คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 346

บทที่ 346 ความสุขของเฉิงฉวน

หลังจากวางสายโทรศัพท์ของฮัวหลุนแล้วเมื่อเห็นหลานชายเฉิงฉวนยังดูไม่พอใจเฉิงกงหมิงก็เดินมายิ้ม"ทำไมถึงไม่เชื่อคุณปู่ล่ะ?”

ดวงตาของเฉิงฉวนเป็นประกายและถามว่า "คุณปู่ ฮัวหลุนเขาพูดอะไร"

เขาไม่ได้ออกไปไหนเลยทั้งวัน เพราะว่าเขาถูกลู่เฉินตบหน้าไปสองครั้ง ยังถูกลู่เฉินเพิ่มราคาขึ้นอีกหลายร้อยล้าน

ที่สำคัญที่สุดคือคนที่เขาเรียกไปยังถูกฮัวหลุนนำไปอีก

ถ้าหากไม่ทำลายลู่เฉินเขาจะมีหน้าออกไปไหนได้อย่างไร?

“ ฮึ่ม คุณปู่เดินมาข้างหน้าด้วยตัวเองเขาจะไม่กล้าฟังการจัดเตรียมของคุณปู่ได้อย่างไรเว้นแต่เขาจะไม่ต้องการไปเที่ยวที่ต้าหลี่” เฉิงกงหมิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

ในตอนนี้เขารู้สึกมีความสุข

เมื่อก่อนเขาถูกฮัวหลุนปฏิเสธเขาโกรธมาก แต่ในเวลานี้ฮัวหลุนยอมจำนนต่อเขาอย่างกะทันหันทำให้เขารู้สึกว่าเขายังคงเป็นเทพเจ้าแห่งต้าหลี่

“แล้วปู่จัดการอย่างไร?” เฉิงฉวนถามอย่างไม่สบอารมณ์

“ฮัวหลุนเชิญเด็กที่มีนามสกุลลู่มาที่บ้านของเราคืนนี้ถึงเวลานั้นเราค่อยมารองรับเขา” เฉิงกงหมิงยิ้ม

“โอเค โอเคคืนนี้ฉันจะทำให้เด็กคนนั้นคุกเข่าต่อหน้าเราและฉันจะทำให้ภรรยาของเขาอับอาย"เฉิงฉวนเขย่าหมัดของเขาอย่างตื่นเต้นและคิดถึงความงามของหลินอี้จุนแม้ว่าหลินอี้จุนจะแต่งงานและให้กำเนิดลูกแล้ว เดิมที่เขาไม่ได้สนใจใยดี ในทางตรงกันข้ามเขาชอบผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ที่มีเสน่ห์

“ตราบใดที่ไม่ฆ่าใครในต้าหลี่ก็โอเค ในต้าหลี่ถ้าคุณไม่ฆ่าใครคุณจะสามารถเล่นอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ” เฉิงกงหมิงพูดอย่างหนักใจ

“คุณปู่ วางใจเถอะ ฉันทราบข้อนี้ดี ฉันไม่ฆ่าเขาตายหรอกแค่ต้องการให้เขารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นเท่านั้น

เฉิงฉวนยิ้มอย่างเศร้าๆ

ในต้าหลี่มีปู่ของเขาหนุนหลังอยู่แน่นอนว่าเขาไม่กลัวอะไรแน่นอน

เขาคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงเพื่อข่มลู่เฉิน แต่เขาจะทำให้ผู้หญิงของลู่เฉินอับอายต่อหน้าลู่เฉิน

ในตอนนี้ครอบครัวเพิ่งกลับจากภูเขาชางซานมาที่โรงแรม พวกเขาเที่ยวเล่นกันมาหนึ่งวันแล้ว หลังจากถ่ายรูปชุดงานแต่งพวกเขาทั้งสองก็รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย

ในขณะที่ครอบครัวของลู่เฉินกำลังรับประทานอาหารอยู่นั้น ก็มีสายโทรศัพท์จากฮัวหลุนโทรเข้ามา

“คุณลู่ ฉันรวบรวมความกล้าที่จะโทรหาคุณ โปรดยกโทษให้ฉัน เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ไม่ใช่ว่าคุณต้องการรู้เรื่องราวของกำไลปี้เสว่หรอกหรือ คนคนนั้นมาเอาเงินแล้วฉันนัดเขาไว้ที่หมิงลี่วิลล่า” ฮัวหลุนกล่าว

“กี่โมง?” ลู่เฉินขมวดคิ้วและถาม

“แปดโมงค่ำคืนนี้” ฮัวหลุนพูด

ลู่เฉินยกมือขึ้นและมองนาฬิกาของเขาเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงและเขาก็พูดว่า "โอเคฉันจะไปถึงตรงเวลา"

เมื่อเห็นลู่เฉินเห็นด้วยฮัวหลุนก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

แต่มือของเขาที่ถือโทรศัพท์ก็ยังสั่นอยู่

อย่างไรเสียนี่ก็คือประธานของเทคโนโลยีอี้ฉี ที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะต้องการต่อต้านเทคโนโลยีอี้ฉีอย่างโจ่งแจ้ง

ไม่ต้องสงสัยเลยเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเทคโนโลยีอี้ฉี โดยพื้นฐานแล้วมันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถจ่ายได้

แต่เมื่อนึกถึงสายโทรศัพท์ลึกลับนั้นเขาก็กัดฟันและเลือกสิ่งนี้

“อย่ามาโทษฉัน ฉันไม่มีทางเลือก ถึงแม้ว่าเทคโนโลยีอี้ฉีของคุณจะอยู่ในยวี่โจว แต่ก็ไม่กล้ายั่วโมโหพวกคนใหญ่คนโตในเมืองหลวงพวกนั้นอย่างแน่นอน แม้ว่าฉันจะไม่อยากเผชิญหน้ากับคุณ แต่ฉันก็ไม่อยากให้บริษัทของฉันล้มละลายในชั่วข้ามคืน "

ฮัวหลุนวางโทรศัพท์ทิ้งและพูดอย่างหนักแน่น

ลู่เฉินที่วางสายโทรศัพท์ในเวลานี้มองไปที่หลินอี้จุนอย่างขอโทษและกล่าวว่า "วันหยุดครั้งนี้ของพวกเราพอแค่นี้ก่อนเถอะวันหยุดครั้งหน้าผมจะใช้เวลากับคุณ

“คุณลู่ เชิญทางนี้” ฮัวหลุนทักทายอย่างกระตือรือร้น

“คุณจัดการเรื่องนี้ได้ค่อนข้างดี ไม่เลวเลย” ลู่เฉินมองฮัวหลุนด้วยท่าทางเย้ยหยันและเจตนาฆ่าก็สว่างวาบต่อหน้าต่อตาเขา

ฉันไม่รู้ว่าเขารู้สึกถึงเจตนาฆ่าในดวงตาของลู่เฉินหรือว่าเขารู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่ลู่เฉินพูดหัวใจของฮัวหลุนก็เต้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“เป็นเกียรติที่ได้ทำงานให้กับคุณลู่” ฮัวหลุนหัวเราะเพื่อปกปิดความรู้สึกผิดของเขา

“อืม งั้นก็ดีฉันเชื่อคุณ ตั้งแต่ที่คุณจัดการจะไม่มีปัญหาอะไรอย่างแน่นอน” ลู่เฉินพูดโดยไม่มีร่องรอยของการประชดในดวงตาของเขา

ฮัวหลุนถอนหายใจอย่างโล่งอกและฟังลู่เฉินพูดอีกครั้ง "คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ต่อต้านฉัน"

ฮัวหลุนเริ่มประหม่าและในตอนนั้นก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

เขาเลือกที่จะทำสิ่งนี้ ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ดังนั้นต่อหน้าลู่เฉินเขาถึงได้ประหม่า

แต่คำพูดของลู่เฉินทำให้ฮัวหลุนไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

“เรื่องนี้ ฉันก็ไม่รู้ได้อย่างแน่ชัด” ฮัวหลุนยิ้มอย่างเชื่องช้าและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรในตอนนี้เขารู้สึกถึงแรงกดดันต่อหน้าลู่เฉิน

เขาทำงานมาตั้งหลายปีพึ่งเคยเจอคนที่ไม่สามารถเข้าใจได้มากที่สุด

พูดตามตรงเขาสงสัยมาตลอดว่าลู่เฉินยังเด็กเกินไปและก็ไม่คุ้มที่จะพูดต่อหน้าเจ้านายใหญ่ในปักกิ่ง

แต่ในเวลานี้เขาหวั่นไหวอย่างกะทันหัน

ทางเลือกของเขามันถูกต้องจริงๆหรือ?

“อีกสักครู่คุณจะรู้" ลู่เฉินยิ้มอย่างเฉยเมยและเดินไปที่วิลล่าก่อน