คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 204

บทที่ 204 ห่อของทั้งหมดนี้ให้หมด

“เกี่ยวอะไรกับฉันหละ?” หลินอี้จุนทำหน้าไร้เดียงสา ลู่เฉินเป็นสามีของเธอ ซื้อกระเป๋าให้เธอสักใบมันก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือไง?

“แหม เธอไม่ต้องทำเป็นเสแสร้งหรอก หากไม่ใช่ว่าเธอเอาเงินให้ลู่เฉินก่อน อย่างลู่เฉินเหรอจะมีปัญญาซื้อกระเป๋าใบละแสนกว่า?” หวังว่านพูดเยาะเย้ย

เธอมองหลินอี้จุน ขบฟันด้วยความเกลียดชัง

ที่จริงควรเป็นเธอที่รู้สึกดีที่สุดในครอบครัวหวังเสวี่ย แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกกับดักของหลินอี้จุน ทำให้เธออาบขายหน้ามาก

“คุณว่าลู่เฉินไม่มีเงิน?” หลินอี้จุนหัวเราะ เธอไม่ได้อยากจะทำร้ายจิตใจครอบครัวหวังว่านหรอกนะ

“หลินอี้จุน นี่เธอเป็นคนเจ้าเล่ห์ขนาดนี้เลยเหรอ เจ้าเล่ห์ตอแหลกับลูกพี่ลูกน้อง ฉันมองคนผิดไปจริงๆ!” เสี่ยวฟางพูดอย่างโกรธ ลูกสาวเธอตั่งหากที่เจ้าเล่ห์ แต่ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ยังคงรู้สึกว่าหลินอี้จุนนั้นแหละที่ผิดปกติ

“นี่ป้า ป้าก็เห็นแล้วหนิ ตลอดทางมานี้พวกป้าเองนั้นแหละที่โอ้อวดตลอดทางไม่หยุด พวกหนูได้พูดอะไรหรือยัง? อีกอย่างเรื่องกระเป๋านี้ ลู่เฉินกลัวว่าพวกป้าจะหน้าแตก จึงรอให้พวกเราออกมาหมดก่อนแล้วเขาถึงเข้าไปซื้อ หลังจากที่ซื้อมา ที่หนูไม่อยากจะเปิดก็เพราะไม่อยากให้พวกป้ารู้สึกไม่ดี แต่หวังว่านเองนั้นแหละที่แย่งไปเปิดดู นี่เป็นความผิดของหนูเหรอ? ต่อมาเธอเห็นว่านั่นเป็นกระเป๋านั่นเป็นใบที่ดีที่สุด แล้วยังจะใส่ร้ายลู่เฉินว่าขโมยมา ป้าพูดสิ ใครกันแน่ที่เจ้าเล่ห์ ตอแหล?” หลินอี้จุนโกรธมากเหมือนกัน ไม่นึกเลยว่าหวังว่านจะหน้าด้านขนาดนี้ แม้แต่เสี่ยวฟางเองก็หน้าด้าน แล้วยังจะมีหน้ามาว่าเธอเจ้าเล่ห์?

ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าพวกเขาเป็นญาติกันกับเธอแล้วก็ เธอจะไม่ให้หวังว่านมีโอกาสอวดเลย?

คำพูดของหลินอี้จุนทำให้หวังว่านและเสี่ยวฟางสีหน้าดูแย่ไปเลยทันที และยิ่งทำให้พวกเธอโกรธแค้นมากขึ้นอีกด้วย

เพราะคำพูดของหลินอี้จุน มันเป็นความจริงทุกคำ นั่นก็คือหวังว่านและเสี่ยวฟางเป็นคนโง่ ที่ยื่นหน้าตัวเองไปให้หลินอี้จุนตบ

“ฮึ นั่นมันก็เพราะว่าแกอยากจะอวดดีอวดรวยต่อหน้าน้องเธอว่าเธอมีชีวิตอย่างสุขสบายกว่าน้องเธอไม่ใช่หรือไง? เราต่างเป็นญาติญาติกัน ไม่คิดเลยว่าแกจะโหดเหี้ยมแบบนี้!”

เสี่ยวฟางพูดโดยไม่มีเหตุผล

หลินอี้จุนโกรธจนสุดขีด เธอหัวเราะ: “ป้า ฉันจะมีชีวิตที่ดีหรือไม่ดี ก็ไม่บอกคนอื่นหรอก และไม่มีทางโอ้อวดต่อหน้าคนอื่น แต่คนบางคนสิ มีเงินเล็กน้อยคิดว่าตัวเองเป็นมหาเศรษฐี กลัวคนทั้งโลกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นหมาเศรษฐีคนรวย”

คำพูดนี้เธอกำลังเยาะเย้ยหวังว่านที่ชอบอวด พอหวังว่านได้ยิน เธอตะคอกกลับ: “ ฉันชอบอวดแล้วไ? แฟนฉันรวย แฟนฉันเป็นเจ้าของบริษัท ฉันจะอวดนิดอวดหน่อยไม่ได้หรือไง? ไม่เหมือนกับใครบางคน หาผัว แต่หาผัวที่เฝ้าประตูบ้านให้คนอื่น ขนาดซื้อกระเป๋าแค่ใบเดียว ยังจะต้องใช้เงินผู้หญิง ขยะชัดๆ!”

หวังว่านพูดดูถูก แล้วมองลู่เฉิน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ลู่เฉินหัวเราะ เดิมเขาไม่ได้คิดที่จะมีปัญหากับหวังว่าน แต่ไม่นึกเลยว่าเธอจะแย่ขนาดนี้

“ห่อกระเป๋าทุกใบในร้านนี้ให้หมด ฉันจะซื้อ” ลู่เฉินเดินขึ้นไปพูดกับพนักงานต่อ

“หา?” พนักงานตกตะลึงหมด กระเป๋าในร้านของพวกเขารวมๆกันก็สี่ห้าล้านหยวนเลยนะ เขาถึงกับเอาหมด?

พนักงานอีกคนก็ตกตะลึงด้วยเช่นกัน พี่คะ นี่พี่พูดจริงเหรอ

“ลู่เฉิน นี่คุณมาเล่นตลกหรือไง คุณจะซื้อกระเป๋าในนี้ให้หมด ซื้อให้ฉันดูสิ?”หวังว่านเยาะเย้ย

กระเป๋าที่นี้ไม่ต้องพูดไรมากอย่างต่ำก็หลายล้านหยวนเหมือนกัน ลู่เฉินกล้าพูดซะขนาดนี้ อยากขายหน้าเอาหรือไงกัน?

“คุณ คุณผู้ชาย คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้พูดเล่น?” พนักงานที่ได้สติกลับมารีบถาม

“คุณเห็นผมเหมือนคนพูดเล่นมั้ย?” พูดอยู่นั้นลู่เฉินก็นำการ์ดออกมา วางอยู่บนโต๊ะเช็คบิล

“หา? ห่อทั้งหมด สี่ห้าล้านหยวนเลยนะ?” พนักงานทั้งสองมองหน้าเข้าหากัน ของเยอะขนาดนี้ ถึงแม้ว่ามีปัญญาซื้อ แต่ของบางอย่างคงไม่น่าจะได้ใช้?

“ยังมัวยืนบื้ออยู่ทำไม? รีบไปห่อของสิ?” หวังว่านตะคอก

ในใจเธอโกรธมาก เธอแค้นจนเสียสติไปหมด

เธอไม่นึกเลยว่าสุดท้ายลู่เฉินจะซื้อของทั้งร้านนี้ด้วย นี่เห็นว่ายังเหยียบเธอไม่พออีดหรือไง?

เธอไม่เชื่อจริงด้วยว่าลู่เฉินจะซื้อของในนี้ทั้งหมด