คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 305

บทที่ 305 สังเกตุพบการสะกดรอยตาม

ตั้งแต่ที่ลู่เฉินได้โอนหุ้นทั้งหมด 70% ของบริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจียให้เธอ หลินอี้จุนก็ทำงานอย่างหนักในช่วงเวลานี้และเธอก็เกือจะเป็นคนที่เลิกงานเป็นคนสุดท้ายในทุกๆวัน

ในฐานะหัวหน้าเขายังทำงานล่วงเวลาทุกวันซึ่งทำให้ผู้จัดการเหล่านั้นรู้สึกละอายใจเล็กน้อย แต่ก็ทำให้ทุกคนกระตือรือร้นในการทำงานมากขึ้นด้วยเช่นกัน

ในช่วงเวลานี้ผลการดำเนินงานของ บริษัท ก็สูงเป็นประวัติการณ์เช่นกัน

สิ่งนี้ทำให้หลินอี้จุนค่อนข้างตื่นเต้นและเธอวางแผนที่จะเชิญเจ้าหน้าที่บริหารทุกคนมาทานอาหารในเย็นวันนี้เพื่อเพิ่มความกระตือรือร้นในการทำงานของทุกคนอีกครั้ง

หลังเลิกงานหลินอี้จุนขอให้เลขาจองโรงแรมจากนั้นก็ไปทานอาหารค่ำกับผู้ดูแลระบบ

หลังจากที่ทานอาหารค่ำกันเรียบร้อยแล้ว มีบางคนจะไปร้องเพลงต่อ ดังนั้นหลินอี้จุนจึงขอตัวกลับก่อน

ในช่วงเวลานี้เธอได้ปรับตัวให้เข้ากับสถานะของเธอ และเข้าใจหลักการที่ว่าเจ้านายไม่สามารถเข้าใกล้พนักงานมากเกินไป สามารถชวนทุกคนมาทานอาหารได้แต่ไม่จำเป็นต้องไปคาราโอเกะ

บอดี้การ์ดขับรถและปกป้องหลินอี้จุนอย่างเคร่งครัด

ตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่หลินอี้จุนถูกลักพาตัวลู่เฉินไม่เพียง แต่ติดปืนให้กับบอดี้การ์ดเท่านั้น แต่ยังคัดเลือกคนอีกสองสามคนเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับทีมคุ้มกันของหลินอี้จุน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งบอดี้การ์ดกลุ่มที่ประสบกับการโดนลักพาตัวของหลินอี้จุน ลู่เฉินไม่ได้ตำหนิพวกเขาแม้แต่น้อย ทำให้ในใจของพวกเขารู้สึกผิดเล็กน้อย

ดังนั้นทุกครั้งที่ทั้งสี่คนเดินทางจะต้องเฝ้าระวังให้มากขึ้นและไม่ควรประมาท

"ทุกคนฟังนะตอนนี้ มีรถA8 ตามหลังเรามา ห่างไปห้าสิบเมตร" บอดี้การ์ดในคนขับรถร่วมกล่าว

บอดี้การ์ดคนนี้เป็นหนึ่งในบอดี้การ์ดคนแรกที่ได้สัมผัสกับการลักพาตัวหลินอี้จุนในครั้งก่อน

"เซียวหูคุณสงสัยเกินไปแล้ว ที่อยู่ห่างออกไปห้าสิบเมตรมันก็เป็นการขับขี่ปกตินะ" คนขับที่มาในชุดที่สองเขามองในกระจกมองหลังและพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาจริงยิ้มและพูดออกไป

"ฟังฉันนะ เลี้ยวซ้ายทางข้างหน้าและใช้เส้นซอยนั้น จะต้องมีใครบางคนซุ่มอยู่ข้างหน้า" บอดี้การ์ดที่ชื่อเซียวหูกล่าว

"ถ้ามีการซุ่มโจมตีจะไม่อันตรายไปกว่านี้หรือ หากใช้ถนนสายเล็ก ๆนั้น ประธานหลิน คุณช่วยตัดสินใจทีเถอะครับ” คนขับรู้สึกว่า เซียวหู ค่อนข้างกระวนกระวายไป

"เซียวหูนายแน่ใจหรือว่ามีคนสะกดรอยตามเราอยู่จริงๆ" หลินอี้จุนที่อยู่แถวหลังถาม

"แน่ใจครับประธานหลิน รถคันนั้นจงใจรักษาระยะห่างจากเราเสมอ พวกเขาไม่ต้องการให้เราสังเกตุได้ แต่พวกเขาไม่รู้ว่ายิ่งระมัดระวังมากเท่าไหร่ก็ยิ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขาจงใจสะกดรอยตามเรา ดังนั้นผมมั่นใจว่าเป้าหมายของพวกเขาคือรถของเรา นี่ถ้าผมเดาถูกต้องมีรถจอดรอเราอยู่ที่สี่แยกข้างหน้าแน่ ๆครับ ” เซียวหูกล่าวอย่างหนักแน่น

เหตุผลที่หลินอี้จุนถูกพาตัวไปครั้งล่าสุดนั้นเป็นเพราะพวกเขาประมาทและประการที่สองเนื่องจากพวกเขาไม่มีอาวุธอยู่ในมือ พวกเขาจึงไม่สามารถสู้กับคนที่มีปืนในมือได้

"อื้ม เสี่ยวหยูทำตามที่เซียวหูบอก" หลินอี้จุนพยักหน้าและพูดกับคนขับรถ

"รับทราบครับ ประธานหลิน" คนขับรถพยักหน้าแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเซียวหูค่อนข้างประหม่า แต่เขาก็พูดออกไปแล้วแน่นอนว่าเขาต้องฟัง

หลินอี้จุนเคยถูกงูกัดและกลัวเชือกมาเป็นเวลาสิบปี

เธอยังคงกังวลเล็กน้อยจากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาลู่เฉิน

"มีคนสะกดรอยตามพวกเราเซี่ยวหูบอกว่าอีกฝ่ายน่าจะรออยู่ที่สี่แยกถัดไป" หลินอี้จุนกล่าวหลังจากลู่เฉินรับสาย

"ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหน?” ลู่เฉินถาม

"บนถนนวงแหวนรอบในอีกประมาณสิบนาทีจะถึงสี่แยกหลี่เจียป้าและอีกฝ่ายน่าจะซุ่มอยู่ที่สี่แยกนั้น" หลินอี้จุนกล่าวหลังจากดูสภาพถนน

"อื้ม พอดีฉันก็อยู่ไม่ไกลจากสี่แยกหลี่เจียป้า ฉันจะไปถึงได้ภายในสิบกว่านาที คุณบอกให้พวกเขาชะลอความเร็ว อีกแปปเดียวฉันจะถึงที่นั่น ฉันจะรอคุณอยู่ที่สี่แยกนั้น" ลู่เฉินกล่าว