คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 368

บทที่ 368 หูชอนที่ดูร้อนรน

สนามเจ้าภาพของทีมซือเวยคาดไม่ถึงว่าวันนี้คนจะเต็มไปหมด

วันนี้เป็นเกมแรกของทีมซือเวยหลังจากที่ถูกซื้อโดยเทคโนโลยีอี้ฉีมีผู้ชมมากกว่าหกหมื่นคนมาร่วมเป็นสักขีพยานในเกมนี้และเป็นสักขีพยานว่าทีมซือเวยกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

แม้ว่าคู่ต่อสู้ของพวกเขาในวันนี้จะเป็นทีมจงไห่อันดับสองในลีกแต่ทุกคนก็มองทีมซือเวยในแง่ดี

เนื่องจากเงินรางวัลหนึ่งล้านของลู่เฉินเมื่อวานนี้ทำให้ทุกคนเห็นความหวัง

ตามที่กล่าวไปภายใต้รางวัลใหญ่จะต้องมีผู้กล้ารางวัลใหญ่เช่นนี้หากผู้เล่นทีมซือเวยไม่ได้ทำงานหนักแสดงว่าพวกเขามีความเป็นมืออาชีพน้อยเกินไป

เมื่อเห็นลู่เฉินเดินไปที่ห้องสมาชิกทุกคนในหอการค้าก็ทักทายลู่เฉินทีละคนเฉินกวงซิงและหลี่ชิงเฉิงก็เข้ามาด้วยตนเอง

ลู่เฉินรู้ดีว่าพวกเขาสองคนไม่มีความสนใจในฟุตบอลแน่นอนว่าวันนี้พวกเขามาดูการแข่งฟุตบอลและมันต้องทำให้ลู่เฉินได้เห็นศักดิ์ศรี

“ประธานลู่ คาดไม่ถึงว่าคุณจะมีส่วนร่วมด้วย”

ในขณะนี้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินผ่านไปชายวัยกลางคนยื่นออกมาเล็กน้อยเขาสวมชุดทางการและยื่นมือไปหาลู่เฉินด้วยความกระตือรือร้น

เขาคือหูชอนเถ้าแก่ของทีมจงไห่” ผู้จัดการหลิวพูดขณะอยู่ข้างๆลู่เฉิน

คืนนี้เขาเป็นตัวแทนทีมไปทานอาหารเย็นกับหูชอนเมื่อเห็นว่าลู่เฉินไม่ได้ไปหูชอนก็ปฏิเสธที่จะกินข้าวกับเขาซึ่งทำให้เขาเสียหน้า

แต่เขารู้ดีว่าเขาและหูชอนไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันหลังจากที่ทำผิดเขาได้แต่ซ่อนมันไว้ในใจเขาหวังเพียงว่าทีมที่อยู่รอดในคืนนี้จะสามารถเอาชนะทีมจงไห่ได้

“นี่คือเถ้าแก่หูหรือ สวัสดี” ลู่เฉินยิ้มและจับมือกับเขาเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“สวัสดีสวัสดีฉันมาที่นี่เพื่อเยี่ยมประธานลู่คิดไม่ถึงว่าคุณจะงานยุ่งขนาดนี้แต่ยังดีที่ประธานลู่ยังมาดูการแข่งขัน ประธานลู่ เชิญ” หูชอนพูดด้วยรอยยิ้ม

ลู่เฉินเลิกคิ้วเล็กน้อยผู้ชายคนนี้ดูเหมือนมีอะไรจะพูด

อย่างไรก็ตามเขาไม่สนใจหลังจากส่งสัญญาณให้เฉินกวงซิงและหลี่ชิงเฉิงกับคนอื่นๆนั่งลงพวกเขาก็เดินไปที่ห้องที่มีเจ้าของเป็นของเถ้าแก่ของทั้งสองทีม

หลังจากเข้าไปเพียงไม่กี่นาทีการแข่งขันก็เริ่มต้นขึ้น

เมื่อเห็นว่าผู้เล่นของเขาขโมยฟุตบอลของผู้เล่นทีมซือเวยด้วยเท้า และในไม่ช้าก็ตั้งวงโจมตีทีมซือเวยหูชอนไม่สามารถพูดได้ว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหน

เขาเชียร์อยู่ข้างๆลู่เฉิน

ลู่เฉินมองกลับไปที่หูชอนแล้วดูการแข่งตามปกติ

แม้ว่าผู้เล่นของทีมือเวยจะทำงานหนักอยู่แล้ว แต่พวกเขาก็ยังมีปัญหาบางอย่างเกี่ยวกับทักษะของพวกเขาพวกเขาไม่สามารถผ่านแดนกลางได้เลยและถูกปิดล้อมโดยทีมจงไห่

ลู่เฉินถอนหายใจ พละกำลังไม่ได้ต่างกันเลยแม้แต่น้อย

เขาคิดในใจแล้วว่าหลังจากจบฤดูกาลนี้เขาต้องนำคนนอกที่มีความสามารถเข้ามาให้ได้

ทีมซือเวยก็มีกองหน้าจากด้านนอกอยู่คนหนึ่งแต่ความแข็งแกร่งยังไม่ดีนักหลังจากเล่นไปกว่ายี่สิบนาทีเขาก็ไม่ได้ยิงประตูด้วยซ้ำลู่เฉินเห็นว่าเขากำลังเดินละเมออยู่บนสนาม

ในที่สุดเมื่อเกมดำเนินมาถึงสามสิบนาทีกองหน้าของทีมจงๆไห่ก็ทำประตูได้

ทีมจงไห่ทั้งหมดให้กำลังใจกันอย่างเต็มที่และหูชอนก็ลุกขึ้นปรบมือและส่งเสียงเชียร์ทีมของเขา

ลู่เฉินก็ปรบมือตามมารยาท

แต่ทีมซือเวยทั้งหมดกลับเงียบ

"ประธานลู่ ฟุตบอลนี้ไม่ได้เหมือนอุตสาหกรรมอื่นๆ หลายคนยิ่งใหญ่ในอุตสาหกรรมอื่น ๆ แต่หลังจากมาอยู่ในวงการฟุตบอลพวกเขากลายเป็นเพียงพวกคนที่คอยหลบหนีเท่านั้น" หลังจากเฉลิมฉลองเสร็จหูชอนก็นั่งลงอีกครั้งและมองกลับไปที่ลู่เฉินใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

พูดตามตรงปกติเขามักจะไม่สู้ไปกับทีมแต่พอลู่เฉินซื้อทีมซือเวยเขาจึงมาที่ยวี่โจวเป็นการพิเศษ