คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 208

บทที่ 208 หน้าด้าน

เหล่าเสี่ยวฟางเห็นนักเลง30กว่าคนถือท่อนเหล็กไว้แล้วเดินมา เธอตกใจมาก เธอนั่งลงกับพื้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความกลัว

ขณะนี้คนเหล่าวังไกได้ไปโรงพยาบาลกันหมดแล้ว บ้านหวังตอนนี้เหลือแต่เธอคนเดียว เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

คนอีกหลายหลายคนก็ถูกพวกนักเลงทำเอาตกใจหมด นักเลงเหล่านี้ดูเหมือนจะแค่อายุ20 กว่า บางคนน้อยกว่า 20. แต่ในมือของพวกเขามีเหล็ก และเป็นนักเลง จึงทำให้คนรู้สึกถึงความกลัว

หลินอี้จุนและหลินอร้เจียที่เคยเจอฝีมือลู่เฉินมาแล้วยังพอนิ่ง มีลู่เฉินปกป้องอยู่ข้างหน้าพวกเธอไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่นัก เพียงแค่ใช้เมื่อปิดตาของฉีฉีไว้ ไม่ให้เธอดูเหตุการณ์ต่อมา

ส่วนหลินดาไห่และวังเสวี่ยก็แตกต่างออกไป

ตัวหลินดาไห่สั่น แต่ยังคงยืนหน้าปกป้องหวังเสวี่ย

หวังเสวี่ยจับมุมเสื้อหลอนดาไห่ไว้ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความกลัว

ลู่เฉินหน้านิ่ง เห็นพวกเหล่านี้จะมาทุบรถเขา เขาก็โกรธมาก

ตรงไม่ไกลนั้นมีเก้าอี้ไม้หนึ่งตัว เขาพุ่งเข้าไปจับแล้วปกป้องอยาหน้ารถ

ในรถเขามีหญิงชราพี่สหลบไป และแน่นอนเขาจะให้นักเลงทุบรถเขาไม่ได้

“อี่เหี้ย กล้าสวยกลับ ไปตาย!” นักเลงคนหน้าเห็นลู่เฉินที่ถือเก้าอี้อยู่ตรงหน้าพวกเขา เขาจึงตะโกนและจับเหล็กพุ่งเข้าไปตรงศีรษะลู่เค

ลู่เฉินกลัวซะที่ไหนกัน ไม่สนใจเหล็กที่นังเลงตีลงมา เพียงแค หยกกับอีขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วโยนออกไปด้วยความเร็วสุดขีด

ปั่ว!

ลู่เฉินออกมือไวมาก นักเลงเพิ่งจะมาได้ครึ่งทาง ก็ถูกลู่เฉินใช้เก้าอี้ฟัดลงบนศีรษะ

สลาย!

เก้าอี้ได้เสียงคงสร้าง และเหล่านักเลงก็ไม่ได้โห่เสียงอะไรออกมาก็ถูกเขาตมจนล้มหมด

ลู่เฉินจับเหล็กในมือนักเลง เพียงใช้แรงนิด ก็ได้มาแล้ว

หลังนักเลงไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าพวกเขากำลังหาเรื่องกับใครอยู่ แถมยังมุ่งพุ่งชนเข้าไปหาลู่เฉิน

เหล็กมีในกำมือลู่เฉิน เหล็กฟาดลงทุกครั้งก็มีนักเลงล้มลงทุกครั้ง ไม่นานก็มีมีนังเลงสิบกว่าคนล้มลง

เขารู้แรง ถึงแม้ว่าทุกครั้งจะฟาดลงตรงหัวแต่แค่ฟาดให้สลบ อย่างอื่นเขาไม่สน ขอแค่ไม่ตายก็พอ

เสี่ยวฟางและคนบ้านหวังเห็นลู่เฉินดุร้ายขนาดนี้ คนเดียวสู่กับคนตั้ง30กว่า และยังไม่เสียสมาธิด้วย

หนึ่งต่อสิบ ยังพอเคยได้ยินมาบ้าง แต่นี่เห็นกับตาเลย

สุดท้ายนังเลงสิบกว่าคนเห็นลู่เฉินดุร้ายขนาดนี้ จึงได้เอาเหล็กฟาดลงบนศีรษะเขา ทันใดนั้นก็ได้มีคนหนึ่งล้มลง ไม่รู้จะตายหรือมีชีวิตชี ต่างพากันกลัวหมด

พวกเขาถอยหลังกันไป และมองหน้าลู่เฉินด้วยสายตาที่หวาดกลัว

เป็นนักเลงมาตั้งหลายปี เคยต่อสู้กันมากี่ครั้งก็นับไม่ถ้วนแล้ว

แต่คนเหมือนลู่เฉินแบบนี้ หนึ่งต่อสามสิบกว่า พวกเขาไม่เคยเจอมาก่อน

“พวกมึงเป็นลูกน้องใคร?” ลู่เฉินเห็นว่าอีกฝ่ายกลัวปล้ว จึงหยุดลง