คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 211

บทที่ 211 จะสู้ก็สู้

หลี่หูพาลูกน้องเดินตรงเข้ามายังลู่เฉิน เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสี่คนเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับคน100กว่าคนเช่นนี้ ในใจเขาลึกๆก็แอบตกตะลึงเช่นกัน

เขาเป็นนักเลงมา 10 กว่าปี ไต่เต้าจนกระทั่งได้เป็นหัวหน้า ได้พบปะกับฮีโร่มากมาย

แต่สี่คนนี้ คาดว่าคงเป็นผู้ที่ใจเด็ดที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาแล้ว

สี่ต่อร้อยนายหมู่ อีกทั้งยังไม่มีความหวาดกลัวใดๆ พวกเขาสิถึงจะมีจิตใจเป็นนักสู้ที่แท้จริง

“ผมเป็นคนที่มีเหตุมีผล ก่อนหน้านี้เจ้าหมอนั่นทำร้ายลูกน้องผมไปกว่า20คน ตอนนี้ถ้าตะกูลวังมอบตัวเขามาให้พวกเรา ผมจะไม่ติดใจเอาความกับเรื่องก่อนหน้านี้” แม้ว่าหลี่หูจะนับถือพวกเขาก็จริง แต่เขาก็ยังไม่ลืมวัตถุประสงค์ของการเดินทางมาที่นี่

นั่นก็คือนำตัวลู่เฉินกลับไปให้คุณหมู่

“วังไก ตอบตกลงเขาไปซะนายหมู่” เสี่ยวฟางตะโกนออกมา

เพียงแค่มอบตัวลู่เฉินให้กับหลี่หู พวกเขาก็จะไม่มาตามรังควานตระกูลวังอีก แน่นอนว่าเธออยากให้เป็นแบบนั้น

“พ่อคะนายหมู่ พวกเขาก็พูดแล้วนี่ว่าเพราะลู่เฉินไปทำร้ายลูกน้องเขา เขาถึงได้กลับมาหาเรื่องพวกเรา พ่อจะมัวลังเลอยู่ทำไม？รีบๆเร็วเข้า” หวังว่านก็ตะโกนแทรกขึ้นมา

วังซีไม่ได้พูดอะไร ในมือกำแท่งเหล็กนั้นไว้แน่น

“หุบปากไปซะทุกคนนายหมู่” วังไกตอบกลับมาแล้วหันไปมองเสี่ยวฟางกับหวังว่าน

“วังซี พ่อแกจะรนหาที่ตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับแกนะนายหมู่ รีบกลับมาเร็วเข้า” เสี่ยวฟางพูดไม่ชนะวังไก เธอทำได้เพียงตะโกนออกไปห้ามลูกชาย

วังซีไม่ได้หันหลังกลับไป ในมือกำแท่งเหล็กนั้นแน่นแล้วพูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “หลี่หู คนที่ทำร้ายลูกน้องแกคือฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ฉันเลย ถ้าจะแก้แค้นก็มาแก้แค้นที่ฉันสินายหมู่”

“วังซีนายหมู่แกบ้าไปแล้วหรือไง？อยากตายอย่างนั้นเหรอ？” เสี่ยวฟางโมโหกระทืบเท้าปึงๆ แทบจะวิ่งออกไปลากตัวเขากลับมา

ก่อนหน้านี้ตอนที่หลี่หูไม่ได้บอกว่ามาจัดการลู่เฉิน เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้

แต่ในเมื่อหลี่หูเจาะจงมาแล้วว่าจะแก้แค้นลู่เฉิน ทำไมพวกเขาถึงยังต้องเข้าไปร่วมเสี่ยงชีวิตกับลู่เฉินด้วย？

“จะสู้ก็สู้สินายหมู่” วังจินทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป เขากำมือที่ถือแท่งเหล็กไว้แน่นแล้วก้าวออกไปเป็นคนแรก

ไม่ว่าจะเป็นเสี่ยวฟางหรือหวังว่านก็ไม่อาจห้ามเขาไว้ได้

เขายอมที่จะเผชิญหน้าขึ้นสู้และตายในสนามรบ ก็ไม่อยากจะฟังคำพูดที่น่าอับอายของสองคนนี้อีก

เมื่อเห็นวังจินบุกไปเช่นนั้น ลู่เฉินเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ในใจลึกๆเขาชื่นชมวังจินมากที่มีความกล้าหาญแบบนี้

“ถ้าอย่างนั้นก็มาสู้กันเถอะนายหมู่” ลู่เฉินกำอาวุธไว้ในมือแน่นและพุ่งเข้าหาพวกนักเลงเหล่านั้น

หลี่หูและพรรคพวกมองเห็นลู่เฉินกับวังจินตรงเข้ามาเช่นนั้นก็เบิกตากว้างนายหมู่

แต่ไหนแต่ไรมาทุกคนล้วนหวาดกลัวพวกเขา หากพวกเขาไม่ลงมือก่อนก็ไม่มีใครกล้าลงมือกับเขาก่อน

คิดไม่ถึงว่าคนจากบ้านตระกูลวังในวันนี้ จะทำให้พวกเขาเปลี่ยนทัศนคติไปได้

หลี่หูคว้าแท่งเหล็กจากลูกน้องคนข้างๆ เขาได้ยินมาว่าลู่เฉินมีความสามารถด้านการต่อสู้ และก็อยากจะหาโอกาสไปลองดูเช่นกันว่าลู่เฉินเก่งจริงตามที่ร่ำลือหรือไม่

และในขณะนั้นเองทางด้านหลังก็มีเสียงดังจอแจ เขาจึงหันหลังกลับไปและพบว่าข้างหลังเขานั้นมีรถตู้ 10 กว่าคันขับเข้ามา จอดอยู่ด้านหลังรถของพวกเขา จากนั้นก็มีคนร้อยกว่าคนลงมาจากรถ มองโดยรวมแล้วพวกเขาน่ากลัวกว่าลูกน้องตนมากนัก

ลู่เฉินก็มองไปยังคนเหล่านั้นเช่นกัน เป็นตู้เฟยนั่นเอง

สีหน้าเขายิ้มแย้มขึ้นทันที จากนั้นวิ่งไปอยู่ข้างหน้าวังจิน มือของเขาถือแท่งเหล็กไว้ ทุกทีที่กวัดแกว่งไม่มีทีไหนที่เสียเปล่า

ทุกการกระทำของเขาสามารถทำให้นักเลงเหล่านั้นล้มลงหนึ่งคน