คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 206

บทที่ 206 ครอบครัววังเกิดเรื่องแล้ว

ดวงตาของเสี่ยวฟางเป็นประกาย ใช่แล้ว พวกเขาทำให้ลู่เฉินไม่พอใจแต่วังไกไม่ได้ทำให้อะไรให้ลู่เฉินขุ่นเคืองใจแต่อย่างใด ลู่เฉินรวยมากไม่ใช่หรือวังไกเป็นลุงของเขาถ้าขอยืมเงินไม่กี่ล้านจากเขา เขาก็น่าจะให้ยืมนะ

นัยตาของเสี่ยวจี้เริ่มเปล่งประกาย ถ้าเขาสามารถยืมเงินหลายล้านจากลู่เฉินได้ บริษัทของเขาก็จะไปได้สวยเลยทีเดียว

“หึ ถึงเวลานั้นเรายืมมาแล้ว แล้วไม่ต้องคืน ใครให้พวกนั้นน่าเกลียดขนาดนี้ล่ะ”หวังว่านกล่าวอย่างโกรธเคือง

เสี่ยวจี้ขมวดคิ้ว พวกเขาใจดีให้ยืมเงินแต่เธอดันไม่คืนเงินเขาใครจะกล้าให้ยืมอีกล่ะ?

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นญาติของเธออีก มันควรจะเป็นการดีที่จะเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ดีกับลู่เฉินเพราะเขาจะช่วยเธอได้ในอนาคต

แต่พอคิดว่าหวังว่านจะไปยืมเงินมาให้ตัวเอง ทั้งที่อยากตำหนิเขาแต่ก็เลือกที่จะไม่พูดออกไป

“ใช่แล้ว ฉันจะไม่คืนเงินพวกเขาอย่างแน่นอน ดูว่าต่อไปพวกเขาจะกล้ามาโอ้อวดต่อหน้าพวกเราไหม!" เสี่ยวฟางก็พูดด้วยความโกรธเคือง

สองแม่และลูกมาที่ประตูบ้านตามที่พวกเขากล่าว เจอเพียงแค่วังไกวังจินและวังเฉียงส่วนคนอื่นๆยืนมองพวกเขาอยู่นอกบ้าน

“พวกคุณมีอะไรกันหรือ ทำไมคนในครอบครัวของคุณหายไปหมด" วังไกขมวดคิ้วและถามขึ้น

"โทษพวกเราหรือ ก็พวกเขาชอบโอ้อวดต่อหน้าพวกเรา ดูเหมือนไม่อยากจะอยู่บ้านเราแล้ว และพวกเขาก็ย้ายออกไปเอง " เสี่ยวฟางพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย

เมื่อนึกถึงนิสัยของวังเสวี่ย วังไกก็เชื่ออยู่บ้างเล็กน้อย แต่เขาก็รู้ด้วยว่าภรรยาของเขายิ่งเป็นคนที่ไม่ค่อยเข้ากับคนง่ายสักเท่าไหร โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ลูกสาวของเขาแต่งงานกับเสี่ยวจี้ เธอก็ชอบโอ้อวดกับใครต่อใครว่าครอบครัวของตัวเองจะยิ่งใหญ่มากๆในอนาคตในวันข้างหน้า

เพื่อนบ้านเห็นว่าเสี่ยวจี้เป็นถึงเจ้านายของบริษัท พวกเขาเกิดความอิจฉา และจึงต่างพากันเข้าข้าง เสี่ยวฟางซึ่งทำให้เสี่ยวฟางกลายเป็นคนนิสัยแบบนี้

“ช่างมันเถอะพี่ พี่รองก็เป็นแบบนี้แหละ พวกเขาอยากไปก็ปล่อยให้พวกเขาไปเถอะ " วังจินรู้นิสัยของวังเสวี่ยดี และเชื่อคำพูดของเสี่ยวฟาง

ที่จริงแล้ววังเสวี่ยก็เป็นคนดีนะ เขาจะให้เงินเป็นจำนวนมากทุกครั้งที่มา แต่เขาก็ชอบโอ้อวดอยู่ตลอดเวลา

พวกเขาเป็นพี่น้องกันยังไงก็ไม่สนใจหรอกแต่เสี่ยวฟาง หวังว่านและเสี่ยวจี้นั้นไม่เหมือนกัน พวกเขาไม่มีสิทธิ์ไปว่าวังเสวี่ย

หลังจากได้ยินสิ่งที่ เสี่ยวฟางพูดแบบนั้นแล้ว วังจินก็เชื่อแบบนั้นเช่นกันและเขาก็หันหลังเดินเข้าไปในบ้าน

“พ่อค่ะ ที่ ที่จริงแล้วพวกเราไม่ระวังทำให้พวกเขาไม่พอใจ โดยเฉพาะลู่เฉิน จากนั้นพวกเขาถึงได้โกรธและออกไป" หวังว่านเห็นว่าพ่อของเธอและคนอื่น ๆ หันหลังกลับเพื่อเข้าไปในห้อง และถ้าวันนี้เขาไม่ได้พูดความจริง ดูจากนิสัยพ่อของเขาแล้ว คงจะไม่ง้อลู่เฉินแน่นอน

เธอยังต้องการให้พ่อของเธอขอยืมเงินจากลู่เฉินให้พวกเขา

“อะไรน่ะ?” วังไกได้ยินดังนั้น เขาก็หันกลับไปมองหวังว่าน วังจินเองก็หยุดชะงักและหันไปมองหวังว่านเช่นเดียวกัน

หวังว่านกัดฟันและพูดต่อ "พ่อ เมื่อก่อนนี้ป้าสองเอาแต่โอ้อวดต่อหน้าพวกเรา ฉันก็ไม่ได้โกรธคราวนี้ฉันแค่ต้องการให้ เสี่ยวจี้ช่วยฉีกหน้าพวกเขา เพื่อให้พวกเขารู้ว่าตระกูลวังของเราไม่ใช่ตระกูลวังเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว ... "

“แล้วยังไงล่ะ พอรู้ว่าลู่เฉินเก่งกว่าเสี่ยวจี้และลูกก็โกรธมาก แล้วก็เริ่มใช้คำพูดทำให้พวกเขาโกรธแล้วออกไปเองใช่ไหม?

“พ่อ พ่อรู้ได้ยังไง?” หวังว่านสะดุ้งและถามด้วยความประหลาดใจ

วังไกส่ายหัว นี่ยังต้องถามอีกเรื่องมันชัดเจนขนาดนี้ ถ้าแค่นนี้เขาดูไม่ออก เขาจะอยู่มาได้เป็นสิบปีได้อย่างไร

“ช่างเถอะ ตอนนี้พวกเขาทุกคนกำลังโกรธ ก็ปล่อยพวกเขาไปตามทางของเขา ถ้าพวกเขาจำญาติคนนี้ได้ ในวันข้างหน้าพวกเขาก็คงจะมาเยี่ยวเยียน ถ้าพวกเขาจำไม่ได้ ก็ช่างมันเถอะ" วังไกพูดพลางหันหลังกลับและเดินจากไป เขาไม่ต้องการที่จะโทษลูกสาวของเขา อย่างไรก็ตามลูกสาวของเขาก็อายุยี่สิบแล้ว เธอเสียหน้าต่อหน้าลู่เฉินและคนอื่น ๆ ในฐานะพ่อ ก็คงทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอเสียหน้าอีกครั้ง

“ที่พี่พูดก็จริง พี่สองคือคนที่แต่งงานออกไปแล้ว แน่นอนว่าเธอไม่ให้สามารถความสำคัญกับครอบครัวจริงๆของเธอข้างเดียวเสี่ยงเฉียงกลับไปพักผ่อนเถอะ” วังจินกล่าว

"พ่อ พี่อี้เจียบอกว่าเขาจะให้พี่ลู่เฉินจัดการเรื่องงานให้ แต่พวกเขาไปแล้ว ฉันควรที่จะไปทำงานที่ยวี่โจวต่อไหม?" เสี่ยวเฉียงถามวังจิน