คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 213

บทที่ 213 เตรียมย้ายบ้าน

ในขณะที่เขาคิดว่าตนเองสามารถจับตัวหลินอี้จุนได้นั้น ก็รู้สึกได้ถึงความเย็นวาบพี่แผ่นหลัง มีดเล่มหนึ่งปักเข้าที่ตัวเขา！

ชายผู้นั้นหันไปมองและพบว่ามีชายอีกคนหนึ่งกำลังมุ่งตรงมาทางเขา

เห็นได้ชัดว่ามีดเล่มนั้นที่ปักเข้ามาเป็นผลงานของเจ้าหนุ่มคนนี้แน่ๆ！

มีดเล่มนั้นแม้จะไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ก็ทำให้เขาหมดเรี่ยวแรงในการต่อสู้

ขาทั้งสองอ่อนล้าและทั้งร่างลงไปกองอยู่ที่พื้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ？” หลินอี้จุนถามลู่เฉินด้วยท่าทางตื่นตระหนก

“ไม่มีอะไรครับ” ลู่เฉินไม่อยากให้หลินอี้จุนเป็นห่วงจึงได้ตอบไปแบบนั้น

หลินอี้จุนพยักหน้า ในเมื่อลู่เฉินไม่อยากพูด เธอเองก็ไม่อยากจะเค้นความ

ลู่เฉินหันไปพูดกับซ่งไห่ว่า “เรียกกำลังคนมาเพิ่ม”

ซ่งไห่พยักหน้าและหยิบมือถือขึ้นมาทำตามคำสั่ง

ลู่เฉินถามหลินอี้จุนว่า “คุณยายเป็นยังไงบ้าง？”

หลินอี้จุนพยักหน้าแล้วตอบว่า “ไม่มีอะไรมากค่ะ เดี๋ยวให้น้ำเกลือเสร็จก็กลับบ้านได้แล้ว”

“เราเข้าไปข้างในกันเถอะ เรื่องเมื่อสักครู่ไม่ต้องบอกให้พวกเขารู้หรอก เดี๋ยวเขาจะเป็นห่วง” ลู่เฉินพูด

หลินอี้จุนตอบว่า “ฉันรู้ค่ะ”

เมื่อพูดจบเธอก็เดินกลับเข้าไปด้านใน

เนื่องจากระยะห่างค่อนข้างไกล อีกทั้งด้านนอกเสียงไม่ดังเท่าไหร่นัก วังเสวี่ยและคนอื่นจึงไม่รับรู้เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

ลู่เฉินอยากจะไปหาคุณหมู่ด้วยตนเอง แต่ก็กังวลว่าจะมีคนกลับมาจัดการหลินอี้จุนอีก ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจอยู่ต่อ

เขาเชื่อมั่นว่าจากความสามารถของตู้เฟยนั้น เพียงแค่ได้พบกับคุณหมู่ การจับกุมตัวเขาก็ไม่ใช่ปัญหา

ยี่สิบนาทีต่อมา กำลังเสริมที่ซ่งไห่เรียกมาก็มาถึงโรงพยาบาล แต่พวกเขาไม่ได้ขึ้นมาทั้งหมด กระจัดกระจายอยู่ตามจุดต่างๆ บางคนยืนอยู่ที่มุมสูบบุหรี่ บางคนก็ยืนคุยกัน

พวกเขาไม่ได้สูบบุหรี่แล้วพูดคุยกันธรรมดาเท่านั้น แต่ได้จับตาเฝ้ามองว่ามีคนเดินไปยังแผนกประสาทและสมองหรือไม่

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาสัมผัสได้ว่าบางอย่างผิดปกติไป แต่พวกเขาก็มองไม่ออกว่าเพราะอะไร รู้สึกเพียงว่าบรรยากาศไม่เป็นไปตามปกติ

ผ่านไป 1 ชั่วโมง ในที่สุดคุณยายก็ให้น้ำเกลือเรียบร้อย ระหว่างนั้นไม่มีใครเข้ามารบกวน

ลู่เฉินส่งคุณยายไปที่บ้านตระกูลวัง จากนั้นได้รับโทรศัพท์จากตู้เฟย

“ให้ตายเถอะ！ ไอ้บ้านั่นมันแข็งแกร่งมากจริงๆ ผมจับมันไว้ไม่ได้ อีกทั้งลูกน้องผมโดนทำร้ายไป 10 กว่าคน” ตู้เฟยพูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย

“เป็นใคร ระดับไหน？ สู้กันตัวต่อตัวจะสู้คุณได้ไหม？” ลู่เฉินขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“มองไม่ออก แต่น่าจะพอๆกัน ผมได้ให้ลูกน้องถ่ายรูปมันไว้แล้ว นอกเหนือจากว่ามันจะไปทำศัลยกรรม ไม่อย่างนั้นเจอกันครั้งหน้าผมจำมันได้แน่！” ตู้เฟยพูด

“อืม คุณพาลูกน้องกลับไปก่อนเถอะ อ้อ！ใช่แล้ว ผมคาดว่าพวกมันน่าจะหนีกลับไปที่ยวี่โจว คุณคอยจับตาให้ผมด้วย”

คุณหมู่ที่ว่านี้ ในเมื่อรู้ว่าเขาอยู่ที่ฉีเจียงและตามมาถึงที่นี่ได้ ก็หมายความว่าพวกเขาจะต้องตามกลับไปยังยวี่โจวเช่นกัน

เขาเดาว่าคุณหมู่ ไม่ทันจัดการกับเขาที่ยวี่โจวจึงได้ตามมาที่ฉีเจียง

ที่จริงลู่เฉินเดาถูกแค่ครึ่งหนึ่ง

คุณหมู่นั้นเดินทางมายวี่โจวตั้งหลายวันแล้ว เพียงแต่ไม่สามารถสืบหาที่อยู่ของลู่เฉินได้

“พี่เขยคะ จะให้เสี่ยวเฉียงไปนอนกับฉีฉีเหรอ？” หลินอี้เจียถาม

“ไม่ใช่ พวกเราจะย้ายบ้านแล้วน่ะ” คฤหาสน์ที่หม่าอันซานทะเลสาบจิงหลงได้สร้างเสร็จแล้ว ลู่เฉินสั่งให้เก็บห้องที่ดีที่สุดไว้ให้เขา เมื่อสองวันก่อนจัดการตกแต่งได้เรียบร้อยแล้วเสร็จ อีกไม่กี่วันน่าจะย้ายเข้าไปอยู่ได้

“จะย้ายไปที่ไหนกันเหรอ？ซื้อบ้านที่ไหนไว้น่ะ？” หลินอี้เจียถามด้วยความประหลาดใจ หากเป็นก่อนหน้านี้ลู่เฉินบอกว่าจะย้ายบ้านเขาคิดว่าลู่เฉินคงไปเช่าบ้านที่อื่นแน่ๆ

“คฤหาสน์ทะเลสาบจิงหลง” ลู่เฉินพูด

“อะไรนะคะ ทะเลสาบจิงหลง！ บ้านหลังหนึ่งที่นั่นราคาไม่ต่ำกว่า 5-60ล้าน พี่เนี่ยรวยจริงๆ” หลินอี้เจียพูดด้วยท่าทางชื่นชมลู่เฉิน เธอมองไม่ออกจริงๆว่าก่อนหน้านี้เธอไปดูถูกคนที่มีความสามารถอย่างนี้ได้ยังไง

“ประมาณนั้นแหละ ถ้าอยากจะอยู่คฤหาสน์ก็ตั้งใจทำงานเข้าล่ะ” ลู่เฉินยิ้ม

ถ้าเป็นคนอื่นพูดกับเธอแบบนี้เธอคงจะมองค้อนแน่นอน

ให้เธอไปทำงานเพื่อเก็บตังค์ซื้อคฤหาสน์？ ไม่ได้เป็นการประชดประชันเธอเหรอ？

แต่คำพูดนี้ออกมาจากปากของลู่เฉิน เธอจึงเชื่ออย่างสนิทใจ

“พี่คะ พี่ดีจริงๆเลย หนูจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่ๆ” บัดนี้สายตาของอี้เจียมองไปที่ลู่เฉิน ในใจเธอมีความคิดบางอย่างขึ้นมา

ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่เขยเธอก็คงจะดีสิ

อย่างนั้นเธอยังมีโอกาสที่จะตามจีบเขาได้

ถ้าลู่เฉินรู้ถึงความคิดของหลินอี้เจียในตอนนี้ คิดว่าคงตกใจวิ่งหนีไปแน่ๆ！

ก่อนหน้านี้ที่เขาและหลินอี้จุนเข้าใจผิดกันทำให้เกิดสงครามเย็นขึ้นตั้งนาน หากหลินอี้จุนรู้ว่าหลินอี้เจียคิดไม่ซื่อกับเขา ก็คงจะฆ่าเขาตายแน่ๆ

“ผมจะไปดูบ้านกับพี่สาวคุณแล้วล่ะ พวกเราคุยกับอู๋เล่ยไปก่อนแล้วกันนะ” ลู่เฉินพูด

“พี่คะพวกเราก็อยากไปดูบ้านพี่เหมือนกันนี่นา อีกอย่างวันนี้เสี่ยวเฉียงก็เพิ่งจะเดินทางมาถึง ให้เธอไปทำงานเลยก็คงจะเหนื่อยไปหน่อยไหม？” หลินอี้เจียพูดด้วยแววตาเป็นประกาย