คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 394

บทที่ 394 กลับเมืองหรื่นหม่า

พวกลู่เฉินไม่คาดคิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีพวกไร้ประโยชน์เยอะขนาดนี้ คนยังเหลือมากกว่าครึ่งก็วิ่งหนีไปหมดแล้ว

“แม่งเอ๊ย ถ้าตู้เฟยกับเซียวจ้านพาทหารสำนักสังหารโกก้างกระจอกๆแบบนี้มา ฉันจะฆ่าพวกเขาสองคนซะ” ลู่เฉินแสยะยิ้ม

“ไม่หรอกมั้ง พี่เฟยเป็นคนเข้มงวดมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาทหารไม่มีวินัย ไม่มีระบบระเบียบแบบนี้มาได้” เสี่ยวจิงพูดพลางหัวเราะ

“อืม ฉันก็เชื่อว่าทหารที่พวกเขาพามาไม่ได้กระจอกแบบนี้ ไปเถอะ ไปสนามบินกันต่อ” ลู่เฉินพยักหน้า ไม่ต้องพูดว่าเป็นช่วงกลางคืน เพราะถึงจะเป็นช่วงกลางวัน พวกเขาก็ไม่ไปตามทหารรับจ้างพวกนั้น

แต่พอเห็นทหารรับจ้างพวกนั้นกระจอกถึงขนาดนี้ เขาก็ยิ่งมีความมั่นใจในสำนักสังหารโกก้าง

ในเมื่อสงครามเกิดขึ้นแล้ว พระราชวงศ์เจียซือก็น่าจะโดนชาวอิงลอนควบคุมตัวไว้แล้ว

งั้นลำดับต่อไป หากเขาอยากหาผลประโยชน์จากสถานการณ์หรือสิทธิ์ในการขุดเหมืองแร่ยูเรเนียม เขาก็ต้องกวาดล้างกองทัพอิงลอนให้สิ้นซาก

และนี่ยังเป็นเรื่องทางเทคนิค เนื่องจากสำนักสังหารโกก้างของเขาไม่สามารถทำสงครามกับกองทัพอิงลอนได้โดยตรง ดังนั้นเขาจึงต้องมีข้ออ้าง เพราะไม่อย่างงั้นเรื่องนี้จะกลายเป็นการยั่วยุให้พันธมิตรป๋ายเย่าเข้ามายุ่มย่ามได้

หลังจากที่ลู่เฉินขึ้นรถและให้เสี่ยวจิงแจ้งทางตู้เฟยว่าไม่ต้องมาแล้ว เขาก็นึกถึงเรื่องนี้

หลินตงกลับมาขับรถเพื่อพาทุกคนเดินทางไปยังสนามบิน

เนื่องจากสงคราม บนถนนจึงร้างผู้คนและไม่มีรถสัญจร ดังนั้นพวกเขาจึงเร่งความเร็ว

ทว่าตอนที่พวกเขาเพิ่งขึ้นทางด่วนได้ไม่นาน ลู่เฉินก็รับสายจากหวงไห่ทาว

“ประธานลู่ แย่แล้วครับ กองทัพของพระราชวงศ์เจียซือแพ้สงคราม สนามบินตกอยู่ในมือของพวกหัวรุนแรง ลูกเรือของเราดูเหมือนจะถูกพวกมันควบคุม มีเพียงลูกเรือคนเดียวเท่านั้นที่หนีออกมาจากสนามบินได้ ดูเหมือนว่าพวกมันจะระเบิดเครื่องบินไปแล้ว” หวงไห่ทาวพูดผ่านทางโทรศัพท์อย่างเคร่งขรึม

ลู่เฉินหน้าตามืดมน ดวงตาฉายแววเยือกเย็นพลางพึมพำ “กลับเมืองหรื่นหม่าก่อน”

กองกำลังขนาดใหญ่ของเขาทั้งหมดอยู่ในเมืองหรื่นหม่า ขอเพียงกลับไปยังเมืองหรื่นหม่าก่อนแล้วค่อยหารือกันอีกที

หลังจากที่หวงไห่ทาวถ่ายทอดคำพูดของลู่เฉินให้ทุกคนฟัง แม้ว่าทุกคนยังมีความกังวลอยู่บ้าง แต่คราวนี้ไม่มีใครพูดอะไรอีก พวกเขาทั้งหมดพากันตามไปที่เมืองหรื่นหม่า

แค่ไปเมืองหรื่นหม่าก็ปลอดภัยแล้วใช่ไหม?

มีเงามืดปกคลุมในใจทุกคน

ในเวลานี้ชาวเมืองเซิ่งหูอานต่างพากันหลบอยู่แต่ในบ้านด้วยความหวาดกลัว ทั้งเมืองแทบจะไม่เจอใครเลยนอกจากเขม่าควันปืนที่ตลบอบอวลไปทั่ว

หลินตงขับรถออฟโรดไปบนถนนที่ว่างเปล่า พวกเขากลับไปที่เมืองหรื่นหม่าและผ่านใจกลางเมือง

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะขึ้นทางด่วนของเมืองหรื่นหม่า ทันใดนั้นก็เห็นรถติดอาวุธสองคันอยู่ข้างหน้ากำลังขนทหารกลุ่มเล็กสองกลุ่มขับมุ่งหน้าไป ทหารทั้งหมดเป็นคนผิวขาว พอเห็นเครื่องแบบที่พวกเขาสวมใส่ ก็น่าจะเป็นทหารลาดตระเวนชาวอิงลอน

หลินตงขับรถออกไปด้านข้างเพื่อให้พวกเขาผ่านไปก่อน หวงไห่ทาวและขบวนรถที่ตามมาจากด้านหลังก็จอดเช่นกัน

ทว่าทุกคนกลับไม่คาดคิดว่ารถติดอาวุธจะจอด จากนั้นทหารสองสามนายก็กระโดดลงจากรถไปเคาะหน้าต่างรถของหลินตง

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ทุกคนที่อยู่ข้างหลังก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย

“พี่เฉิน พวกเขาอาจจะรู้แล้วก็ได้ น่าจะมาตรวจสอบพวกเรา” เสี่ยวจิงพูดเตือน

“อืม ฉันเห็นว่าพวกมันมีรถติดอาวุธสองคันและมีทหารลงมาสองคน ถ้าไม่ได้ก็จัดการซะ” ลู่เฉินพยักหน้า

“ครับ” เสี่ยวจิงกับหลินตงพยักหน้า จากนั้นพวกเขาก็ตรึงปืนไว้ที่เอว

“เดี๋ยวอาจจะมีการต่อสู้ คุณแจ้งพวกเขาว่าให้อยู่ในรถอย่าขยับ” ลู่เฉินกำชับหวงไห่ทาวผ่านทางโทรศัพท์

“ครับ” หวงไห่ทาวตอบรับแล้ววางสาย

ขณะนี้มีทหารคนหนึ่งมาที่รถออฟโรด