คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 212

บทที่ 212 ในที่สุดก็มา

หวังว่านถือโทรศัพท์ไว้ในมือ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ช่วยเหลือตระกูลวังนี้ก็คือลู่เฉิน

แต่ความเป็นจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านี้ยากที่จะปฏิเสธ

นักเลงเหล่านั้นคุมตัวหลี่หูมามัดไว้และกดให้คุกเข่าลงต่อหน้าลู่เฉิน

“คุณชายลู่ครับ จะทำยังไงกับไอ้หมอนี่ดี？” ซงไห่ถาม

“พวกแกเป็นใครกัน？！” หลี่หูแม้จะโดนคุมตัวอยู่แต่เขาก็ไม่ได้เกรงกลัว

“ลูกกระจ๊อกก็ยังเป็นลูกกระจอกอยู่วันยังค่ำ！ พวกเราเป็นคนจากซากุระคลับ แกไม่รู้หรือไง？ยังมีหน้าเรียกว่าตัวเองเป็นหัวหน้าอันธพาลได้ยังไงวะ！” ซงไห่หัวเราะ

แต่ที่จริงตัวเขาเองเมื่อได้ทำงานกับตู้เฟยจึงได้รู้จักกลุ่มอันธพาลในเมืองรอบๆเหมือนกัน ก่อนหน้านี้อย่าว่าแต่เมืองรอบๆเลย แม้แต่ในยวี่โจวมีกลุ่มอันธพาลไหนบ้างพวกเขาก็ไม่รู้

“ซากุระคลับ！？”

หลี่หูตกตะลึง แม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียงและอำนาจที่เมืองฉีเจียง แต่เขาก็รู้ดีว่าหากพรรคพวกของตนสู้กับซากุระคลับที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งของยวี่โจวแล้วนั้นก็คงแพ้อย่างราบคาบ

คิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะเชิญคนจากซากุระคลับมาได้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมคุณหมู่จึงต้องให้รางวัลนำจับเขามากขนาดนี้

เขาผู้นี้เป็นคนที่มีอำนาจอย่างแท้จริง！！！

ลู่เฉินเดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าหลี่หูมองดูเขาและถามว่า “ก่อนหน้านี้คุณพยายามจะจับผม？ทำไมกัน？พูดความจริงมานะ ถ้าคุณพูดตามตรงบางทีอาจจะยังมีหนทางในการใช้ชีวิตอยู่ในฉีเจียงได้อีกระยะหนึ่ง”

หลี่หูตกตะลึง คำพูดของเมื่อสักครู่นี้มีพลังดึงดูดอย่างแท้จริง แม้แต่เขาเองที่เป็นนักเลงมากกว่า 10 ปีก็ยังเกรงกลัว

เดิมทีเขาตั้งใจจะบิดเบือนความจริง แต่เมื่อเห็นแววตาของลู่เฉิน เขาครุ่นคิดและตัดสินใจอย่างชาญฉลาด

“มีคนให้เงินรางวัลนำจับตัวคุณเป็นจำนวน 100 ล้าน” หลี่หูพูดไปตามความจริง

เงินรางวัลนำจับ 100 ล้านหรือ！？

ลู่เฉินหรี่ตาลง เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าใครกันจะกล้านำเงินจำนวนมากขนาดนี้มาแลกกับตัวเขา？

หรือจะเป็นตระกูลจาง？

“มันเป็นใครกัน？ทางที่ดีคุณควรจะพูดความจริงนะ”ลู่เฉินถาม

“ผมไม่รู้จัก เหอจือเนียนพามาหาผม เห็นว่าชื่อคุณหมู่” หลี่หูตอบ

ลู่เฉินตกตะลึงและหันไปมองทางตู้เฟยถามว่า “พวกคุณรู้จักคุณหมู่ไหม？”

ตู้เฟยส่ายหัวและถามหลี่หูว่า “คุณหมู่เป็นใครมาจากไหน？”

หลี่หูมองดูตู้เฟยก็นึกขึ้นมาได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ก็คือลูกพี่ใหญ่ของซากุระคลับไม่ใช่หรือ？ นี่คือไอดอลที่เขานับถือที่สุดคนหนึ่งเลยทีเดียว

แม้จะผ่านไปเป็นเวลา7-8ปีแล้ว แต่เขาก็ยังจำได้ว่าคนๆนี้คือตู้เฟย

“มาจากเมืองหลวง” หลี่หูเก็บความรู้สึกตกใจไว้และตอบกลับไป

คิดไม่ถึงว่าตู้เฟยจะเดินทางมาที่ฉีเจียงด้วยตนเอง

“มาจากเมืองหลวงอย่างนั้นเหรอ？”

แววตาของลู่เฉินแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

ในที่สุดก็มาแล้วสินะ！

เขาพอจะรู้แล้วว่าเป็นใคร

แม่ใหญ่ของเขานั่นเอง......

เสี่ยวเบชิง

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน？” ลู่เฉินถาม

“อยู่กับเหอจือเนียน อ้อ！เหมือนกับว่าเขากำลังจะตามหาภรรยาและลูกสาวคุณด้วย” หลี่หูนึกขึ้นได้จึงพูดออกมา

ลู่เฉินตกใจรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาหลินอี้จุน โชคดีที่หลินอี้จุนและลูกสาวเขายังปลอดภัย

“รอผมอยู่ที่โรงพยาบาล รอให้ผมไปรับพวกคุณนะ อ้อ！ใช่สิ ตอนนี้คุณอยู่ที่โรงพยาบาลไหน？” ลู่เฉินกล่าวกำชับ

“อยู่ที่โรงพยาบาลฉีเจียงค่ะ”หลินอี้จุนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ได้แต่ตอบเขาไปตามตรง

“ช่วยไปส่งผมที่โรงพยาบาลที” ลู่เฉินพูดกับตู้เฟยและซงไห่

“ครั้งนี้ผมถือว่าคุณให้ความร่วมมือดีจะให้โอกาสคุณอีกครั้งหนึ่ง ลองเลือกดูว่าจะช่วยหนิวต้าซานหรือว่าจะไปกินข้าวแดงในคุก แต่ต้องเข้าใจนะว่าการที่ผมจะส่งคุณเข้าไปแค่ประโยคเดียวผมก็จัดการได้แล้ว” ลู่เฉินหันไปพูดกับหลี่หู

หลี่หูเตือนเขาเรื่องคนของแม่ใหญ่จะทำร้ายภรรยาและลูกสาวเขา ดังนั้นเขาจึงต้องการให้โอกาสอีกครั้งหนึ่ง แน่นอนว่าหลี่หูจะเลือกอย่างไรก็คงเป็นเรื่องของเขา

เมื่อพูดจบเขาก็เดินขึ้นรถซงไห่ไป ส่วนเรื่องอื่นๆตู้เฟยเป็นคนจัดการก็พอแล้ว

หลังจากขึ้นรถ ลู่เฉินก็ส่งข้อความหาตู้เฟยบอกให้หลี่หูพาพวกเขาไปยังที่คุณหมู่อยู่ เขาไม่ชอบการลอบกัดแบบนี้ ถ้าหากว่าสามารถนำตัวคุณหมู่ที่ว่านั่นออกมาได้ ทุกอย่างก็จะจัดการได้ราบรื่นขึ้น

ลู่เฉินและซงไห่มาถึงโรงพยาบาล ในขณะที่พวกเขาทั้งสองยังไม่ทันเดินเข้าไปด้านในสุด ก็พบว่ามีชายร่างกายสูงใหญ่หลายคนทำตัวน่าสงสัย และกำลังเดินไปทางแผนกสมองและระบบประสาท

ลู่เฉินส่งสายตาไปที่ซงไห่ ซงไห่เข้าใจความหมายนั้นดีจึงได้รีบเดินหน้าไป

ตึง！！！

ซงไห่ตั้งใจชนหนึ่งในนั้นล้มลง และพบว่าที่เอวของพวกเขามีมีดพกอยู่

ซงไห่สีหน้าไม่ดีนัก เขารีบเอ่ยขอโทษว่า “ขอโทษจริงๆครับ！ผมไม่ได้ตั้งใจ！！！”

“ไอ้น้อง หาเรื่องเหรอ？” ชายคนนั้นต้องมองดูซงไห่และลุกขึ้นกำหมัด

“เฮ้！ ทำอะไรน่ะ จัดการเรื่องสำคัญก่อนสิ！” ชายอีกคนหนึ่งพูดเตือนขึ้น ส่งสัญญาณว่าอย่ามัวเสียเวลา

“ แม่งเอ้ย！ถือว่าเป็นโชคดีของแกไป” ชายคนนั้นจ้องมองซงไห่และรีบเดินไปทางแผนกสมองและประสาท

ซงไห่หันกลับไปมองลู่เฉิน ลู่เฉินพยักหน้าตอบรับ

เขาเข้าใจในความหมายที่ซงไห่บอกมา และเข้าใจได้ในทันทีว่าคนพวกนี้เดินทางมามีจุดมุ่งหมายก็คืออี้จุน

พอดีกับจังหวะที่อี้จุนเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยและรับโทรศัพท์ หนึ่งในชายกลุ่มนั้นหยิบรูปออกมาดูและพูดว่า “จับตัวเธอ！”

ชายกลุ่มนั้นวิ่งตรงเข้ามายังหลินอี้จุน

หลินอี้จุนที่กำลังรับสายจากลูกค้ารายหนึ่งอยู่ เห็นว่าพวกเขาตรงเข้ามาหาเธอแบบนั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไป แล้วเข้าใจทันทีว่าสิ่งที่ลู่เฉินบอกให้รออยู่ที่โรงพยาบาลคืออะไร

มีคนต้องการจะเล่นงานเธอ！

หลินอี้จุนพูดกับลูกค้าอีกไม่กี่คำและรีบวางสายไปด้วยความหวาดกลัว

แต่เมื่อเธอเห็นลู่เฉินและซงไห่เดินตามหลังมา ก็คลายความกังวลลง ถ้ามีลู่เฉินอยู่ด้วยเธอก็ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

“ขอทางหน่อยครับ ขอทางหน่อย！” ลู่เฉินและซงไห่เดินฝ่าฝูงชนเข้ามาและตะโกนเสียงดัง

นักเลงพวกนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงได้หันหลังกลับไปมองและพบว่า 1 ใน 2 คนนั้นกำลังเข็นรถใส่ยาตรงมาทางพวกเขา

“ให้ตายสิไอ้นี่！ ทำไมเพิ่งส่งเสียงเตือนตอนใกล้จะถึงตัวกันนะ”

จากเดิมทางเดินก็ไม่ได้กว้างขวางนัก พวกเขาหลบไปทางไหนไม่ทันจึงได้ถูกรถเข็นชนจนล้มลงถึงสองคน

ส่วนอีกสองคนนั้นหลบได้ แต่ยังตั้งตัวไม่ถูกจึงได้โดนลู่เฉินต่อยเข้าจนสลบ

อีกคนหนึ่งเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ดีก็คิดจะหลบหนีแต่ถูกซงไห่เตะอัดเข้ากับกำแพง

สองคนที่ถูกรถเข็นชนจนล้มไปก็ตะกายลุกขึ้นมา หนึ่งในนั้นหยิบมีดผลไม้ออกมาแล้วพุ่งมาทางหลินอี้จุน

ตอนนี้หลินอี้จุนตกใจอย่างสุดขีด เธอกรีดร้องและถอยหลังหนี

ลู่เฉินยืนอยู่ห่างจากเธอ 3-4เมตร เข้าไปช่วยเธอไม่ทัน

ซงไห่ตกตะลึงกับภาพที่เห็น เขานึกไม่ถึงว่าไอ้พวกนี้จะกล้าลงมือกับหลินอี้จุนจริงๆ！