพูดนี้เธอกำลังเยาะเย้ยหวังว่านที่ชอบอวด พอหวังว่านได้ยิน เธอตะคอกกลับ: “ ฉันชอบอวดแล้วไ? แฟนฉันรวย แฟนฉันเป็นเจ้าของบริษัท ฉันจะอวดนิดอวดหน่อยไม่ได้หรือไง? ไม่เหมือนกับใครบางคน หาผัว แต่หาผัวที่เฝ้าประตูบ้านให้คนอื่น ขนาดซื้อกระเป๋าแค่ใบเดียว ยังจะต้องใช้เงินผู้หญิง ขยะชัดๆ!”

หวังว่านพูดดูถูก แล้วมองลู่เฉิน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ลู่เฉินหัวเราะ เดิมเขาไม่ได้คิดที่จะมีปัญหากับหวังว่าน แต่ไม่นึกเลยว่าเธอจะแย่ขนาดนี้

“ห่อกระเป๋าทุกใบในร้านนี้ให้หมด ฉันจะซื้อ” ลู่เฉินเดินขึ้นไปพูดกับพนักงานต่อ

“หา?” พนักงานตกตะลึงหมด กระเป๋าในร้านของพวกเขารวมๆกันก็สี่ห้าล้านหยวนเลยนะ เขาถึงกับเอาหมด?

พนักงานอีกคนก็ตกตะลึงด้วยเช่นกัน พี่คะ นี่พี่พูดจริงเหรอ

“ลู่เฉิน นี่คุณมาเล่นตลกหรือไง คุณจะซื้อกระเป๋าในนี้ให้หมด ซื้อให้ฉันดูสิ?”หวังว่านเยาะเย้ย

กระเป๋าที่นี้ไม่ต้องพูดไรมากอย่างต่ำก็หลายล้านหยวนเหมือนกัน ลู่เฉินกล้าพูดซะขนาดนี้ อยากขายหน้าเอาหรือไงกัน?

“คุณ คุณผู้ชาย คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้พูดเล่น?” พนักงานที่ได้สติกลับมารีบถาม

“คุณเห็นผมเหมือนคนพูดเล่นมั้ย?” พูดอยู่นั้นลู่เฉินก็นำการ์ดออกมา วางอยู่บนโต๊ะเช็คบิล

“หา? ห่อทั้งหมด สี่ห้าล้านหยวนเลยนะ?” พนักงานทั้งสองมองหน้าเข้าหากัน ของเยอะขนาดนี้ ถึงแม้ว่ามีปัญญาซื้อ แต่ของบางอย่างคงไม่น่าจะได้ใช้?

“ยังมัวยืนบื้ออยู่ทำไม? รีบไปห่อของสิ?” หวังว่านตะคอก

ในใจเธอโกรธมาก เธอแค้นจนเสียสติไปหมด

เธอไม่นึกเลยว่าสุดท้ายลู่เฉินจะซื้อของทั้งร้านนี้ด้วย นี่เห็นว่ายังเหยียบเธอไม่พออีดหรือไง?

เธอไม่เชื่อจริงด้วยว่าลู่เฉินจะซื้อของในนี้ทั้งหมด

นี่มันตั้งสี่ห้าล้านหยวนเลยนะ

อย่าว่าแต่ลู่เฉินเป็นแค่ รปภ เลย ต่อให้เขาเป็นบอดี้การ์ดจงหนานไห่ ก็คงไม่มีทางเอาเงินออกมาเยอะขนาดนี้ได้

มองพนักงานที่กำลังห่อของ ใบหน้าของหวังว่านได้เผยรอยยิ้มออกมา เธอจะรอดูสิว่าเดี๋ยวถ้าลู่เฉินมีปัญญาจ่ายเงินขึ้นมา จะทำไง

ซื้อทั้งหมด?

รวยจัง

เพียงแค่นึกภาพตอนท้ายสุดหวังว่านก็อดที่จะสะใจไม่ได้

เมื่อเทียบกับความสุขจากเศร้าโศกของหวังว่าน เสี่ยวจี้กลับขมวดคิ้ว

เขาเปิดบริษัทได้ ไม่โง่เหมือนหวังว่านหรอก

ลู่เฉินกล้าพูดแบบนี้ เขารู้สึกว่าลู่เฉินมีกำลังที่จะซื้อร้านนี้ได้ด้วยซ้ำ

เพียงแต่หวังว่านไม่รู้ ไม่ได้ไปคิดดูดีๆด้วยซ้ำว่าลู่เฉินเป็นใคร

“นี่น้อง ไม่ห้ามลู่เฉินหน่อยเหรอ ถึงกับให้เขาไปตามใจ เขาให้พนักงานห่อกระเป๋าหมด พอถึงเวลาไม่มีเงินจ่าย คิดว่าคนอื่นจะปล่อยเขาไปมั้ย?” เสี่ยวฟางไม่เชื่อว่าลู่เฉินจะสามารถซื้อของทั้งร้านนี้ไว้ได้

มองดูพนักงานที่กำลังยุ่ง เสี่ยวฟางพูดอย่างมีความสุข

พอเดียลู่เฉินไม่มีปัญญาจ่าย เชื่อเถอะว่าพนักงานไม่ปล่อยลู่เฉินไปง่ายๆแน่ แต่ถ้าแจ้งความขายหน้าไม่พอ ยังต้องชดเชยเขาอีก

“หื้ม ลูกเขยฉันจะซื้อทั้งตึกนี้ก็ใช่ว่าจะไม่ได้นะ” หวังเสวี่ยพูด เธอมั่นใจกับลู่เฉิน เธอรู้ว่าลู่เฉินมีเงิน หลายล้านเป็นเรื่นองธรรมดา

ส่วนจะซื้อตึกนี้ มันก็แค้ป็นคำพูดตอนโกรธ แต่ว่าหลังจากที่ลู่เฉินมีเงินแล้ว มันก็ไม่ใช่ปัญหาที่เขาจะซื้อตึกนี้

ๆฉันกลัวว่าพอถึงเวลาเขาจะไม่มีปัญญาจ่าย เขาจะแจ้งความเอา คืนนี้ครอบครัวคุณจะต้องนอนในโรงภาก

จะว่าไปก็เป็นญาติๆกันหมด แต่ไม่คิดเลยว่าออกมาแล้วจะกลายเป็นศัตรูกัน

ลู่เฉินสะบัดหัว รู้สึกว่าคนบ้านหวังมีปัญหาทางเนธุกรมม

หวังเสวี่ยก็เป็นงี้ หวังว่านก็ใช่ เสี่ยวฟางก็เช่นกัน

เรื่องของวันนี้ก็พอแค่นี้ หลายครั้งที่เขาเห็นแก่คงามเป็นญาติ จึฃไม่อยากจะพูดอะไร แต่ไม่นึกเลยว่าหวังว่านจะไม่ยอมปล่อยขนาดนี้

“คุณผู้ชาย ห่อเรียบร้อยแล้ว สี่ล้านห้าสิบสี่ล้านหยวนค่ะ สี่ล้านห้าสิบ รูดการ์ด “พนักงานเช็ดเหงื่อ หายใจกระทัดลัด

450ล้านหยวน

คนเหล่าหวังว่านรอดูว่าลู่เลินจะยังไง

ลู่เฉินพยักหน้า และหยิบการ์ดขึ้น จากนั้นก็ใส่รหัวเลยทันที

เห็นรูดการร์ดสำเสร็จ เหล่าหวังว่านตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ

เธอสิ้นหวัง!

หน้าซีดเวนั่งลง สายตาไม่มีสติ

เธอก่าจะเอาคืน แต่นี้มัน...

นึกไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายแล้ว

เธอเองที่อาบอายขายหน้า