คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 393

บทที่ 393 นี่มันเทพสงครามชัดๆ

รถของพวกเขาปักธงชาติหัวเซี่ยอย่างเด่นชัด แต่ทหารอิงลอนยังกล้ามาขวาง นี่เป็นการยั่วยุหัวเซี่ยโดยเจตนาหรือไม่?

แล้วยังไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตา?

“คุณชายใหญ่ พวกเขาก็เห็นอยู่นี่ว่ารถพวกเราปักธงชาติ แล้วยังกล้ามาขวางทางอีก นี่ตั้งใจจะยั่วยุกันสินะ” หลินตงจอดรถพูด

“พวกเขาน่าจะเป็นทหารรับจ้าง” เสี่ยวจิงพูด

“อืม ก็จริง ถ้าไม่ใช่ทหารรับจ้าง พอเห็นธงชาติของพวกเราแล้ว พวกเขาก็คงไม่กล้ามาขวางพวกเราแบบโจ่งแจ้งอย่างงี้หรอก เอาล่ะ ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นทหารรับจ้างหรือไม่ ก็พร้อมสู้อยู่แล้ว ตราบเท่าที่สิบนาทีนี้ พวกเขายังจะยืนกรานทำแบบนี้ต่อไป” ลู่เฉินพยักหน้า ดวงตาของเขามีประกายแห่งไอสังหาร

เขาโทรศัพท์บอกตู้เฟยแล้วว่าให้เขาส่งเครื่องบินติดอาวุธตามาสมทบอีกสองลำ

“เอกอัครราชทูตหวง ทำยังไงดี คนพวกนี้ดูเหมือนเป็นกลุ่มหัวรุนแรง ถ้าพวกเราตกอยู่ในมือพวกเขา ผลที่ตามมาจะเป็นหายนะ!” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่นั่งอยู่ในรถพูดกับหวงไห่ทาวด้วยความกังวล

“ต้องดูประธานลู่ก่อนว่าจะจัดการยังไง เขาบอกว่าคนของเขามาถึงเซิ่งหูอานแล้ว ยังไงพวกเขาก็คงไม่กลัวกลุ่มหัวรุนแรงกลุ่มนี้” หวงไห่ทาวกล่าวอย่างเคร่งขรึม

อันที่จริงเขาก็ไม่รู้ว่าลู่เฉินจะแก้ไขสถานการณ์ได้หรือไม่ แม้เขาจะรู้ว่าคนของลู่เฉินน่าจะมาถึงแล้ว แต่เขายังไม่เห็นพวกเขาปรากฏตัวเลย ในใจก็ยังไม่แน่ใจ

ดังนั้นเขาจึงเกิดความสับสนเป็นอย่างมาก

“ประธานหลี่ คนพวกนี้ดูเหมือนจะเป็นกลุ่มหัวรุนแรง ถ้าขืนตกอยู่ในมือพวกมันจะต้องมีจุดจบที่น่าสังเวชแน่ๆ!” เลขาของหลี่เสวี่ยนอี๋หน้าซีด ในใจหวาดกลัวสุดขีด ไม่มีใครไม่กลัวผู้ก่อการร้ายเหล่านี้

“ในเมื่อหวงไห่ทาวบอกแล้วว่าเขาสามารถคุ้มกันพวกเราไปสนามบินได้ งั้นเขาก็น่าจะเตรียมการแล้ว วางใจได้ ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น พวกเราต้องเชื่อเขา” หลี่เสวี่ยนอี๋ปลอบใจ อันที่จริงเธอก็กลัวมาก หากต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของกลุ่มหัวรุนแรงเหล่านี้ จุดจบจะเป็นเช่นไร ไม่ต้องใช้สมองคิดก็รับรู้ได้ถึงผลลัพธ์อันน่าสังเวช

แต่ในช่วงเวลานี้ เธอทำได้เพียงเลือกที่จะเชื่อว่าเด็กหนุ่มคนนั้นสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้

“เกรงว่าหวงไห่ทาวจะพยายามรีบไปสนามบินแล้วสะบัดพวกเราทิ้งน่ะสิ ขอเพียงแค่ว่าพวกเขาสามคนจะไม่ไปยั่วยุกลุ่มหัวรุนแรงพวกนั้น” เลขาส่ายหน้า

หลี่เสวี่ยนอี๋เงียบไม่พูดอะไร ทว่าในใจเธอกลับเชื่อคำพูดของเลขาไปเสียแล้ว

อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่ว่าจะรอดหรือตาย เธอทำได้เพียงเลือกที่จะเชื่อมั่น

“ประธานหลี่ ดูนั่นสิ พวกเขาสามคนลงจากรถแล้ว หรือว่าพวกเขาจะพูดกับกลุ่มคนหัวรุนแรงพวกนั้นให้พวกเขาปล่อยพวกเราไป?” ทันใดนั้นเลขาก็ชี้ไปข้างหน้าและร้องอุทาน

หลี่เสวี่ยนอี๋ชะงักเล็กน้อยพลางมองตาม “น่าจะกำลังไปเจรจา หวังว่าพวกเขาจะพูดกับกลุ่มคนหัวรุนแรงพวกนั้น...”

เธอยังไม่ทันพูดจบก็ยื่นมือขึ้นมาปิดปากโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอก็แสดงอาการตกใจ

เธอพบว่าพวกลู่เฉินไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรมากและลงมือในทันที

ทันใดนั้นคนหัวรุนแรงหลายคนก็ถูกทั้งสามคนสังหาร

นี่กลับเป็นการจุดชนวนรังแตน ทหารรับจ้างทั้งหมดโมโหขึ้นมา พวกเขาระดมยิงมาที่พวกลู่เฉิน

ทหารรับจ้างกว่าร้อยนายไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ทุกคนต่างมองเหตุการณ์นี้และร้องออกมาด้วยความตกใจ ถ้าไม่เป็นเพราะพวกลู่เฉินดึงความสนใจของทหารรับจ้างทั้งหมดมา กระสุนก็คงไม่หันมาทางพวกเขา พวกเขากลัวจนฉี่ราด

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือเห็นกันอยู่ชัดๆว่าพวกเขาสามคนโดนกระสุนไปแล้วหลายนัด แต่กลับไม่มีใครล้มลงเลย พวกเขายังคงยืนอยู่ท่ามกลางสถานการณ์พร้อมกับกวาดล้างพวกหัวรุนแรง

“หรือพวกเขาจะเป็นราชาหน่วยรบพิเศษในตำนาน?”

เหตุการณ์นี้ทำให้ทหารรับจ้างที่เหลือทั้งหมดตกใจ

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเห็นกระสุนพุ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้ แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีปฏิกิริยาใดเลย ถึงพวกเขาจะสวมชุดเกราะที่ดีที่สุดในโลก แต่โดนลูกกระสุนไปมากขนาดนั้น ถึงอย่างไรก็ต้องสูญเสียประสิทธิภาพอย่างแน่นอน แรงพุ่งของกระสุนที่มากมายขนาดนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะสามารถรองรับได้

แต่ชาวหัวเซี่ยสามคนที่อยู่ตรงหน้ากลับดูเหมือนไม่ได้เป็นอะไร ทำให้พวกเขาหวาดกลัวจนขวัญกระเจิง

“นี่ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า”

ทหารรับจ้างที่เหลืออยู่ไม่กี่คนต่างก็มองหน้ากันสลับไปมาโดยดวงตาเผยความหวาดกลัว

“หนีกันเถอะ นี่มันไม่ใช่สงครามมนุษย์!”

ทหารรับจ้างอีกไม่กี่คนล่าถอยออกไป คนอื่นๆก็ทยอยพากันหนี

พวกเขาไม่ใช่กองทหารประจำการจึงไม่มีกฎระเบียบแบบทหารประจำการแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว เมื่อเห็นคนบางส่วนกำลังวิ่งหนี ผู้นำตะโกนเรียกก็เรียกไม่อยู่ พอเห็นความเป็นไปของสถานการณ์ก็หันหลังวิ่งหนีไป

ในขณะนั้นทหารรับจ้างที่เหลืออีกห้าสิบกว่านายก็หนีหัวซุกหัวซุนไปตามถนนและตรอกซอกซอยจนหมดราบคาบ

ทุกคนที่มองเหตุการณ์อยู่เบื้องหลังต่างก็พากันสูดหายใจอากาศเย็นๆ

พวกเขาสามคนแข็งแกร่งมาก

นี่มันเทพสงครามชัดๆ!